We hebben de reis geboekt bij Peru motors (perumotors.com) waar het mogelijk was om met 2 personen en een gids op pad te gaan. Een fantastische reis die we zeker aan kunnen bevelen. Alles was perfect geregeld. Voor ons was het de eerste maar zeker niet de laatste keer dat we in Zuid Amerika toerden!

Desert to Jungle in Peru.

We staan buiten de luchthaven van Arequipa te wachten met onze bagage. Er is een demonstratie aan de gang en het is rumoerig en warm. Dan gaan de demonstranten allemaal in de pick ups en wij blijven alleen op de stoep achter.

Dan zien we een motor aankomen. Die komt voor ons dat kan niet missen. Hij stopt bij ons en vraagt; 'are you Leo and Janet?' Op ons bevestigende antwoord volgt direct'are you married? Do you have children?'De eerste vraag wordt bevestigend en de tweede ontkennend beantwoord.' Great' antwoord Edi onze gids voor de komende 2 weken. De rugzakken en wij worden in een taxi geladen en Edi gaat ons voor naar het hostel. We spreken af dat hij ons de volgende dag om 8 uur komt halen. Het is nog vroeg in de middag dus we hebben nog lekker de tijd om Arequipa te bekijken. Vanaf ons hostel lopen we naar de Plaza de Armas.

Volgens ons boekje het mooiste plein van Peru. Hieraan liggen de kathedraal, verschillende statige koloniale hotels en fraaie cafés en restaurants. Alles is hier uitgevoerd in het witte tufsteen die drie vulkanen duizenden jaren hebben uitgeworpen en die lange tijd gebruikt werden als bouwmateriaal. Arequipa heeft daarom in Peru de bijnaam la ciudad blanca. Arequipa ligt op een hoogte van 2380m en dat is ook merkbaar. Na de vliegreis van meer dan 20 uur en de hoogte besluiten we het rustig aan te doen en gaan wat drinken. De stad bekijken kan ook nog op de terugweg over 2 weken. s’Avonds eten we in een restaurant buiten op de tweede verdieping met uitzicht op het plein met de witte fontein in het midden onder begeleiding van een Peruaans bandje. Beneden loopt de kerstman tussen de auto’s op de weg. De volgende dag om 8 uur staat Edi voor het hotel met de motor. Wij gaan weer met onze bagage in een taxi naar het huis van Lars waar de motoren staan. Een Honda 400 Falcon of een 650. De keus is snel gemaakt want de 650 is veel te hoog voor ons (93 cm) en de 400 is een leuke handzame motor. Edi rijdt ook op een 400 en bestijgt de motor alsof hij op een paard moet klimmen zo hoog is deze voor hem.

Onze rugzakken gaan in de waterdichte kanozakken en met onze eigen spanbanden achterop. De helmen passen ook . Dan gaan we op pad. We storten ons in het drukke stadsverkeer. Regels zijn er niet en het is echt oppassen geblazen. Nadat we bij Edi thuis nog een pompje ophalen gaan we nog even langs de shop van Lars om te kijken voor een goggle. Edi draagt een gewone zonnebril en wij besluiten dat onze zonnebrillen ook voldoen. Daar hebben we later wel spijt van gehad. Als gids rij je namelijk altijd voor en heb je geen last van het stof wat je voorgangers veroorzaken. Nu gaan we dan echt op pad. We rijden Arequipa uit en via de asfaltweg stijgen we hoger en hoger. We hebben de wind pal tegen en mede door de hoogte komen we met het gas vol open niet boven de 80 km! Op 3850 m hoogte passeren we het natuurreservaat Pampas de Cañahuas. Af en toe zien we in de verte Vicuña’s. Een kleine bultloze kameelachtige dierensoort die de allerfijnste wol van het dierenrijk op zijn rug heeft. Ze komen evenals de Lama en de Alpaca tussen de 3000 en 4500 m hoogte voor. Ook hebben we zicht op de vulkaan el Misti die met zijn 5822 m hoogte het stadsbeeld van Arequipa bepaalt. Dan slaat Edi zonder vaart te minderen een onverharde weg in. Ik ga er in eerste instantie nog achteraan maar als ik over de stenen van de ene naar de andere kant spring draai ik toch mijn gas een stuk terug. We rijden een stukje en stoppen dan bij iets wat eruit ziet als restaurantje.

Er lopen folkloristisch geklede mensen en hun koopwaar ligt op een muurtje uitgestald. Ook lopen er 2 Alpaca’s. Het ziet er allemaal erg kleurig uit. We gaan naar binnen en Edi bestelt 3 Coca thee wat hier een normale drank is en wat ook goed is voor de hoogte. Dan komt er een Alpaca naar binnen gelopen. Ze hebben ontzettend leuke snoetjes met grote ogen en een eigenwijze neus. Een hoog knuffelgehalte dus.

Edi vind hem ook bery nice. (Als echte Spaanstalige volhardt hij in het uitspreken van de V door een B) Ook de Alpaca’s zijn gezegend met een vacht van fijne kostbare wol. We voeren de Alpaca suiker uit het potje op tafel. Dan gaan we onverhard verder door een schitterend ruig landschap. Het onverhard rijden went snel en een grote stofwolk achterlatend snellen we door het landschap. Ander verkeer, behalve wat voetgangers, is er bijna niet. Dan zien we langs de weg twee vrouwen met spulletjes zitten en stoppen om even te kijken. Ik koop er diverse houten kettingen en een portemonneetje. Het kost allemaal niets maar dit is nog maar de eerste dag en mijn bagage ruimte is beperkt! De vrouwen komen lopend vanuit het dorp (Waar? Ik heb niets gezien!) hier naar toe om hun waar te verkopen.

We rijden verder en stoppen op het hoogste punt van de pas op 4910m. Je voelt goed dat je hoog zit want zelfs het van je motor stappen laat je hijgen. We rijden verder door het woestijnachtige landschap.Dan rijden we onder een poort door Chivay binnen. Bij de slagboom moeten we stoppen om $ 7 pp te betalen om het National Park Colca Canyon in te mogen. De gids is free zoals bij de meeste entrees.

Chivay heeft ook een Plaza de Armas evenals alle Peruaanse plaatsen groot of klein. We parkeren de motoren op de binnenplaats van het hostel en gaan ons douchen en omkleden. Edi kijkt een beetje vreemd als hij ziet dat we gedouched hebben en pas later op de dag begrijpen we waarom. We eten in het restaurantje naast ons hostel en bestellen hetzelfde menu als Edi. Soep en spaghetti. De soep is een bouillon met een schenkel en twee soorten aardappelen, de gekookte zoals wij die kennen en een langwerpige zoete rauwe aardappel. De spaghetti krijgen we na de soep niet meer op. We wandelen Chivay in en komen op een markt terecht waar Edi ons de diverse soorten fruit laat proeven die hier liggen uitgestald. Voor ons loopt een bejaard stelletje hand in hand. Ze zien er erg sober gekleed uit. Ze stoppen en de man pakt de vrouw vast en zoent haar innig op de mond. De mensen kijken vertedert toe en de man lacht vrolijk. Dan zien we dat de oude vrouw blind is. Hand in hand lopen ze vrolijk lachend verder.

