Deze reis is geheel met het openbaar vervoer gemaakt. De start was in Rawalpindi en eindigde in Beijing.
Het hotel in Rawalpindi. Het regende op die vreselijk armoedige kamer net zo hard als buiten. Op zo'n moment denk je: Waar begin ik toch weer aan??
De hele familie op zijn mooist!
Sharetaxi's
Gezellige babbel aan de stoeprand. Het is altijd weer verbazend hoe schoon de kleren blijven.
Straatbeeld in Rawalpindi.
Het harde leven straalt van deze man z'n gezicht.
Deze jongeren zien het wel zitten met hun straat restaurantje.
Magere kip te koop, verser kan niet.
Tweeëntwintig uur in een overvol minibusje valt niet mee. De schauffeur rookte onafgebroken hasjies. Soms kreeg je ook nog een kleuter op schoot.
Over modderige wegen blubberend liepen we vast op deze blokkade. De vracht auto had een gebroken as en een rotsblok versperde de weg. Dat betekende dat er in mum van tijd aan beide zijden een flinke file ontstond. Het voordeel was dat je van busje kon wisselen om weer verder te gaan.
Openbaar vervoer.
Huh...telefoon??? De humor ligt op straat!! En nog serieus kijken ook.
Kilometers verder was er een zg "Landslide". De weg was over een honderd meter volledig in het ravijn gestort. We moesten dus op grote hoogte over de verzakking heen lopen. Janet werdt door een galante Paki aan de hand genomen. Hij was beledigd toen ik hem voor zijn dienst wat geld wilde geven.
In het troosteloze plaatsje Bes op zoek naar een ander busje. De pelikaan was mak gemaakt.
De brug naar Gilgit. Een heel mooi dorpje in de Himalaya.
De lokale kruidenier.
Zeer jonge ondernemer, die komt er wel.
De hoofdstraat in Gilgit.
Bouwvakkers aan het werk.
Mooi aangeklede kids. Feestje?
Kinderen laten zich makkelijk fotograferen.
Deze ook...
Tijdens een wandeling buiten het dorp kwamen we deze kinderen tegen.
En een compleet gezin.
En nog meer kids...
De afwas wordt gedaan door de natuur.
Zonder irrigatie groeit er niets. Opvallend was dat er "Up hill" niets groeide en "Down hill" alles groen was.
Even een dutje.
Brandhout wordt van ver aangevoerd.
Met de minibus naar de Hunza vallei. Men zegt dat er veel bewoners ouder dan 100jaar zijn.
Met een busje over de 1000kilometer lange karakoram highway.
We reden door een schitterende omgeving met alleen maar 6000mtr plus bergen om ons heen.
Er waren stukken bij die voor het busje moeilijk te nemen waren. Hier moesten alle passagiers uitstappen om dit kuiltje te passeren.
In Karimabad troffen we een dansparty aan.
De onderwijzer van het dorp stal de show.
En de jeugd keek ademloos toe.
Hoepelen op zijn pakistaans.
Waterhalen uit de rivier. Niet iedereen heeft leiding water.
Hij weet dat ie de nieuwe Budha is!!
Die brug is heel nietig tussen dit geweld.
Aardappel handelaren in de Hunza vallei.
Over de Karakoram naar China.
Indrukwekkende vergezichten.
Deze gebouwtjes vormen de grens tussen Pakistan en China.
Deze touristen worden gefotografeert op de Khunjerabpas(4780mtr).
Een lange rit naar Kashgar met het Chinese openbaar vervoer. Kilometers hobbelen met de snelheid van een bromfiets.
Graftomben die onder de bescherming van UNESCO vallen.
Plaspauze.
Deze wegwerkers zijn niet te benijden. Maanden van huis en een keihard leven.
Een groter contrast is er niet: Woestijn en sneeuw.
Weer een plasstop. De vrouwen rechts en de mannen links van de bus.
Na een heel stuk slechte weg was er een steen tussen de twee achterwielen gekomen. Het kostte zeker drie kwartier om die steen te vertwijderen.
Hier op dit stukje schoot de steen er tussen.
Hier werden we niet vrolijk van, de weg was volledig overspoeld door een modderstroom.
De weg was volledig gespert. Het zag er uitzichtloos uit.
