Lees tip:

Aan het eind van elke pagina is er de mogelijkheid steeds naar het vervolg door te "klikken".

Het verslag bestaat uit vier pagina's: Syrië- Jordanië- Libanon en Syrië deel_II.

 

17 augustus. Oostvoorne(NL)-Edirne (Tr). 2545Km.

Op de derde dag staan we, na 2545km gereden te hebben, half in de middag voor de Turkse grens. Hier beginnen de formaliteiten zoals visum kopen en motor inschrijven. Bij alle voorgaande grenzen was vertoon van paspoort (en bij EU-landen zelfs dát niet meer) voldoende. De grens bij Edirne is gemoderniseerd en je hoeft niet meer het traject van een zestal verschillende posten af te leggen. Nu kunnen we bij de eerste na paspoortcontrole een visum kopen a € 15 p.p. en de groene kaart moet getoond worden. Dan gaan we door naar de volgende en daar moet de motor geregistreerd worden in een systeem en hij wordt ook in je paspoort geschreven. Daar moeten we onze kentekens voor overleggen. Ik pak mijn mapje met alle papieren uit mijn binnenzak en oooh schrik… mijn kenteken zit niet bij de rest van de papieren! Hoe kan dat nou? Ik haal ze er nooit uit! Ik geef dus mijn groene kaart want daar staat ook op dat ik de eigenaar ben. Helaas dat kan niet, ik moet de motorpapieren overleggen en zo niet, dan kan hij ons niet doorlaten. We kijken elkaar verslagen aan. Maar Turkije zou Turkije niet zijn als er niet geprobeerd werd om je te helpen. ”Kan je ze niet laten faxen?” vraagt de beambte. Leo antwoord: “nee, maar als ik internet heb kan ik ze wel printen!” “I am going to help you“ zegt de man en springt uit zijn hokje. Gedrieën spurten we naar een ander gebouw waar een computer met internet staat. Leo opent op deze website de geheime plaats waar al onze gescande documenten staan en stuurt het kenteken naar de printer. Ik heb weer een kenteken… Dan gaat het op een drafje terug naar het hokje waar intussen al een aardige file is ontstaan en wordt ook mijn motor ingeschreven. We bedanken de man hartelijk voor de hulp, stoppen onze papieren goed weg en verlaten de grens. Het bord wat we dan zien is ook écht van toepassing…

We rijden door naar Edirne en nemen onze intrek in het Tuna hotel (€37) waar we in 2006 ook verbleven. Het voelt als thuiskomen. Als de motoren goed staan en als we een douche hebben genomen gaan we Edirne in. Het is erg veranderd in 3 jaar tijd. De straten in het centrum zijn autovrij en er zijn terrassen. Ook fonteinen met beelden, het lijkt de lijnbaan in Rotterdam wel! We drinken koffie met lekkere baklava aan een tafeltje op de straat.

s’Avonds eten we een heerlijke kebab, wat natuurlijk weer veel te veel, is en slenteren in het donker nog door het veelkleurig verlichtte Edirne. We vragen ons af of het wel echt mooi is, die rood verlichte fontein en alle verkeerslichtkleurige lantaarns. Het is wel fleurig, dat wel…Je ziet dat kitsch vaker in het oosten. In het park drinken we nog een glaasje thee terwijl ik mijn dagboek bijwerk.

18 augustus. Edirne-Golbaçi (Ankara) 716Km.

Om 8.00 uur vertrekken we richting Ankara, we nemen de nieuwe weg die later over gaat in tol. Het is heerlijk rustig op de weg en de kilometers gaan snel. Zo’n 30 kilometer voor Istanbul wordt het druk en bij Istanbul is het weer het gewone gekkenhuis. Toch gaat het vlot en al snel rijden we de brug over en Azië in. Daar gaan we de tolweg weer op. Dat zijn overigens de kosten niet. Voor de 2 stukken tol die we hebben gehad rekende ik per motor TL 2.53 en TL 8 af. Deel dat door 2 en je hebt de waarde in € dus voor weinig geld doorkruis je Turkije op een comfortabele manier. Het is een goede weg maar niet opwindend. We slingeren naar beneden naar Ankara en de warmte in. Het Uluşan Hotel(€55)bij Golbaçi is snel gevonden. Ook hier hebben we in 2006 overnacht. Ze herkennen ons nog van de vorige keer en hebben een kamer. We eten buiten op het terras bij het zwembad en krijgen weer een schaal fruit als ‘gift’.

19 augustus. Golbaçi-Reyhanli.(Syrische grens) 629Km.

Vandaag is het reisdoel Reyhanli vlak bij de Syrische grens. De wegkwaliteit is minder vandaag, maar er wordt hard aan gewerkt. In tegenovergestelde richting is men bezig nieuw asfalt aan te brengen en daar waar dat al is gebeurd ligt een dikke laag grind die nog moet worden ingereden. Dat moet aan deze kant gelukkig nog gebeuren! Het is wel interessanter om te rijden. Het wordt oriëntaalser en het voelt weer als reizen. We stoppen Bij Tuz Gölü het zoutmeer met een oppervlakte van 1500km².