Dan vind Edi dat het tijd is om naar de warme bronnen zo’n 3 kilometer verderop in Caldera te gaan. We kleden ons weer om en starten de motoren. We rijden Chivay uit en via een slechte weg rijden we naar de bronnen die aan het eind van een doodlopende weg liggen. We betalen de entree en gaan naar binnen Het ruikt een beetje naar zwavel. Echt bijzonder vinden we het niet. Eigenlijk zijn het allemaal zwembaden, overdekt en in de open lucht. Dan krijgen we allebei een sleutel van Edi en bevreemd kijken we hem aan en vragen wat de bedoeling hiervan is. ‘We are going to swim’ antwoord Edi. O jee nou wordt duidelijk waarom hij zo vreemd reageerde op ons douchen. Ik had nu ook geen zwemkleding of handdoeken meegenomen, dus moeten wij terug naar het hostel in Chivay om de spullen te halen. Als we terugrijden, wordt het al schemerig en ook fris ( we zitten hier ook rond de 4000m) maar als we later in het heerlijke warme water naar de sterrenhemel liggen te kijken was het allemaal toch zeer de moeite waard. Dan komt het moment dat we toch uit het water moeten en we rennen naar de kastjes waar onze spullen in liggen en spurten het gebouw in waar de kleedhokjes zijn. We rijden met vriendinnen van Edi achterop terug naar Chivay. We eten weer gezellig in het restaurantje van vanmiddag waar we heerlijk bij de houtkachel kruipen. Voor even maar want het is veel te warm. We hebben een heel gezellige avond met z’n drieën en lachen heel wat af. De volgende morgen als we opstaan is het ook nog koud en we besluiten om ons thermo ondergoed onder de leren pakken aan te doen. Het ontbijt wordt ook opgediend in de winterjas. Edi heeft de vorige avond al verteld dat de weg hier slechter is en dat vooral in de bochten het grind door de vrachtwagens op hopen is gereden waardoor het moeilijke is om in het stof van je voorganger of een tegenligger je eigen baan te volgen.

Ik merk al snel dat het ook voor de doorgaande weg geld want ik rij in een spoor maar door een tegenligger zie ik het niet meer en kom in de dikke laag aan de zijkant terecht. Ik wordt naar de rand gezwiept en stuur weer terug waardoor ik in de laag in het midden kom. Op het moment dat ik denk ‘o je daar ga ik’ heb ik weer grip en rij met ietwat verhoogde hartslag verder. Ach, ook dit went na een paar keer, ik krijg vertrouwen in de motor en de banden. Dan verlaten we de weg en rijden een dorpje in.

Langs de kant van de weg staan mensen met koopwaar en ook met een lama die versierselen in de oren heeft. We parkeren de motoren en kijken rond. Er staat een man met een grote roofvogel die hij op mijn arm zet. Dan zet hij een hoed op mijn hoofd en voor ik het weet zit de vogel op mijn hoofd.

Het is een enorm beest en ik voel het gewicht goed.Dan gaan we verder langs de zuidelijke rand van de Cañon da Colca waar we de vele terrassen uit de tijd van de Incaheerschappij zien liggen. Dan komen we bij het Cruz del Condor het beste uitkijkpunt van de kloof om de condors te zien. We hoeven niet eens lang te wachten. In de hoogte verschijnt een stipje wat lager en lager komt. Helaas voor een echt goede foto blijft hij te ver weg. Maar goed, we hebben toch een condor gezien en we stappen weer op. Intussen krijgen we het aardig warm met onze thermokleding aan. Ondanks de hoogte is het tamelijk warm en in tegenstelling tot gisteren geen wind. We rijden verder langs de canyon door het stoffige droge landschap met steeds uitzicht op de met sneeuw bedekte vulkanen.

Dan verlaat Edi de “hoofdweg”en we hobbelen over een pad tot we door een brede geul niet verder kunnen. We parkeren de motoren en lopen verder naar de rand van de canyon. Daar zien we in de diepte kleine dorpjes liggen. Wegen zijn er niet alleen maar paden. We vragen ons af of de mensen die daar wonen ooit hun dorp wel verlaten. Want waar moeten ze heen en hoe? We stappen weer op en hobbelen weer terug naar de weg. We rijden door een landschap wat met de vele hoge cactussen steeds meer op een woestijn begint te lijken. We dalen ook en het wordt warmer en warmer. De weg wordt ook steeds zanderiger en op een gegeven moment is de vegetatie geheel afwezig.

Zelfs geen cactus meer alleen maar leegte en zand, heel veel stof en zand. Dan naderen we een irrigatiekanaal en ook de bewoonde wereld. We rijden nog een stuk langs het kanaal tot het plaatsje Pedregal. We tanken daar en dan gaat Edi ons voor naar een restaurant waar ze ook yoghurt in alle smaken hebben. Het ligt buiten het plaatsje. Als we binnenstappen wordt mij gelijk de plek gewezen waar ik mijn gezicht kan wassen. Als ik mezelf in de spiegel zie snap ik ook waarom……

We krijgen een bekertje yoghurt om te proeven en nemen dan nog een broodje kaas met koffie. Even na Pedregal gaan we de tolweg op. Als motorrijder hoef je niet te betalen en we worden zelfs naar de kant gewezen zodat we niet worden geregistreerd. Op de tolweg kunnen we lekker doorrijden. Dan zijn we aan de kust. Langs een soort van Scheveningen met allemaal hotelletjes en strandhuisjes rijden we naar Camana waar het vanwege de irrigatie mogelijk is om rijst te verbouwen. Ons hostel ligt in de stad. We zien er echt niet uit. Helemaal onder het stof en zo ook onze bagage. Dat maakt voor het personeel wat in keurige zwarte broeken met witte overhemden rondloopt niet uit. Voor we er erg in hebben lopen ze met onze vieze tassen naar onze kamer. Gelukkig zijn alle hostels voorzien van een heerlijke warme douche want dat heb je na zo’n stoffige dag wel nodig. We proberen ook onze motorpakken weer een beetje toonbaar te krijgen. In het hostel is ook een internetruimte waar we gelijk van de gelegenheid gebruik maken om een berichtje naar huis te sturen. Voor 1 sole per uur (25ct) hoef je dat ook niet te laten! Dan gaan we gedrieën de stad in om wat te eten. We eten heerlijk in een openlucht restaurant met koffie en een likeurtje na en dat alles voor een prijs waar je hier alleen nog niet kan eten! De volgende dag vertrekken we weer op tijd na het ontbijt naar Nasca. De route gaat over de Panamericana sur langs de kustwoestijn. Eerst rijden we door een landschap van zanderige bergen en bulten in alle mogelijke kleuren. Volgens Edi moet je hier aan de kust goed garnalen kunnen eten. Ondanks dat we net ontbeten hebben en dat het nog maar 9 uur is stoppen we bij een restaurantje waar we een heerlijke omelet met garnalen eten.