Een graafmachine was niet voor handen en het zou dagen duren eer deze op lokatie zou zijn. Met de blote handen hebben we een doorgang gegraven. We moesten de Pakistanen en Chinezen aan het werk duwen om mee te helpen. Erg veel zin hadden ze er niet in. Maar na acht uur graven lukte het om verder te rijden.
Mevrouw wacht het maar af, geduld is een Chinese zaak.
Een uiterst plezierig verblijf in Kashgar. Heerlijk eten en een goed hotel. De knaap achter de bar heeft waarschijnlijk onze postzegels gejat van de ansichtkaarten die we bij hem afgegeven hadden. Er is nooit één kaart aangekomen....
Straatje in Kashgar.
Kleurige handel.
Retaurantjes en nog eens restaurantjes, iedereen heeft er een.
De slager doet een tukkie onder zijn vleeswaren.
Alles draait om het eten, wie kan daar bezwaar tegen hebben!?
Veel volk bij de openlucht televisie die een soap, met het volume op tien de eter in schreeuwt. Let op het knaapje vooraan dat op blote voeten loopt. Met al die last en trekdieren loop je zo een giga infectie op. Of zou hij resistent zijn voor dat soort gevaren?
De fietsenmaker aan het werk, we zijn tenslotte in China.
Oeps, meneer wilt u uw hoofd niet zo snel draaien!!!!! Het zijn maar toeristen.
Krasse oude man.
Op de stoffenmarkt zie je meer vrouwen.
Het zijn altijd dezelfden die in de kroeg zitten...
Smeden in smetteloze blouses.
De grote roerganger Mao.
Bij de ingang van de dierentuin speelde een traditioneel orkestje.
In de dierentuin staan kinderen bij een zwaar verwaarloosde Hyena.
Deze vale gieren hadden het niet best.
Veel éénbenige (toeval?) kijkers bij de apenkooi.
Vette en dikbultige reetschaap op het menu.
Een pasta goochelaar aan het werk.
Bijbels sfeertje.
De "Kao baozi" wordt in de stoompan geplaatst. Het zijn pakketjes van brooddeeg gevuld met schapenvlees.
Meisje past op de handelswaar.
De schapen worden met een touw (kruislings gedraaid) vast gezet. We hebben nog nergens zoveel dierenleed gezien als daar op die markt.
Schaapje wordt nog even bijgewerkt.
Deze stier viel van een rijdende vrachtauto. Bungelend aan het touw waar hij mee op de vrachtauto stond, werd hij zonder vaart te minderen, achter de auto aan gesleept. Wonderlijk genoeg leek hij niets te mankeren.
Deze dus...!
Ezel te koop!!
Kruiden en zaden markt..
Op de afdeling riet is het niet druk.
Dit bejaarde stel zat te smikkelen van een halve schapenkop. Met tanden, hersenen etc. zo de kookpan uit en smullen maar....
Kapsel volgens de laatste mode: doe maar weer lekker kaal kapper!!
Schoenmaker aan het werk.
Wat hier gebeurde was niet helemaal duidelijk. Het leek of schapenvacht, of restanten daarvan door een pers gehaald werden en zo olie/vet gewonnen werd.
Bij gebrek aan luiers de ideale oplossing.
Het brood smaakte nergens naar, maar was redelijk veilig om te eten.
Voor als je duif wilt eten kun je hier terrecht.
" Stok"oude man.
Honderden kilkometers door de eindeloze "Taklamakan woestijn. Zesendertig uur in een slaapbus zonder enig comfort. Duizend kilometer stuiteren...
Niet zo heel interresant uitzicht. Het kan hier heel mooi zijn want dit gebergte wordt ook wel de "vlammende bergen" genoemd. Maar dat zou bij een bepaalde zonstand moeten zijn want er waren geen vlammen...
Bij aankomst op deze halteplaats werd er bijna gevochten om de klandizie. Nadat de gemoederen waren gekalmeerd kon de soep gegeten worden. Zou daar dat gezegde vandaan komen?? De soep wordt nooit zo.. etc etc...Mevrouw kijkt nog woedend.
Alleen maar woestijn.
Aankomst bij de Mogao grotten.
De Mogao-grotten in de rotswand van de Mingshaheuvels, zo'n 25kilometer ten zuid oosten van Dunhuang, zijn de rijkste schatkist van de boeddistische schilderingen en beeldhouwwerken ter wereld.
Als je van woestijn houd, kom je aan je trekken.
