Vervolg van Jordanië of..."Klik" naar het begin van het totale verslag en route kaart!

5 september.

Het is vanaf de Syrische grens een tiental km door een desolaat landschap rijden voor we bij de Libanese grens aankomen. Deze ziet er toch weer heel anders uit dan de voorgaande grenzen. Alles is met prikkeldraad en gaas afgezet. Brrr, geeft net een beetje ‘checkpoint Charlie’ achtig idee! Voor de motoren moeten we een heel uitgebreid formulier invullen, terwijl iemand anders de verzekering in orde maakt. Ja inderdaad, de Syrische verzekering is hier toch niet geldig. Kost $50 per motor, maar dan ben je wel het hele jaar verzekerd! Ja, daar heb je echt wat aan… Het inklaren kost gelukkig maar $20 per motor. Vervolgens wordt de hele papierhandel in een groot boek geschreven. Ja echt, er komt geen pc aan te pas! Het visum moeten we in Libanese ponden betalen. Gelukkig is er een flappentap, die natuurlijk ‘out of order’ is! Men verwijst ons naar het wisselkantoor wat direct na ons op slot gaat en ook de verzekeringsman staat al met de papieren te wapperen die we door het prikkeldraad aangereikt krijgen. We zijn dus net op tijd met alles, het gaat gewoon om 19.00 uur dicht! Als het visum ook is betaald gaan we naar de laatste controlepost waar we uitbundig worden begroet. Leo krijgt het advies om ‘happy’ te kijken, maar dat valt na vier grensovergangen en een stressvolle rit door Syrië op één dag niet mee! Het is inmiddels al helemaal donker geworden en we rijden naar Aanjar, waar volgens de douanemensen een hotel moet zijn. Al snel krijgen we de afslag Aanjar en na een keer vragen staan we voor het hotel. Het lukt niet om wat van de prijs van $80 af te krijgen, maar, moe als we zijn hebben we er geen zin in om in het donker verder te zoeken dus we berusten er in.

Na een zeer zware reisdag ( zie foto.. pfff), eten we in het naastgelegen tuinrestaurant lekker verse forel van de barbecue. Als we daarna door Aanjar lopen horen we muziek. Er is een bruiloft op een groot overdekt terras. Er wordt een dans opgevoerd met de zwaardvechtende bruidegom en de als Egyptische koningin opgevoerde bruid als middelpunt. Dat alles begeleid met opzwepende muziek. Erg leuk om te zien.

Geluidje aan!

6 september. Aanjar- Beiroet. 63Km.

We slapen uit want dat hebben we wel een keer verdiend, maar als we rond negenen bij de receptie komen blijkt het ontbijt pas om 9.30uur te zijn. Het is zondag, en dat is in het overwegend Christelijke Libanon een rustdag. We halen de motoren vast uit de parking en bergen de bagage op. Als we klaar zijn is het uitgebreide ontbijt inmiddels buiten gedekt. We rijden naar de ruïne van Aanjar, een zomerverblijf van kalief Al Walid I (705-714) wat tot het Unesco werelderfgoed behoort.

Het is indrukwekkend met de vele bogen en zuilen, maar als we het alarm van Leo’s motor voor de tweede keer horen gaan we toch maar terug naar de parkeerplaats. Daar staan een aantal mensen bij de motoren, maar wie het alarm heeft geactiveerd blijft natuurlijk onduidelijk… We moeten nog geld pinnen, en eenmaal op weg naar Beiroet, een gewone provinciale weg, blijkt er om de 50 meter een benzinepomp en een pinautomaat te zitten. Daar zit je hier dus niet om verlegen! We maken er maar gelijk gebruik van.

De weg is bochtig en glad en vol met kleine, zwarte rook uitbrakende vrachtwagentjes die tergend langzaam de weg, die maar blijft stijgen volgen. Het midden van de weg is aangeven met een lijn, en daarbinnen doet men wat men wil, waardoor je soms met 2 of 3 naast elkaar op een baan zit! Grote delen zijn op een zeer grove manier afgeschaafd waardoor je het idee hebt op lege banden te rijden. Heb je het vette spiegelgladde asfalt overleefd, krijg je bochtige stukken waar je het idee hebt dat het stuur uit je handen wordt getrokken. Ook hier weer veel getoeter en gezwaai en worden halsbrekende toeren uitgehaald om naast je rijdend met het mobieltje een foto van ons te maken. We zijn toch wel een bijzonderheid, ahum! Het is vreselijk druk en hoe meer we Beiroet naderen (we zien de enorme stad al liggen) hoe intensiever het verkeer wordt. We dalen nu hele stukken en het asfalt is nu een lint met vreselijke sporen geworden! Ik krijg hier ook echt al mijn favoriete wegen voorgeschoteld!