We volgen de prachtige asfaltweg waar nauwelijks verkeer rijdt en komen op een gegeven moment weer aan zee. Het is een schitterend gezicht, de woestijn aan de rechterkant nu en dan stijl boven ons oprijzend en de schuimende zee aan de andere kant beneden ons. Nu en dan moet de woestijn met een muur worden tegengehouden.

Tussen de middag eten we in een visrestaurant heerlijk gebakken vis met patat en rijst en salade. Dat krijg je hier altijd beide, patat en rijst. Buiten staan kinderen met de neus tegen het raam gedrukt naar ons te kijken. We hebben sowieso steeds veel bekijks want de Honda Falcon is hier echt een zware motorfiets. Veel zwaarder als 125 of 200 cc zie je niet. En dit zijn 3 van die zware motorfietsen! Het eten is teveel voor me en ik schuif mijn bord opzij. Dan komt een oude vrouw die al een tijdje bij de deur staat naar voren, gaat naast me zitten en wijst naar het bord. Ik geef het haar en ze begint direct te eten. Edi zit met ogen als schoteltjes toe te kijken. Je moet toch wel heel veel honger hebben als je de resten van een ander op wil eten. We gaan weer verder langs de kustweg.

Even gaan we ervan af en rijden een tijdje door het zand en komen dan bij een soort vakantieressort bij het plaatsje Puerta Inca. Hier is ook een voormalige Incahaven van waaruit vroeger de verse vis door estafettelopers binnen 2 dagen naar het hof in Cusco werden gebracht. Er zijn alleen nog maar restanten van graven en voorraadschuren . Omdat het ook nog een aardig stukje lopen is nemen we genoegen met een foto van een afstand. We gaan via de bochtige weg door de woestijn terug naar de prachtige asfaltweg. Het wordt ook hier steeds zanderiger en er staat een harde wind. Dat is met zo’n open helm (en contactlenzen!) niet echt prettig. Ik bedenk me voor de zoveelste keer: Waarom hebben we niet zo’n goggle gekocht en waarom hebben we onze eigen systeemhelmen niet meegenomen? Iets wat we ons beiden nog vaak afvragen tijdens deze tocht. Op een gegeven moment ligt het zand helemaal over de weg, en we zien zelfs een bulldozer bezig om de weg zandvrij te maken.

Het waait hier zo hard dat het niet lijkt te lukken. Volgens Edi werken ze hier permanent aan het berijdbaar houden van de weg. Je hebt zelfs kans dat als morgen de wind is gedraaid het zand weer naar de andere kant waait. Het is alleen op dit gedeelte dat de woestijn over de weg komt want na een kilometer is de weg weer net zo schoon en eindeloos als ervoor.

Dan rijden we een olijfoase in waar langs de kant hele rijen drums staan gevuld met olijven. Op de drums staan weer potten gevuld met heerlijke sappige olijven en flessen met olijfolie. Wonderlijk om dat zo midden in de droge woestijn aan te treffen.

Zo’n 18 kilometer voor Nasca slaan we af de woestijn in. Het is zo’n 7 kilometer door het zand naar Cementerio de Chauchilla. Ik hou het stuur heel stevig vast want de motor wil hier alle kanten op .Ook zit er nog een busje met toeristen voor ons die een heleboel stof opgooit. Gelukkig stopt hij om ons te laten passeren. We parkeren de motoren onder een rieten afdak. Nog niet zo lang geleden lagen hier de meer dan 1000 jaar oude botten en schedels en zelfs complete mummies verspreid in het woestijnzand. Het hele kerkhof was geplunderd door grafrovers. Nu heeft men om de mummies te beschermen tegen weersinvloeden de mummies in een soort van graven gezet met een afdak erboven. Minder spectaculair om te zien maar zo zullen ze wel langer bewaard blijven. Er is ook nog een museum bij met daarin achter glas een complete mummie.

We stappen weer op onze bikes en rijden weer de 7 km door het zand. Dit gaat nu beter dan de heenweg. Ik zit goed naar voren met de knieën aan de tank en hoef nauwelijks te sturen. Het gaat nu ook veel vlotter dan heen. We rijden door naar Nasca want we willen als het lukt nog met een Cessna boven de lijnen vliegen. Deze lijnen zijn alleen vanuit de lucht te zien en het is nog steeds een raadsel hoe en waarom ze zo’n 1800 tot 1500 jaar geleden deze figuren -die vanaf de omringende bergen slechts beperkt konden worden bekeken- hebben gemaakt. Er zijn diverse maatschappijtjes die een vliegtuigje hebben en omdat het toeristenseizoen over is kunnen we voor $ 40 pp mee.

We moeten dan wel met z’n drieën dus vragen we of Edi mee wil. We waren dat al van plan omdat we inmiddels hebben begrepen dat hij zo’n pleziervluchtje nooit zelf zou kunnen bekostigen. We kruipen in het kleine oude vliegtuigje en ja zowaar, hij start! Aan de gezichten van de piloot en de man die buiten staat zijn ze er zelf ook verrast over. We taxiën naar het einde van het terrein en nadat we zijn gedraaid en toestemming hebben om op te stijgen gaan we er vandoor. De banden komen los en we maken snel hoogte. Op het terrein onder ons zijn vele lijnen te zien. O je dat zal nog moeilijk worden om daar die figuren uit te halen!

Hè waar???? Ik zie helemaal niets, shit. Oja, dáár en dáár, prachtig fenomenaal.

Via de koptelefoon krijgen we de informatie dat de eerste figuur die we gaan zien de walvis is en dat we hem eerst links te zien krijgen. Het vliegtuig draait op zijn zij met het raampje bijna naar beneden. ‘whale on the left ,under de wing, under de wing’ klinkt het in de koptelefoon en ja inderdaad onder de vleugel is de walvis goed te zien! We draaien weer recht en het vliegtuig maakt een grote draai om vervolgens weer op zijn andere zijde te draaien. We hebben de whale nu dus ‘on the right’ Zo vliegen we ruim een half uur rond wentelend van de ene naar de andere zijde. Ik concentreer me vooral op de figuren en probeer verder nergens op te letten maar voel me toch een beetje vreemd in de maag als we weer rechtuit terug naar de landingsbaan koersen. Edi verklaart later dat hij toch wel een beetje bang was. ‘the plane was bery old’. We stappen weer op onze bikes en gaan Nasca in naar ons hotel. Aan de buitenkant ziet het er niet bijzonder uit. Des te groter is de verrassing als we na de motoren op de binnenplaats te hebben gezet via een deurtje het hotel instappen. Het lijkt wel een hof van Eden!