De graftomben van Astana uit de Tang-dynastie. Hier werden de doden uit Gaochang begraven. Voor archeologen van onschatbare waarde.
De indrukwekkende ruïnes van Gaoghag liggen 47 kilometer ten zuid-oosten van Turpan.
Je zou het niet vermoeden maar hier heeft een stad van omvang gestaan. De stad werdt gebouwd in de tweede eeuw voor Chr. Het had 21 andere steden onder haar bestuur. De stad werdt verwoest in de 14e eeuw tijdens een oorlog die 40jaar duurde.
Ik weet nog wel dat ik hier van jongetjes een zilveren hollands tientje kocht. Wel bizar om hier midden in deze woestijn een Hollandse munt te vinden. Ze hadden veel antiek geld opgegraven en hadden er een doos vol mee..
We deelden de coupé met twee jonge Chinese dames.
Tussenstop bij de Mingsha zandduinen.
Hier wordt met de beklimming van het 250meter hoge duin de conditie beproefd.
Marco Polo schreef al over het rommelende zand. En dat was hier.
Bezoekers kunnen een kamelenrit maken om het duin.
Met de bus verder naar Jiayuguan.
Kilometers woestijn met nauwelijks asfalt.
Het oude fort van Jiayuguan. Een grenspost uit het oude China. Hier begon de "lange muur".
Deze officials hebben wel lol om die toeristen.
Er is daar veel te zien. Tijdens ons bezoek werdt er klassieke muziek gespeeld via een cassette recorder. Heel mooi.
Overzicht op het fort.
Chinese bouwwerken zoals we ze graag zien.
Op de fiets naar het echte begin van de "lange muur".
Het echte begin van de grote muur.
De muur slingert omhoog de bergen in richting Beijing.
Alles draait weer om eten.
Uiterst nauwkeurig wordt er afgewogen.
De kleuter mode is ambitieus.
Wij willen NIET op de foto!!
Praktisch broekje voor baby's en kleuters. Een zgn "laat maar lopen broekje".
Comfortabel in de trein.
Het busje doet er zeven uur over om de 260 kilometer van Lanzhou naar Xiahe te rijden. De weg voert via Linxhia en klimt met scherpe haarspeldbochten omhoog door de gele, dorre lösheuvels van de gele rivier.
Het dorsen van granen gebeurd mbv het passerend verkeer.
De bus maakte op het gladde stro een slippende bewegingen.
Honderden meters lange dorsvloer.
Onderweg laten de mensen laten zich makkelijk fotograferen.
In Xiahe op bezoek bij de geelkap-orde (Gelukpa-orde). Een Tibettaanse kloosterorde.
Oproep tot bezinning en meditatie.
De Tibetaanse hoorn produceerd een donker "hoeoeoeoeoeoeoeoe". Het geluid wordt regelmatig herhaald. Met dit geluid worden de monniken uitgenodigd om naar het klooster te komen voor een religieuze dienst.
Wereldplaat.
Op de achtergrond de witte stupa.
Straatbeeld van Xiahe.
Prachtige zonnebril.
Ik fiets? Jij paard?
Cowboy met paard.
Het wereld beroemde Labrang klooster.
Datail Labrang klooster.
Slenterende monnikken.
De versierselen zijn allemaal van Yakboter gemaakt.
Xiahe is een groot dorp op zo'n 3000 meter hoogte. In het midden van het dorp ligt een groot tempelcomplex met het Labrang-klooster. Om het klooster loopt een pelgrimspad, mensen volgen dit pad zo'n 3 keer per dag, 3 kilometer lang. Er leven zo'n 1000 monniken, allemaal mannen. Er schijnen zo'n 6 vrouwelijke monniken rond te lopen.
Een bezoek aan het Labrang klooster in niet compleet zonder het lopen van de korla - de pelgrimsroute - langs de 1.174 gebedsmolens rond het klooster. Natuurlijk loop je met de klok mee (anders brengt het ongeluk) en als je het helemaal goed wilt doen geef je elke gebedsmolen een duwtje.
Eenzame monnik op een doolhof.
Toch wel heel interresant zo'n zonnebril.
Met de trein naar Xian. Het betrof een zg "Hardseat". Een regelrechte ramp.
Uitermate gezellige stad. s'Avonds werden de honderden eet-kraampjes op straat gezet.
Saté op fietsspaken.