Aan de horizon ligt Beiroet.

Eenmaal op de grote toegangsweg naar de stad wordt het dan eindelijk toch rustiger. Bij een grote splitsing stoppen we toch maar want moeten we nu Hamra of Ashrafiye volgen??? We vragen de weg aan een security man, maar die spreekt geen Engels en kan ook de kaart niet lezen. Dat is vervolgens met iedereen die hij aanhoudt om ons te helpen. Net als we verder willen rijden komt er iemand aan die én Engels spreekt én op de kaart aan kan geven waar we zitten. We moeten Hamra volgen en komen dan via de Bank of Lebanon Street op de Hamra Street in de wijk Hamra. Daar moet het niet moeilijk zijn om een hotel te vinden. We vervolgen onze weg en komen inderdaad op Hamra Street terecht. Als we stoppen ziet Leo in de straat die we inkijken het Mayflower Hotel. Dat moet volgens ons gidsje midden in het gebeuren liggen. We zitten dus hartstikke goed! We mogen de straat niet in, het is eenrichting, dus we maken een keurig ommetje om aan de overkant van Mayflower voor het Napoleon Hotel te parkeren. Beide hotels worden bezocht, maar Napeleon heeft de beste prijs ($77) voor hetzelfde comfort. De motoren parkeren we voor de receptie op straat.

We frissen ons op en gaan de stad in. Opvallend is het vele groen van planten op straat en op de balkons van de huizen.

Doordat de stad in het verleden, en ook nog recent in 2006, is gebombardeerd zie je hier oud en nieuw door elkaar gebouwd. En soms ook nog woningen die de sporen van de burgeroorlog dragen.

We lopen Hamra street verder af en eten een heerlijke salade bij Le Rouge een moderne bar/restaurant met een Almaza, een Libanees bier er bij.

Dan gaan we verder via Bliss Street naar de Corniche, de grote boulevard die om Beiroet loopt. Het is opvallend zoveel nieuwbouw als er is. Hele appartementtorens zijn in aanbouw en een groot aantal is ook bewoond. Het ziet er luxe uit met parkeergarages er onder. Ook hier worden de balkons gesierd met welige plantengroei.

Er wordt hier wel hard gewerkt aan wederopbouw! Er zijn zelfs zaken die niet meer kloppen met onze gids uit 2009 zo snel gaat het. Wat ook opvalt zijn de vele checkpoints die door militairen in verschillende uniformen (Hezbollah?) worden bemand. Overal staan betonblokken aan kettingen en zijn slagbomen. Het is mogelijk om in een mum van tijd straten en wijken af te sluiten. Aan de Corniche zijn een aantal leuke restaurantjes aan het water waar je naar de vissers kan kijken.

Als we daar achter een glas verse jus zitten, komt er een andere gast naar ons toe die ieder een kaaskoekje netjes in een servet verpakt aanbiedt met de woorden ‘Welcome in Libanon’! Ik zie dat in Nederland al gebeuren…! Op de Corniche komen we veel wandelaars en sportende mensen tegen. In kleine groepjes of alleen, uitgerust in trainingsbroek met T-shirt en sportschoenen zijn mannen en vrouwen aan het snelwandelen. Een enkeling is aan het joggen.

Op de weg die langs de boulevard loopt is een andere parade aan de gang. Hier passeren de duurste Mercedessen, Porche’s, BMW’s, Mustangs en types die we in Nederland nog nooit gezien hebben, maar ook sportmotoren en Harley’s komen in colonne voorbij. Is dit Monaco of Beiroet??? ’s Avonds eten we weer bij Le Rouge wat op loopafstand van het hotel is.

7 september. 2e dag in Beiroet.

Ook in dit hotel is het ontbijt weer uitgebreid. We bezoeken nog even een internetcafé en gaan dan op zoek naar koffie. Er zijn wel zaakjes waar ze zoetigheden en koffie hebben, maar daar kan je dan niet zitten. Uiteindelijk komen we bij Red (ja we houden het in de kleur) een echte koffiebar waar we een heerlijke mocca ijskoffie nemen. Vanaf hier lopen we richting de grote Moskee, waarbij we een Harley zaak passeren. Dit is toch een heel ander midden Oosten dan we tot nu toe gehad hebben!