De kamers liggen in een stervorm aan het zwembad en alles is helemaal beplant met grote cactussen en andere mooie tropische planten. Comfortabele ligstoelen staan uitnodigend aan het zwembad. Overal hoor je het geluid van vogeltjes en papegaaien. De kamers zijn helemaal opgebouwd uit bamboe en zo ook het meubilair. Hier wil je nooit meer weg! Toch gaan we de volgende dag weer verder. We willen rijden en Peru zien! Vanuit Nasca gaan we weer stijgen en we rijden op een prachtige weg die zich als een serpentine door het desolate landschap slingert. Er groeit hier niets maar het is geweldig mooi om te rijden.

We komen op de Pampa Galeras op zo’n 3800m hoogte Hier op de koude winderige steppe leven grote kuddes Vicuñas. We hebben trek in koffie en stoppen bij een cafeetje. Buiten lopen kinderen en een jonge Vicuna. Volgens de kinderen eet hij koekjes, dus die kopen we en voeren die aan de vicuña. De kinderen hebben zwarte handjes en wij denken dat het vuil is, maar volgens Edi komt het van de zon en de koude op deze hoogte. Hij pakt het tubetje ponds wat hij de vorige dag op een markt heeft gekregen en geeft het jongetje met de ergste handen een grote lik van de crème en begint het uit te smeren. Je ziet het inderdaad opknappen en even laten lopen alle kinderen te smeren. We gaan naar binnen voor de koffie. Binnen is het een klein kruidenierswinkeltje waar je van verse kip tot snelkookpan terecht kan. Na de koffie gaan we verder en rijden over de koude winderige pampa.

We stoppen in een dorpje om wat te eten Ze hebben gebakken forel vers uit het nabijgelegen meer. Heerlijk! Zoals gewoonlijk kost ook deze maaltijd bijna niets.

We gaan weer verder en komen op een gegeven moment door een bergdorpje waar mensen lekker langs de kant zitten. Een vrouw zit te spinnen met een spintol en komt overeind als we stoppen. Ik koop een prachtig dubbelgebreid mutsje van haar.

We hebben zoveel gestopt vandaag dat we pas laat in Abancay aankomen. We eten pas laat en als we terug gaan naar het hostel regent het. De volgende dag is het droog en we rijden de stad uit naar boven. Het betrekt weer en het ziet er naar uit dat het weer gaat regenen. Edi slaat af een pad in en we komen uit op een open veld vanwaar we zicht over de omgeving hebben.

Do you think it is going to rain?’ vragen we aan Edi. Op zijn bevestigende antwoord besluiten we de regenpakken aan te trekken. Altijd een bijzonder vermoeiend karwei want we zitten alweer op hoogte en het is broeierig warm. Als we onze regenpakken aanhebben zegt Edi ‘okay let’s walk.’ Let’s walk?? roepen wij uit en wijzen op onze regenpakken. Dan besluit hij dat we misschien ook wel kunnen rijden naar het eigenlijke uitzichtpunt. De weg voert over een smal modderig en hobbelig pad waar ook takken en stenen liggen. We passeren een huisje waar we ook dieren zoals een Lama en een Vicuña zien lopen die wegrennen als wij langs komen knetteren. We komen op een open plek met een kruis vanwaar we zicht hebben over de stad beneden ons. Dan komen ineens de Lama en de Vicuña de plek opgelopen. Normaliter zijn Vicuña ’s erg schuw maar deze laat zich door Edi aaien.

Daarvan raakt het beest blijkbaar opgewonden, want ineens richt hij zich op zijn achterpoten en probeert Edi te bespringen. Die schrikt hiervan en probeert zich achter zijn motor te verschansen. Het is wel een komisch gezicht, Edi aan de ene kant van de motor met de Vicunña tegen zich aangedrukt, en wij aan de andere kant. Wij klimmen op onze motoren en starten ze waardoor de Vinuña op de vlucht slaat en ook Edi de mogelijkheid heeft om zijn motor te starten. We rijden snel weer dezelfde weg terug en gaan de weg weer op. Over een fantastisch kronkelende weg rijden we de bergen weer in. We stoppen vaak om even te kijken en een foto te maken. We rijden door kleine dorpjes en er staan huisjes langs de weg. Het is ook hier dat we last hebben van de honden die op de motoren afrennen en naar je benen happen. Gelukkig altijd mis. Ook moet je hier oppassen met loslopend pluimvee en varkentjes die altijd oversteken als het niet kan of juist besluiten terug te keren als dat eigenlijk niet meer kan! Het blijft droog maar is wel fris dus we houden de regenpakken lekker aan. De natuur is hier ook veel groener als de dagen hiervoor. We zijn op weg naar Cusco waar we ook 2 dagen blijven. Op een gegeven moment rijden we een heuvel op en als we aan de rand stoppen zien we beneden ons ‘de navel van de wereld’ Cusco.

Het is een prachtig gezicht die zee van roodbruine daken. Hoogbouw is er niet. We rijden door het drukke stadsverkeer naar ons hostel. Daar drinken we eerst een kopje coca thee met de mevrouw. Het is een prachtig hostel met veel meubels en schilderijen uit de koloniale tijd. We gaan eerst lekker douchen en daarna de stad in. Allereerst naar de Plaza de Armas. Het is echt het middelpunt van de stad met de kathedraal en de kerken en in het midden de fontein.

In de smalle steile zijstraatjes zit het tjokvol met winkeltjes en restaurantjes. We slenteren gezellig met z’n drieën langs de winkeltjes als het mobieltje van Edi gaat. Het is Lars ( Peru Motors) die met een groep op pad is en nu ook in Cusco is. We spreken af in de Irish Pub en brengen daar de avond gezellig kletsend over Peru en motorrijden door. Lars nodigt ons uit om de volgende dag een kleine wandeltour door de stad te maken. Edi moet morgen wat onderhoud aan de motoren plegen dus we gaan graag mee. We verzamelen de volgende dag bij de fontein en gaan vandaar naar de lokale overdekte markt. In het eerste gedeelte is het allemaal eten. Het is net een groot restaurant en de mensen zitten aan lange tafels te eten.