Ontspannensfeertje in Xian.
Nieuwe vrienden, nog een tijdje een briefwisselling gehad met de jongen.
| |
 |
Bron: Wikepedia. Qin Shi Huangdi wist, gedurende zijn relatief korte bewind, grote koninkrijken rondom een rivier in China te verenigen tot één rijk en wordt daarom gezien als de eerste keizer van China.
Bij de bouw van zijn mausoleum werden naar schatting zo'n 700.000 arbeiders ingezet, ruim twee keer zoveel als bij de Chinese Muur. Met de bouw werd reeds in het eerste jaar van Qin Shi Huangdi's dynastie aangevangen. Het is onderdeel van een ommuurd stuk land met talrijke gebouwen. Het mausoleum ligt als een paleis onder een grafheuvel, die nu 76 meter hoog is. Het graf moet toentertijd indrukwekkend zijn geweest. De grafheuvel, die oorspronkelijk 115 meter hoog was en begroeid met gras en bomen, werd omringd door 10 tot 12 meter dikke muren. Binnen deze muren stonden ooit tempels, zalen en bestuurlijke gebouwen. Het geheel besloeg meer dan 2,5 km², en er zijn meer dan 400 putten met grafgeschenken opgegraven.
Wonderbaarlijk genoeg is de tombe waarin Qin moet liggen nooit geopend. Volgens een beschrijving van de Chinese historicus Sima Qian, uit de eerste eeuw vóór Chr., was het ontwerp van het graf bedoeld als een ondergrondse weergave van het heelal. Volgens deze historische bron is de bodem vormgegeven als een kaart van het Chinese rijk. De Gele Rivier, Yangstekiang en de oceaan zouden zijn nagebootst in kwikzilver.
Qin geloofde dat het graf zijn paleis voor de eeuwigheid was en dat het leven onder de grond een vervolg was van zijn leven op de aarde. Rond zijn tombe bevinden zich grafkamers met giften, die ervoor moesten zorgen dat zijn ziel in het hiernamaals gevoed en beschermd werd. Van de kleine honderd grafkamers zijn er nog maar enkele geopend; er liggen nog ontelbare schatten onder de grond.
Later is het Terracottaleger geleidelijk aan bedekt met een drie meter dikke zandlaag. Zo heeft het leger 2200 jaar onder de grond gelegen.
De wapens die gevonden werden zijn nog steeds scherp. Dit komt waarschijnlijk door de oppervlaktebehandeling die de Chinezen hadden geperfectioneerd in deze tijd. De pijlpunten waren ook nog dodelijk op een andere manier. De punten werden gemaakt van een hoog percentage lood, als je niet dood ging doordat de pijl in je kwam dan werd je wel vergiftigd door het hoge percentage lood.
Aan het eind van de bouw van het graf werden de mensen die mee hadden geholpen levend begraven in het ondergrondse paleis, zodat geen van de geheimen zich konden openbaren.
In het jaar 1974 ontdekten boeren die een put aan het graven waren een terracottasoldaat, de grootste archeologische vondst van de 20e eeuw. Er werd verder gegraven en met de opgravingen kwamen duizenden soldaten en paarden te voorschijn, een heel leger dat de keizer vergezelde in zijn onsterfelijkheid.
Met de huidige technieken is het nog niet verantwoord om zonder beschadiging het graf van de keizer met eventuele schatten op te graven.
| |
 |
Alles is van aardewerk gemaakt.
Of de tijd stilstond...
Bijna 10.000 krijgers zijn meer dan 2200jaar verborgen geweest.
Het mag gerust een wereldwonder genoemd worden.
Prettig sfeertje in Xian.
Vriendelijke bejaarden.
Uitermate comfortabel in de slaaptrein.
Peking.
Het enorme plein van de "Hemelse vrede".
Let even op de opgerolde kousen, iedere vrouw had ze zo. De trend van Beijing.
Portret van de grote roerganger boven de ingang van de verboden stad.
In de verbodenstad.
Idem.
Mooie dak decoratie.
De troon van de Keizer.
Rond om het plein van de hemelse vrede waren er genoeg van dit soort eettentjes.
Bezoek aan de grote muur.
Plaatje spreekt voor zich zelf.
In een warenhuis zagen we dit regelmatig. Maar zo aan het eind van onze reis hadden we er wel bij willen leggen.