Als we hier lopen wordt op de moskee de oproep tot gebed ingezet. Dan horen we een mobiel overgaan en het gezang stopt. Het blijft een tijdje stil en dan wordt de oproep weer ingezet. Zelfs hier breekt de mobiele telefoon in, of zou Allah zich ook van dit moderne hulpmiddel bedienen?

We komen bij de mooie Place de ‘L Etoile waar de gebouwen direct na het beëindigen van de burgeroorlog uit de grond zijn gestampt. Het is in Osmaanse stijl opgetrokken, maar doet vooral ook Italiaans aan. Hier zijn de dure winkels en restaurants met terrassen te vinden.

Het ademt een ontspannen sfeer ondanks dat er hier nog meer controleposten en militairen zijn. Ook hier weer slagbomen en betonblokken. We eten een salade bij het gelijknamige restaurant ‘Place de ‘L Etoile’ met een glas verse jus en lopen dan verder op zoek naar de oude souq. De ontwikkelingen gaan wel heel snel hier. Op de plaats waar volgens ons kaartje de souq moet zijn staan nu grote gebouwen en er is een grote bouwput. Ook de Place Martyrs is heel anders dan beschreven Het is een grote vlakte. In het midden staat een beeld wat in de oorlog aan flarden is geschoten of zo aan het brein van de kunstenaar ontsproten is?

Het is ons niet duidelijk. Wel was dit voor de aanval van Israel in 2006 het hoofdkwartier van Hezbollah. Er zijn hier nog gebouwen die de tekenen van die strijd dragen.

Als we bij een kruising een taxi willen nemen wordt ineens al het verkeer stilgelegd. Er staan militairen en een kerel met een walky talky. Deze springt voor een bus die door wil rijden en die dan, terwijl hij bijna omslaat, toch maar besluit een andere richting te nemen. Dan is de kruising vrij en de kerel babbelt in zijn walky talky. Bijna direct komt er een politiemotor met hoge snelheid de bocht omzeilen direct gevolgd door zwarte limousines met geblindeerde ramen. Daartussen politiewagens en snelle SUV ’s met militairen. Alles komt op topsnelheid voorbij en als de laatste auto is gepasseerd stapt walky talky ook in een gereedstaande auto en is weg. Van alle kanten begint het verkeer weer te rijden en het is even een chaotische toeterende massa. We rijden met een taxi langs kapotgeschoten flats die volgens de chauffeur nog uit de burgeroorlog dateren. Hij verteld dat je in die tijd, buiten je eigen familie, niemand kon vertrouwen. ’s Avonds nemen we weer een taxi naar Place de L’Etoile. Het is niet druk op de terrassen en de menu’s zijn westers en dat willen we niet! Dan vinden we een Libanees restaurant, Al Balad, waar op het terras nog een tafeltje vrij is. We bestellen wijn en bier en nemen een heerlijke Libanese salade en een gerecht met lamsvlees met pijnboompitten, tomaten en yoghurt. We smullen!

Daarna lopen we nog wat door de gezellige straten waar het voor maandag best nog druk is. Dit was Beiroet, morgen gaan we de rest van Libanon verkennen als we de stad uitkomen tenminste!

8 september. Beiroet- Baalbek. 184Km. (Via Byblos)

Rond achten zijn we klaar om weg te rijden. We vragen voor de zekerheid bij de receptie hoe we het makkelijkst op de weg naar Tripoli komen en ze verwijzen ons, zoals we zelf ook al gedacht hadden, naar de Corniche. Het is gelukkig nog niet erg druk en al snel zitten we op de Corniche, waar het wel druk is. We schieten goed op, maar dan krijgen we een splitsing en er wordt weer helemaal geen Tripoli (toch geen kleine stad!) aangegeven! We stoppen om de weg te vragen en gelijk stopt er een X5 naast ons die ons vraagt waar we heen willen. De bestuurder zegt ons hem te volgen en speert weg. We moeten flink aan het gas om hem bij te houden en zo rijden we af en toe met 160! door de stad. We slaan diverse malen af en eindelijk krijgen we borden Tripoli. We zwaaien onze gids gedag en laten de snelheid zakken. Met de stroom mee rijden we de stad uit. Beiroet is echt een grote stad en het verkeer is waanzinnig! Eenmaal op de kustweg wordt het ook niet rustiger. Bij Byblos gaan we van de weg en komen in een druk centrum terecht. Deze ‘Parel aan de Libanese kust’ hadden we ons toch heel anders voorgesteld! Om de stad te bekijken moeten we de motoren buiten het centrum parkeren, maar om in motorkleding, bij deze temperatuur de stad te bezichtigen is geen optie. We rijden nog even naar het haventje en willen daar koffie drinken, maar alles is om 9.30uur nog gesloten.