Het ziet er allemaal goed uit maar we hebben net ontbeten. Op het andere deel is de markt waar de mensen zitten met de verse groenten, fruit, vlees en andere verse waren.

We zien onderweg ook het verschil tussen de Incabouw (gestapelde stenen) en de Spaanse bouwkunst (pleisterwerk). Vele Spaanse gebouwen staan op oude incafundamenten die aardbevingbestendig zijn. Je blijft je verbazen over de exact op elkaar passende stenen waar je nog geen vloeitje tussen krijgt. Na een kopje koffie in een door weeskinderen gerunde tearoom nemen we afscheid en gaan naar boven naar het aan de rand van de stad gelegen Incacomplex Sacsayhuamán. Via een lange trap ontstijgen we de stad. Cusco ligt ook op ruim 3300m hoogte in een dal dus we hebben weer aardig problemen met de hoogte en moeten regelmatig stoppen om op adem te komen. Achter ons loopt een Peruaanse vrouw met 2 zware tassen. Ze moet lachen om ons. Ze loopt wel langzamer maar hoeft niet te stoppen. Eindelijk zijn we boven. We lopen naar het beeld van San Christobal en gaan even zitten om uit te blazen en van het uitzicht te genieten.

Dan lopen we richting de ruïne maar we moeten eerst nog een toegangskaart kopen. Daar biedt iemand zich aan als gids en we besluiten om er gebruik van te maken. Volgens historici hebben in totaal tienduizenden indianen gedurende zeven decennia aan de bouw van het complex gewerkt en dat uitsluitend met stenen werktuigen! Rotsblokken met een gewicht tot 100 ton vormden onneembare wallen. Een rotsblok van 5x5x2,50 m woog zelfs 160 ton en moest wel door 20.000 indianen tegelijk met lange touwen de berg op zijn getrokken!

We kunnen ons er nog steeds geen voorstelling van maken hoe zoiets groots en perfect in elkaar passend door mensenhanden gemaakt kon worden. We lopen nu het oude steile oude incapad af terug naar het centrum. De volgende morgen moeten we al vroeg op om de trein van 6 uur naar Machu Pichu te nemen. De trein moet om het dal waar de stad in ligt echt zigzaggen om naar boven te komen. Dan volgt een tocht langs de snelstromende Rio Urubamba. Na enige tijd begint ook de vegetatie te veranderen. Lianen hangen uit de bomen naar beneden en we zien ook bananenbomen. We komen aan in Aguas Calientes waar we de bus naar nemen die ons in een rit van zo’n 20 minuten over de weg vol haarspeldbochten 400 meter bergopwaarts brengt.

Als we uit de bus stappen begint het net te regenen. We schuilen onder de overkapping van een restaurantje en eten een broodje. Dan sluiten we aan in de rij voor de toegang. Iedereen wordt geregistreerd. Als we eindelijk het complex betreden is de hele lucht dichtgetrokken zodat de omringende bergen niet eens meer zijn te zien. Ook de Huayna Picchu die we hadden willen beklimmen omdat je vandaar een schitterend uitzicht over de stad hebt is verdwenen in de wolken. We lopen via een ander pad omhoog en als we even boven staan trekt zowaar de bewolking wat op en hebben we mooi zicht over de ‘verloren stad van de Inca’s’ Hier kunnen we dan toch nog de foto zoals Machu Pichu altijd in de boekjes staat maken. Eigenlijk ook best wel mystiek met die wolken.

Voor Huayna Picchu is het te laat dus we bekijken de rest van het complex. De trein vertrekt weer om 4 uur dus we moeten weer op tijd met de bus mee. Het is weer een lange zit die normaal 4 uur duurt. We hebben een tip van Lars gehad dat we voor Cusco uit de trein kunnen en dan verder met de bus, zo lopen we het tijdrovende zigzaggen weer terug het dal in mis. Dat scheelt ongeveer zo’n 3 kwartier. We maken er graag gebruik van. Als we op de Plaza de Armas uit de bus stappen valt ook hier de regen met bakken. Lars staat onder de overkapping te wachten maar Edi die ook mee zou gaan eten zien we nog niet. Die staat bij de fontein in de regen te wachten, want ja daar hadden we tenslotte afgesproken….. Na een gezellige avond gaan we doodmoe na deze lange dag naar bed. Als we de volgende dag ons hostel verlaten staat mevrouw buiten met haar fototoestel om ons als we wegrijden op de foto te zetten. We ontstijgen de stad weer en zetten koers richting Ollantaytambo. Onderweg brengen we nog een bezoek aan de Inca ruïnes van Chinchero.

Het valt niet mee om er te komen want op het niet al te brede pad is een muurtje ingestort. Het lijkt allemaal niet bestemd voor auto’s want daar moet je te haaks de bocht voor om en is het allemaal te smal. Ook Chinchero ligt weer op 3760m hoogte dus dat wordt weer zwoegen in je motorpak langs de ruines. Chinchero is omringd door bergen tot meer dan 6000m maar doordat het nogal bewolkt is zien we hier niet veel van. We rijden Chinchero weer uit manoeuvrerend langs de stapel stenen en vervolgen onze weg door het berglandschap. We slaan weer af een onverharde weg op en na een 7 kilometer bereiken we de zoutterassen ‘salineras’van Moray.

Sinds de incatijd winnen de bewoners hier zout in oneindig veel rechthoekige bekkens door gebruik te maken van de natuurlijke verdamping van het water. Dat water stroomt van een boven de terrassen gelegen zeer zouthoudende bron in de bekkens. We lopen nog een stukje naar beneden maar niet te ver want het is steil en je moet ook weer terug naar boven! Dan klimmen we weer op onze bikes en rijden terug naar de weg. Rond het middaguur zijn we in Ollantaytambo en we parkeren de motoren op het gezellige pleintje voor de ruïne. Leo en ik gaan weer naar boven. (die ruines liggen altijd op hoogte) We verbazen ons weer over de enorme grote stenen die met mankracht vanuit de 5 kilometer verderop gelegen steengroeve hier naar toe werden getransporteerd. Langs de weg en naast het tempelcomplex liggen de stenen die nooit hun bestemming hebben bereikt. De zogenaamde vermoeide stenen. Van bovenaf hebben we een mooi uitzicht over Ollantaytambo en de omgeving.