Het water is extreem zout en in de zomer, als het meeste water verdampt, blijft er een zoutlaag van 30cm over. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hier aan zoutwinning wordt gedaan. Het dekt 70% van de binnenlandse vraag naar zout. We rijden nog een tijd langs het meer. Er rijdt hier veel vrachtverkeer en er is ook veel spoorvorming op deze eindeloze weg.

Bij een soort busstation eten we een heerlijke kipprut met rijst en vullen de camelbaks weer af want er wordt veel gedronken. Deze waterzakken zijn ideaal op de motor. Doordat je regelmatig kan drinken verslap je niet en slaat ook de slaap, die we anders toch wel kregen op lange ritten, niet meer toe. Het is nu bloedheet geworden en Leo stopt omdat ook de GPS het te warm kreeg en er mee is genokt. Die zit in de luchtstroom die vanaf de oliekoeler naar boven komt. Er gaat een stuk karton tussen om de luchtstroom af te buigen en ook bij ons gaan de ritsen open en de handschoenen uit om een beetje te koelen. Als we richting Iskenderun aan de kust gaan wordt het gelukkig wat koeler. Halep (Aleppo) staat ook al op de borden, we gaan dus opschieten!

We dalen met veel bochten af het uitgestrekte dal in en slaan af richting Reyhanli. Het stormt hier en de wind lijkt wel een fohn zo heet! In ‘the middle of nowhere’ is daar dan het Hamamat hotel. Een soort spahotel met alleen maar Turkse gasten. De vrouwen lopen naar Turks gebruik in lange jassen met hoofddoeken en de mannen in korte broeken met shirts…In plaats van een kamer krijgen we een appartement, niet goedkoop(€70)maar wel inclusief ontbijt en avondeten in buffetvorm. Dus dan valt het eigenlijk wel weer mee. Groot pluspunt is dat we de motoren bij het appartement kunnen parkeren.

Vanaf hier is het nog een goede (volgens de GPS) 70 km naar Aleppo. Morgen wacht ons een (in) spannend dagje aan de Syrische grens.

20 augustus. Reyhanli-Grens-Aleppo. 82Km.

We rijden om 8uur weg en een half uur later zijn we alweer bij de Turkse grens. Onze papieren gaan onder de papieren van de andere passagiers (even opletten dat de nakomers ze ook netjes onderop leggen…) en dan zijn we best al snel aan de beurt. Na nog 3 loketjes aangedaan te hebben zijn ook de motoren uitgeschreven en rijden we Turkije uit. We slingeren een aantal kilometers door niemandsland en komen aan de Syrische grens. Het was ons al verteld dat dit een heel gedoe is en ik had me voorgenomen om alles te noteren maar achteraf valt het gewoon niet na te vertellen. Ik zal toch een poging doen…We parkeren de motoren voor het grote gebouw van de ‘customs’ en gaan naar binnen. We gaan naar de loketten voor de paspoortcontrole aan de linkerkant. We hebben van te voren geen visum geregeld want dat kan je, omdat Nederland geen Syrische ambassade heeft, aan de grens. We moeten naar een andere kamer in een gang en krijgen daar de instructie om bij de bank geld te wisselen voor Syrische ponden (SYP) om het visum te betalen. Dat is €24 pp. De bank zit tussen de rij loketten. We wisselen de Euro’s en krijgen ipv geld 2 formulieren en wat wisselgeld als bewijs dat de visa bij de bank zijn voldaan. Dan wordt ons paspoort ook gestempeld en dan mogen we weer naar de customs om een verzekering te kopen en de motoren in te klaren. Hiervoor moeten we weer naar de bank waar we pp € 100 betalen en daar ieder 2 stapeltjes SYP voor terug krijgen. De ene is voor de verzekering de andere om de motor in te klaren. Tot zover kunnen we het nog volgen, maar dan krijgen we een formulier in het Arabisch om in te vullen. Een Syriër die goed Engels spreekt neemt het van ons over. We proberen om daarna van hem af te komen maar hij verteld dat hij van het touristoffice is en dat ze er speciaal zijn om toeristen met de onbegrijpelijke papierwinkel te helpen. Het is een heel geschuif met geld en we proberen goed in de gaten te houden wat er gebeurd, zeker als de man nu zelf ook voor ons uit eigen zak wisselt ipv bij de bank, maar achteraf klopt het toch allemaal. We moeten nog even met een ander persoon van het touristoffice bij de baas langs die boven in een mooi ingerichte kamer achter een imposant buro met een eveneens imposante leren stoel zit. Wat hier de bedoeling van is, is ons niet geheel duidelijk. We krijgen thee en water en er worden beleefdheden uitgewisseld. De man van het touristoffice vertaald. Na zo’n 20 minuten staat onze tolk op en gaan we weer naar beneden waar de ander met onze papieren staat te wachten. Alles is geregeld en dat zonder originele motorpapieren! Uiteraard gaat dit niet voor niets. We mogen zelf bepalen wat we geven maar als ik €5 geef vind hij dat toch niet genoeg. We vinden het best. Wij hebben ook niet om hulp gevraagd en hadden ook al een deel zelf geregeld. Als we uiteindelijk weer bij de motoren staan zijn we ruim 3 uur verder. Nu moeten we nog één loket door waar weer ons paspoort wordt bekeken en waar we ook nog eens SYP 100 moeten betalen. Waar dat goed voor is, is ons niet duidelijk geworden maar dat hebben we steeds meegemaakt als we Syrië weer binnen kwamen dus het zal wel officieel zijn. We rijden nu dan toch echt Syrië binnen!