We besluiten Byblos te laten voor wat het is. Alleen, welke richting moeten we nu? Er staan geen borden. We zoeken op de kaart naar plaatsen die op de route naar Baalbek liggen en vragen de weg. We komen helemaal nergens en lopen steeds weer vast. Dan volgen we opnieuw de kustweg en slaan af de bergen in. Dit leidt ook nergens heen en bovendien weten we helemaal niet waar we zo naar toe gaan, dus maar weer terug naar de kust. Daar worden we weer terug naar Beiroet gestuurd, maar moeten dan een alternatieve afslag nemen die bestaat uit een gat in de vangrail met een keisteil paadje naar beneden waarna we waar op een weg komen. Het begint een beetje vervelend te worden… We vragen het nog maar eens en na deze verwijzing komen we op een onverhard terrein waar flats staan en legervoertuigen en politiewagens. We stoppen bij een loods met mannen in camouflagepakken die ons inderdaad ook die richting wijzen. Maar we lopen helemaal vast tussen de geparkeerde politievoertuigen en betonblokken. Toch probeert men ons door te verwijzen maar met die uitstekende cilinders en koffers gaat dat echt niet lukken dus we draaien maar weer en stoppen bij de mannen in camouflagepakken. Een staat er al met een helm op en is een motor aan het starten en zegt dat hij ons voor gaat. Dat slaan we niet af! Ik heb het gevoel dat we er nooit meer uitkomen! We rijden het terrein af en gaan uiteindelijk de weg naar Beiroet weer op. Achteraf hebben we ons beiden afgevraagd of hij ons wel begrepen had want Beiroet willen we niet meer in! Hij rijdt rustig en maant auto’s opzij zodat wij mee kunnen als hij van baan wisselt. Dan gaat hij gelukkig toch van de weg af en stopt. We moeten vanaf hier borden Jounia volgen en daarna Sarafaya en dan uiteindelijk op de weg naar Baalbek komen. We bedanken hem hartelijk en zien hem daarna tegen het verkeer in de afrit afrijden naar de snelweg. Ach, hier kan het allemaal… Wij vervolgen onze weg die de bergen in gaat. Als het wat rustiger wordt stoppen we om koffie te drinken. Ondanks dat het hier koeler is 24ºC zijn we beiden doorgezweten. We vervolgen onze weg door de bergen.

We komen door een skigebied en zitten rond de 2000m hoog. Het is heerlijk rijden en rustig! Als we op het hoogste punt stoppen om maar weer eens een sultana te eten komt er een auto op ons toegereden met de achterklep geopend. Ze draaien en stoppen en we zien allemaal bakken met noten staan. Er stapt een man uit die noten opschept en die vervolgens aan ons uitdeelt. Dan krijgen we ook nog een ieder een vijg met een noot er in. Dan rijden ze weer weg.

Aardige mensen! Er wordt niet eens een poging ondernomen om ons de noten te verkopen! We vervolgen onze weg en zien nu allemaal tentenkampen met kuddes met geiten. In de zomer leeft men op deze hoogte met de kuddes. We komen ze ook op de weg tegen. Het zijn mooie geiten met golvend lang haar en mooie gekromde horens, maar stinken…!

Als we weer verder gaan zien we een tent met een hele kudde geiten er bij. Nieuwsgierig stoppen we en zien dan dat ze gemolken worden. Ze staan netjes in de rij op hun beurt te wachten. We lopen er naar toe en vragen of we foto’s mogen maken en het is goed.

We dalen af de Beka vallei in. Daar is het gelijk een stuk warmer. We rijden nog door wat plaatsjes en krijgen ineens borden ’Baalbek Monument’.

Goed dat die er staan, anders hadden we niet eens geweten dat we al in de buurt zaten! We draaien een straatje in en ineens staan we voor de ruines en ook voor hotel Shouman.