Na de lunch gaan we weer snel verder want we zijn nog niet veel opgeschoten vandaag en we moeten nog een pas over van 4750m waar ook wegwerkzaamheden zijn. Via een weg met vele bochten klimmen we al hoger en hoger en komen dan voor een slagboom. We zijn net 5 minuten te laat. De slagboom is dicht en zal pas over 2½ weer open gaan. Edi informeert nog of we er met de motor niet doormogen maar ze zijn met dynamiet bezig dus het risico is te groot. Dat is pech want we hebben nog een heel eind te gaan en het is hier al vroeg donker dus dat betekent dat we in het donker door de jungle naar Quillabamba moeten. We proberen nog of het niet verstandiger is om naar Ollantaytambo terug te gaan en daar te overnachten en dan de volgende dag door naar Lares. Maar met de kaart erbij zien we dat het inderdaad te ver is. Er zit dus niets anders op dan te wachten. Er komen nog meer auto’s en uiteindelijk staat er een kleine file van fourwheeldrives.

Wanneer we dan eindelijk mogen gaan rijden is het al bijna 3 uur verder. Iedereen wil door dus we laten de auto’s die achter ons zitten te duwen passeren om ze later weer in te halen . De weg is slecht en omdat het ook nog is gaan regenen modderig en glad. Men is ook nog gewoon met bulldozers bezig dus moeten we af en toe even wachten. Hier en daar moeten we over hopen heen rijden en als ik op een gegeven moment vast sta op een hoop komt een behulpzame wegwerker me duwen.

Dat doet hij zo hard dat hij me bijna omgooit en ik kan we net staande houden in de hoop aarde. Na zo’n 30 kilometer zijn we uit de werkzaamheden en rijden over de onverharde weg langs de bergwand. Er hangen mistflarden en het zicht is slecht. De bril hadden we kilometers verderop in de modder al afgedaan want daar zagen we helemaal niets meer door. Hier en daar komt het water langs de weg naar beneden en vormt een rivier over de weg. Tijd om te twijfelen of erover na te denken heb ik niet want we moeten door. Dan zijn we eindelijk de pas over en gaan weer dalen. De rivier waar we de hele tijd ver boven hebben gezeten komt weer een beetje in de buurt. Het is ook weer droog en ook de mist is verdwenen. Als we even stoppen om de benen te strekken ziet Leo de zachte band van Edie. Dat kan er ook nog wel bij een lekke band! Met de handpomp wordt hij opgepompt. We voelen geen lucht ontsnappen dus met een beetje geluk is het een klein lek en kunnen we zo in Quillabamba komen. We gaan weer verder in de schemer. Regelmatig stopt Edi om de band op te pompen. Als we op een gegeven moment door een dorpje komen zien we gelukkig een benzinepomp, dat werd hard nodig want mijn motor die wat meer verbruikt staat al een tijdje in het rood. De pomp is leeg maar gelukkig heeft hij in een schuur nog wat benzine staan. We kunnen ieder een gallon krijgen die met een emmer in de tank gaat. Het is nu nog een 140 km en de zon is achter de bergen verdwenen. Het wordt nu echt donker. In de verlichting is af en toe te zien dat we nu in de jungle rijden. Je ruikt de rottende lucht van de bananenbomen en ook hoor je de geluiden. Eerst denk ik dat er iemand naar ons fluit maar als het gefluit zich blijft herhalen, kilometers lang moet het iets anders zijn. Als we eindelijk rond half negen ons hostel bereiken zijn we opgelucht. Via de receptie moeten we met de motoren naar de binnentuin. Wij gaan ons opknappen en Edi gaat proberen om de band te laten repareren. We vragen ons af of dat zal lukken om deze tijd, maar dat is geen probleem. Voor we gaan eten is de motor alweer terug met een geplakte band en dat alles voor 3 sole! We lopen na het eten nog even naar het parkje in Quillabamba waar de meest exotische bomen staan. De palmen zitten tjokvol met kokosnoten.

Als we teruglopen naar ons hostel regent het een beetje. Dat doet het de hele nacht en niet zuinig ook. We weten niet wat we moeten verwachten met het rijden in de jungle met die nattigheid. We hebben onderweg al de meest wilde verhalen gehoord van anderen over gladde wegen waar je nauwelijks kunt lopen. Niets is minder waar, het is heerlijk rijden! Door de natte wegen hebben we geen last van het stof en als je voldoende afstand houdt heb je van de opgegooide modder ook geen last. De natuur is prachtig. We rijden langs de bamboebossen en tussen de bananenbomen met de rivier soms vlakbij en soms in de diepte.

Door de regen komt er nu ook meer water van de berg waardoor we soms brede en ook wel diepe passages hebben. Het gaat allemaal prima. Je voelt de banden wel over de stenen glijden maar als je het gas er goed op houd en de motor niet stil laat vallen gaat het prima. Het is intussen heet geworden en ook de weg is weer droog en dus ook weer stoffig. We rijden een dorpje in om wat te eten. Ik ga eerst mijn gezicht wassen want ik zie er niet uit. Ik weet niet hoe het komt maar ik ben steeds de meest vuile van ons drieën. Misschien omdat ik altijd achteraan rijdt? De kinderen staan weer voor de deur te dringen om naar ons te kijken. We gaan weer verder. De weg stijgt en daalt en behalve nu en dan een huisje is er verder geen bewoning en ook nauwelijks verkeer. Het is echt genieten, geen dag is hier hetzelfde. Als ik door een bocht kom staat Leo te wachten voor een grote doorgang. Edi probeert door het ondiepere deel waar ook grote stenen liggen over te steken, maar hij twijfelt en valt stil.

Door zijn voet in het water te zetten blijft hij overeind maar kan niet meer wegkomen. Leo gaat door het diepere deel waarbij hij meer vaart maakt en wel aan de overkant komt . Dan waad hij door het water naar Edi die inmiddels van de motor is geklommen en samen duwen ze hem naar de overkant. Ik ben blijven staan en Leo komt door het water terug naar mij om mijn motor naar de overkant te brengen. De camera heeft hij aan Edi gegeven om foto’s te maken. Leo ploegt door het water naar de overzijde en ik waad door het snelstromende water (wat over de rand van mijn waterdichte laarzen naar binnen stroomt) naar het droge. ‘I have some beri nice pictures’ roept Edi. Nieuwsgierig kijkt Leo op het lcd scherm van de camera maar er is niets. Edi heeft het knopje niet goed doorgedrukt dus de camera heeft niets gedaan. Dan maak ik maar een foto van het moment dat beiden hun laarzen leeg staan te gieten.

Want de oversteek hebben we geen van drieën met droge voeten gehaald. We gaan weer stijgen en de vegetatie wordt minder weelderig. Ook de rivier verdwijnt uit het zicht. We verlaten de jungle en gaan de bergen weer in. We rijden langs een paar vervallen huisjes. Er komt rook uit de daken en er staan kinderen buiten dus er zullen toch mensen wonen!

Ongelofelijk want we zitten hier ook weer hoog (Ik schat toch zeker wel 3000m) dus het zal hier s’nachts ook koud zijn. Als we doorrijden komen we weer bij wegwerkzaamheden. De bulldozer wordt even aan de kant gezet om ons door te laten.