Het is hier ontzettend druk en we staan een tijdje vast in het verkeer waarbij we van alles voorbij zien komen. Het geeft net de indruk of we in Kabul of zo beland zijn. Het duurt even voor we tegen de verkeersstroom in kunnen om de motoren langs de stoep te parkeren. Als dat gelukt is gaan we het hotel binnen. We hadden dat uitgezocht omdat het in de gids aangeprezen wordt omdat ’vanaf de bovenste kamers kijkt u uit over de ruines’ en ‘de oude inrichting geeft het hotel een charmante, haast romantische touch, de eigenaar is vriendelijk en hulpvaardig’ soms hebben de schrijvers van die boekjes toch een hele andere belevingswereld…. We gaan het hotel binnen om te kijken of het wat is. De man die ons wat onwillig de kamers laat zien spreekt geen Engels en ook de kamers vinden we maar zozo. We besluiten om door te gaan naar hotel Palmyra. Als we de helm weer op hebben komt er een jonge kerel aan die zegt dat hij de manager is van Shouman en dat zijn hotel een goede parkeerplaats heeft voor de motoren. We twijfelen. Hij laat ons nogmaals de kamer zien en zegt dat de badkamer gecleaned wordt en dat we handdoeken krijgen. Maar het is de parkeerplaats voor de motoren die de doorslag geeft. We mogen ze parkeren in de ruimte tussen het hotel en zijn privé woning en dan komen er nog 2 auto’s voor te staan. We gaan overstag en parkeren de motoren en gaan daarna naar de kamer. De douche heeft een schrobbering met de dweil gehad en ziet er nu redelijk uit. We hebben inderdaad zicht op de ruines. Het water is met het douchen zowaar warm! Opgefrist gaan we Baalbek verkennen. De verkeersdrukte is enorm hier en de verschillen groot. Van heel oude mercedessen tot X5 en grote landcruisers, maar allemaal rijden ze als gekken en toeteren doorlopend wat geen enkele zin heeft. Het is leuk om het een tijdje te bekijken. Vele oude mercedessen hebben een D of CH sticker op de achterzijde wat er op duidt dat ze ingevoerd zijn.

Het is wonderlijk dat het allemaal blijft rijden. Vergeleken hiermee is mijn 15 jaar oude Golfje in nieuwstaat! Het straatleven is heel levendig en er is veel te zien.

Tijdens de Israëlisch-Libanese crisis van 2006 werd de stad door het Israëlische leger zwaar gebombardeerd omdat er volgens hen Hezbollahstrijders zaten. Een teken van hun aanwezigheid zijn de grote gele vlaggen, enorme portretten van de leider Hassan Nasrallah en van de voormalige Iraanse ayatollah Khomeini.

De kleine soukh is leuk. Ondanks onze eerste indruk dat het net leek of we Kabul binnenreden zijn er heel moderne kledingzaken. De vrouwen zijn niet zwaar gesluierd. Er schijnt hier nog veel Grieks Orthodoxen te zitten.

Ook is niet iedereen aan de ramadan, we kunnen gewoon koffie drinken en baklava eten en ook de shawarma en falafelzaakjes hebben wat te doen. ’s Avonds lopen we naar hotel Palmyra om daar te eten, maar de keuken blijkt gesloten. Er logeren daar ook andere toeristen met wie we aan de praat raken. Twee Australische zussen waarvan de een met een Libanees en de ander met een Grieks Cyprioot is getrouwd. De Griek, Georgis, blijkt ook een 1200 GS te bezitten. Dan komt er nog een stel bij, een Australische die ook met een Libanees is getrouwd. Met z’n achten lopen we naar restaurant Cherazade wat op de bovenste verdieping van een shoppingmal ligt wat voor de helft is gesloten. Omdat de elektriciteit is uitgevallen moeten we naar boven lopen. Dat gebeurt wel vaker hier, zo te zien want overal staan generatoren en als je de elektrische installaties soms ziet is het ook niet verwonderlijk!

We brengen een gezellige avond met lekker eten, Libanese wijn en raki met elkaar door, terwijl we vanaf dit hoge punt schitterend uitzicht hebben op de verlichtte site.

Samen lopen we nog in het donker door de stad. Het verkeer blijft maar rijden. Het is net een parade, je ziet ook steeds dezelfde auto’s passeren. Opvallend is dat de duurste auto’s door heel jonge gasten worden bestuurd. We moeten ‘s nachts wel oordoppen in want de naastgelegen Taveerne blijft de hele nacht open en ook de moskeeën laten zich weer horen!

9 september. 2e dag Baalbek.