We baggeren naar boven en na een paar bochten rijden we het dorpje Lares binnen. Ik denk dat ons hostel het enige in het dorp is. Het heeft wat van een Nepalese Lodge weg. De familie woont in een kamer die keuken en woon- en slaapkamer tegelijk is en de rest zijn kamers voor de gasten. Onze kamer is boven. Er is geen toilet en douche op de kamer en ik twijfel zelfs of er wel een douche is. ‘We go to the hot pool to swim’ zegt Edi. Maar Leo heeft helemaal geen zin. Ik opper om eerst maar te informeren of er een douche is voor we besluiten wel of niet te gaan zwemmen. De douche is er wel maar alleen met koud water. Gezien de hoogte waar we ons bevinden zal dit echt koud water zijn. ‘We gaan naar de warme bronnen’hak ik de knoop door. Ik zoek de spullen bij elkaar en op een motor gaan we samen achter Edi aan. Het is maar goed een kilometer rijden naar het bronnencomplex. Heet water komt als douches uit de bergwand en je kunt zelf je temperatuur kiezen. Meisjes uit het dorp staan hun haar te wassen onder de straal. We kleden ons snel om en zoeken een lekkere douche uit. Ik zie het vuil wat van mijn gezicht en haar komt door de geul wegspoelen. Zo dat was dus hard nodig. Daarna dompelen we ons onder in het heerlijke warme water. Voor het donker wordt gaan we eruit want er is geen verlichting in de badhokjes, en het is ook koud nu. Er is een eetgelegenheid in het dorp en daar eten we dus ook. Er is een menu van 2 gangen Sopa de criolla een soort goed gevulde pittige vermicellisoep en biefstuk met salade, papas fritas (patat) en rijst. We nemen een mok koffie toe en dan moet ik voor 3 personen 10 sole (Є 2.50) afrekenen! Dit vind zelfs Edi niet te geloven! Aan tafel bespreken we nog de mogelijkheid om niet de route te volgen maar naar het Titacacameer te gaan. Daar zijn we niet zo ver vandaan en eigenlijk is het zonde om het niet te bezoeken. Volgens Edi hebben we dan ook nog de tijd om de drijvende eilanden van de Uro’s te bezoeken. Wij willen dan wel Lars eerst bellen om het voor te leggen want het is wel langer dan de oorspronkelijke route. We bellen Lars, leggen het voor en stellen voor om zelf een aantal keer de benzine te betalen. Hij heeft geen bezwaar maar zegt wel dat het de volgende dag een lange zware tocht zal worden en dat als we niet om 12 uur in Siciuani zijn we van het plan af moeten zien. We besluiten om de volgende dag om 6 uur te vertrekken en niet te ontbijten. We gaan naar onze kamer die heerlijk ruikt naar de dieselolie waar de vloer mee is behandeld en kruipen onder ons vier dekens dikke dek. Koud zullen we het in ieder geval niet hebben vannacht! Om 5 uur gaat de wekker. We kleden ons aan en ontdekken dan dat de laarzen nog net zo nat zijn als gisteravond. We hadden ze ondersteboven neergezet en ze staan wel in een plasje water maar zijn gewoon nog zeiknat. We zoeken in de bagage naar plastic zakjes die we over de (gelukkig wel) droge sokken aantrekken voor we in de laarzen gaan. We ontdekken trouwens ook dat het regent. Ook het thermo ondergoed gaat aan. Dan de bagage op de motor regenpak aan en klokslag 6 uur rijden we bij ons hostel weg. We gaan gelijk ook weer stijgen en de regen slaat in ons gezicht. We rijden door een desolaat stenig landschap waar verder behalve een groepje huizen niets is. Op een gegeven moment doet de regen geen zeer meer in mijn gezicht. Ik steek mijn hand uit en zie de sneeuwvlokken tegen het zwart van mijn handschoen. Jeetje sneeuw!

Dan moeten we toch wel hoog zitten. Ik had het al gemerkt aan mijn motor die haast niet vooruit te branden is. Als je even afremt op het gas slaat hij gelijk af. Het wordt wit om ons heen en we stoppen even voor een fotootje. Volgens Edi zitten we hier rond de 5000m. Dat is te voelen ook want het is koud en zeker met die ijskoude natte laarzen aan je voeten! We gaan echt over het topje van de berg en daarna dalen we weer. We rijden de sneeuw weer uit het wordt droog en we zien ook weer vicuñas en lamas. De motoren gaan ook weer beter lopen, maar het is nog steeds koud. Langs de kant van de weg staat een meisje. Misschien is ze 5 of 6 met een bundeltje op haar rug. In de bundel zit een broertje of zusje. Als we beter kijken zien we dat ze met haar blote voetjes in een soort van sandalen staat. Edi spreekt haar aan maar ze kijkt niet begrijpend terug. ‘She don’t speak Spanish’zegt Edi. Zo voelt zelfs hij zich ver van huis. Het is eigenlijk ongelofelijk hoe kinderen hier in deze barre omstandigheden opgroeien en ook al heel jong de verantwoording hebben voor jongere broertjes of zusjes.

Van verre zien we de stad Calca al liggen. ‘I think that is a good place for our breakfast’ oppert Edi. We zijn het met hem eens maar het duurt nog een tijdje voor we er zijn. Eenmaal in Calca rijden we naar de Plaza en parkeren de motorfietsen. Het eerste restaurant heeft geen koffie dus valt af. Verder is er niets en we worden verwezen naar een internetcafé. Daar kunnen we inderdaad koffie en broodjes met ham en kaas krijgen. Ze moeten alleen nog even boodschappen doen. Edi benut de wachttijd om een droge broek en sokken (ook met plastic zakken) aan te trekken. De broodjes worden met de ham en kaas nog even in de magnetron opgewarmd en met een heerlijke warme mok koffie erbij kunnen we er voorlopig wel even tegen. Weer aangesterkt gaan we weer op pad. De reis gaat verder vlot en als we in Siciuani arriveren en ik op mijn horloge kijk is het 11 uur. Dat is dus ruim binnen de limiet. We gaan door naar Puno! Vanaf nu hebben we ook weer asfalt onder de wielen en rond het middaguur rijden we Ayaviri binnen. Edi rijdt direct door naar het centrum en parkeert de motor voor een restaurantje aan het plein. ‘Here they have traditional Peruvian food and it is bery special ! I will order first for me so you can try it, and when you like it we can order more.’ We kijken een beetje wantrouwend het zaakje rond en concluderen dat het een beetje muf ruikt. Maar goed we willen het wel proberen. Als Edi de bestelling heeft gedaan loopt de vrouw naar een tafel bij de deur waar een groot pakket in een doek gewikkeld op ligt. De doek gaat open en de vrouw steekt haar armen in het pakket en begint te rukken en met een mes te snijden en er komen ronde bruine ballen en andere zaken naar buiten die ze op een bord legt. We kijken elkaar aan en denken beiden hetzelfde; ‘Ik hoef geen orgaanvlees’.Uit een emmer komt rauwkost en dan wordt het bord op tafel gezet. ‘Here try ‘zegt Edi en hij neemt zelf een stuk van het vlees. Het is lamsbout en de bruine ballen zijn gepofte aardappelen. De camcacho zoals het heet is inderdaad heerlijk en we zitten lekker te kluiven. Het is druk, aan alle tafeltjes zitten de mensen camcacho te eten en er wordt ook het nodige afgehaald. Dan haalt ze het pakket van de tafel en komt met een nieuw. Als ze het openmaakt staat Leo vlakbij om te kijken. Onder de doek zit een dikke laag papier met daarin de camcacho. De hitte komt je tegemoet. Volgend Edi smaakt de camcacho nergens in Peru zo lekker als hier.

Het is druk op het plein. We zien hier ook weer de soort van riksja’s waarin de mensen zich laten vervoeren. We starten de motoren en gaan weer op pad. Het is nog een goeie 150 km naar Puno, het waait hard, het is koud en door de hoogte komen de motoren weer niet harder dan zo’n 70 km. Je kan zien dat verderop het weer slecht is. Enorme buien hangen als zakken naar beneden en de horizon is niet meer te zien. Na een hele tijd te hebben gereden met de hoop de bui te kunnen ontlopen rijden we er op een gegeven moment toch in. De fijne hagel slaat in je gezicht. Auw dat doet zeer. Ik sla mijn arm voor mijn gezicht. Hij past precies in het bakje van mijn helm en zo heb ik juist nog een klein spleetje over om te kijken. De hagel blijft liggen en op een gegeven moment rijden we door een zeker wel 10 cm dikke laag hagel. We rijden niet hard zo’n 30 km en als je goed in het spoor blijft wat de auto’s maken lukt het wel. Zo ploeteren we ongeveer 25 kilometer (met een hand aan het stuur) door de bui. Daarna komen we in een verschrikkelijk onweer terecht. De bliksem schiet echt van links naar rechts en van boven naar beneden. Niet zo prettig als je bedenkt dat er in de verre omtrek helemaal niets is. Dan rijden we eindelijk het slechte weer uit en komen bij Puno.

We rijden Puno (3828m) binnen. We zitten in een soort van avondspits want het is file rijden. Dan stoppen we voor ons hotel. Onze spullen worden weer van de motoren gehaald en naar binnen gebracht. Dan brengen we de motoren een blok verder in de garage. Onze bagage wordt naar de kamer gebracht en dan zetten we de elektrische kachel die op de kamer staat zo neer dat we de laarzen en handschoenen en sokken kunnen drogen en gaan opwarmen onder de heerlijk warme douche. We eten s’avonds in het gezellige centum van Puno een pizza met een heerlijke salade en een flesje wijn erbij. Morgen is onze laatste motordag in Peru. Na een voortreffelijk ontbijt laten we ons met een taxi naar de haven van Puno brengen. We gaan met een boot de Uro’s de drijvende rieteilanden bezoeken. We moeten even wachten tot er voldoende passagiers zijn maar dan gaan we. De meeste passagiers zijn Peruanen. Een schoolklas en een paar vrouwen. Het meer is zo glad als een spiegel. We kunnen de drijvende eilanden al zien liggen.

Goed is te zien uit wat voor dikke laag riet de eilanden bestaan. De bovenzijde moet regelmatig met vers riet worden aangevuld omdat het van onderaf wegrot. Het is een wonderlijk gevoel om op de dikke verende rietlaag te lopen en te bedenken dat er niets meer onder is. Er staan ook rieten huisjes waar de Uro’s in wonen. Ook hebben ze in het riet kleine perkjes gemaakt waar kleine gewassen worden verbouwd. Leefden ze vroeger voornamelijk van de visvangst, nu is dat van het toerisme. Dat is wel jammer. Je hebt net het idee dat de bewoners vanavond met de laatste boot naar hun huis in Puno gaan al wordt ons verteld dat het niet zo is. We gaan met de boot weer terug naar de haven en nemen vandaar een taxi naar het hotel. Edi staat al op ons te wachten. We kleden ons snel om en nemen de bagage mee naar de receptie. We halen de motoren uit de stalling pakken alles er weer op en rijden Puno uit. Eerst volgen we de asfaltweg nog en dan slaat Edi een onverharde weg in. We zijn al aardig aan het dirt-road rijden gewend en met een vaart van 80 a 90 kilometer stuiven we over de stoffige wegen.

We passeren nog een paar dorpen waar we stoppen om water te kopen. Na zo’n 30 km gaan we het asfalt weer op. We rijden over een grote vlakte waar de wind vrij spel heeft en moeten oppassen voor overstekende vicuñas. Het is koud en de weg is eindeloos. We stoppen om wat te eten maar Leo hoeft niets omdat hij zich niet lekker voelt. Hij krijgt een kop Coca thee met citroen. Edi en ik doen ons tegoed aan een heerlijke kippenpoot met rijst. Dan gaan we de kou weer in. Het is net of we niet opschieten. De vulcaan die al de hele dag aan onze linkerkant is veranderd niet van positie en we blijven ook maar in de mist die er om hangt rijden. Dan staat er een bord langs de weg met altitude 4690m en ik begrijp dat we -ondanks dat ik soms het idee had dat we daalden- nog steeds op flinke hoogte rijden. Dat dalen, doen we pas als we Arequipa naderen. We zijn dan inmiddels al een paar keer gestopt voor Leo die nu echt ziek is geworden. We rijden door de lange rij armoedige voorsteden Arequipa binnen en dan zijn we er gelukkig. De motoren worden binnengezet en nadat we verteld hebben dat we vanavond niet uit eten gaan omdat Leo ziek is nemen we afscheid en stappen in een taxi naar ons hostel. Lars komt ons morgen halen en zal ons samen met Edi naar het vliegveld brengen. In ons hostel kruipen we na een douche te hebben genomen in bed en Leo slaapt in een keer door naar de volgende morgen. We knappen onze motorkleding nog een beetje op voor het in de rugzak gaat en gaan daarna nog even naar de Plaza de Armas. Dit zijn onze laatste uurtjes in Peru. Om 2 uur komt Lars voorrijden en rijden we langs het huis van Edi voor we naar het vliegveld gaan. We gaan nog even met zijn drieën op de foto en dan is het tijd voor afscheid.