Er is geen ontbijt bij deze kamer, maar op de kaart bij Cherazade hadden we ontbijt zien staan dus gaan we daarheen. Ze zijn nog niet echt open maar dat is geen probleem en al snel zitten we achter een omelet. We wandelen naar de betegelde moskee, het graf van Sayeeda Khawla, de dochter van Imam Hussain, die bij de slag van Karbela om het leven kwam. In Damascus hebben we ook een heiligdom wat aan haar is gewijd bezocht.

Baalbek site.

Van daar lopen we naar de site, maar eerst kopen we 2 Hezbollah T-shirts in een van de stalletjes. Niet dat we ze thuis zullen dragen, het is gewoon een leuk souvenir en bij ons niet te koop! Dan gaan we via de monumentale trap de site, die ook Unesco-werelderfgoed is op.

De overblijfselen zijn indrukwekkend en imposant. Het is iedere keer als je iets uit de oudheid bezoekt verbazingwekkend hoe fijn en precies men kon werken en hoe men het voor elkaar kreeg om alleen met mankracht (Mammoet kranen bestond nog niet) de enorme blokken en zuilen op elkaar te plaatsen. En dan past het nog precies ook!

Indrukwekkend zijn ook de zuilen. Helemaal zuiver recht en rond en dan ook nog eens glad gepolijst. Vooral de 6 overgebleven zuilen van de tempel van Jupiter, wat de grootste tempel van het Romeinse Rijk moet zijn geweest, zijn enorm. Ze bestaan uit 3 trommels die met elkaar zijn verbonden door in lood gegoten ijzeren krammen. Ik kom maar net tot de sokkel als ik er naast sta!

Minstens even indrukwekkend zijn de daklijsten met ornamenten en de brokstukken van de gevels waaronder leeuwenkoppen met waterspuwers die het kwaad moesten weren.

We lopen naar de tempel van Bachus, deze is kleiner dan die van Jupiter, maar verkeerd in een veel betere staat.

Bijna alle zuilen staan nog overeind. Het is wederom imponerend Ondanks de vele oudheden die we al hebben gezien deze reis is het helemaal niet vervelend om Baalbek te bekijken. Het is inderdaad groots.

Als we het terrein verlaten is het intussen ruim etenstijd dus we zoeken wat op in de stad. Bij een klein restaurantje eten we een heerlijke snack. Een shawarma voor Leo en een falafel voor mij. Met een sinas erbij kost dat LL7000 (€ 2,80). Daarna gaan we naar ons hotel waar we voor de volgende dag ontbijt regelen. We kunnen het op de kamer krijgen want de Taverna gaat pas om 13.00 uur open. We gaan op het terras zitten en bestellen een thee. Dat duurt wel erg lang en we vragen ons af of het wel goed begrepen is. Eindelijk komt dan de thee, direct gevolgd door het ontbijt. Ja, dat idee hadden we al. Het is geen probleem en alles verdwijnt weer naar binnen. We zullen het morgenochtend wel weer geserveerd krijgen…

10 september. Baalbek- Grens- Krak de Chevalier(Syrië). 170Km.

Als we op zijn zien we nog niemand, en dus ook geen ontbijt. We gaan dus eerst maar de motoren pakken. Maar er is ook niemand om de auto’s van de plek te halen dus we kunnen ook niet weg. We vragen het de vader van de hotelier die een winkel heeft onder het hotel. Terwijl wij op de winkel passen verdwijnt hij in het woonhuis en komt terug met de vrouw des huizes die aan haar peignoir te zien ook nog op bed lag. Ze schiet iemand aan die de auto moet gaan verzetten. Zo komen de motoren weer op straat. Intussen is ook het ontbijt op onze kamer gezet. Ik eet niet te veel, want het eten van gisteravond is niet zo lekker gevallen en ook Leo voelt zich niet helemaal fit. De thee staat stijf van de suiker dus ook die laten we staan.

We vertrekken en rijden in noordelijke richting naar de grens en hopen dat deze overgang inderdaad open is. Al snel zijn we er en inderdaad deze grensovergang is open. We geven de papieren weer af en betalen voor de stempels in ons paspoort. Voor we weer vertrekken moeten we eerst nog water drinken wat ons aangeboden wordt. We vragen nog even of nu alles echt in orde is en er wordt bevestigend geantwoord. We zijn klaar! Leo maakt nog even een foto van de volgepakte bus en we vertrekken weer naar Syrië.

"Klik" voor het vervolg naar Syrië deel 2!

Top.