Het is bloedheet en de vette weg spiegelt ons tegemoet. Het is gelukkig erg rustig. We stoppen om te tanken (1ltr is SYP 40 is € 0.60) en later ook nog voor thee. Het duurt wel erg lang voor we de thee krijgen. Als we eenmaal weer op weg allemaal theehuizen zien denken we deze tuin met tafeltjes eigenlijk ook geen theehuis was... We naderen Aleppo, een stad met 4 miljoen inwoners. Nu wordt het echt spannend! Het asfalt is glad en heel vet, geen rijbaanmarkering en het wordt nu ook echt druk en dat ook nog eens bij plus 38ºC. Misschien wel acht rijen breed perst het verkeer zich richting binnenstad. Het is ‘knokken’ om elke vierkante meter en intussen moet je ook de weg nog zien te vinden. We proberen bij elkaar te blijven maar in de hektiek raak ik achterop. Ineens komen er voetgangers tussen de auto’s door. Ze kijken niet en lopen de andere kant uitkijkend tegen mij aan. Ik stond al stil, maar kan de motor met het gewicht van één zo'n knul erbij niet houden en we gaan neer… Leo miste me en was door Griekse motorrijders van mijn escapades op de hoogte gebracht. Mijn motor is intussen al door omstanders (er is een oploopje ontstaan) opgetild. Zo te zien heb ik geen schade (later blijkt de bevestiging van mijn scherm afgebroken) dus we stappen op en gaan verder. Dan zijn we bij de klocktower het gebied waar de hotels moeten zijn. We moeten wel een aantal keer vragen voor we Bait Wakil.com (€124), het hotel wat we op het oog hadden, vinden.

Het is niet goedkoop maar we zitten dan ook midden in de Armeense wijk in een oud gerestaureerd Arabisch huis met binnentuin. De motoren mogen we voor de deur parkeren. Daarvoor moeten we wel tegen de rijrichting, over de stoep naar de andere kant, want we kunnen de treden naar het straatje niet af die naar het hotel leiden. Ook zitten we in de zelfde straat waar Sissie, een bekend restaurant in Aleppo, is gevestigd.

We parkeren de spullen op de kamer, douchen en gaan de stad in. Het is gezellig druk op straat en je hebt toch ook wel het idee dat je in het Midden Oosten bent. Dat komt vooral door de kleding van de vrouwen. Hoewel niet allemaal zwaar gesluierd, zijn ze toch duidelijk bedekt gekleed. Het lijkt me vooral verschrikkelijk warm. Ik loop in mijn bloesje en linnen broek al te zweten!

We gaan eerst maar op zoek naar de pinautomaat die volgens de receptie van ons hotel in het Sheraton moet zijn. Het is een sjiek hotel met portiers bij de deur en je moet ook door een detectiepoort. In het hotel zijn dure winkels en dus ook een pinautomaat. We denken eerst dat onze Visa pas het niet doet want we krijgen alleen maar bonnetjes en geen geld. Dan komt de man van de bewaking assisteren en dan blijkt dat we niet meer dan SYP 6000 (€ 100) kunnen pinnen. We herhalen de handeling dus nog maar een paar keer want pinautomaten zijn niet dik gezaaid! We gaan de straat weer op. Het is opvallend dat iedereen je welkom heet in Syrië. Eerst vragen ze waar je vandaan komt en dan heet men je welkom. Het wordt je ook toegeroepen, want ze zien al van ver dat je buitenlander bent! Dat zullen we overigens in alle drie de landen ervaren. Van jong tot oud, man vrouw politieman of douane, allen heten je welkom, en zo voelt het ook.

We eten bij Mousattat, een van de oudste bakkerijen van Aleppo, een overheerlijke baklava met een sterke turkse koffie en lopen verder door het gezellige centrum waar iedereen op straat bezig is met handel.

We komen bij het Baron hotel aan de gelijknamige Baronstreet, bekend vanwege de gasten die er in de glorietijd verbleven zoals, Lawrence of Arabia , Agatha Christie, Charles de Gaulle en nog vele anderen. Op advies van anderen hebben we dit hotel niet als overnachtingsplaats gekozen omdat de kamers een beetje shabby zouden zijn, maar je moet er wel een biertje gaan drinken. Dat advies hebben we opgevolgd en in de retro-knusse bar drinken we een Heineken waar we een schaaltje nootjes bij geserveerd krijgen.

Via de nauwe straatjes van de Armeense wijk, waar ook veel autoverkeer is wat opstopt omdat het zo nauw is en er dus veel zinloos getoeterd wordt, gaan we weer terug naar de Armeense wijk waar we bij Sissi een tafel reserveren voor de avond.

Het is om 7 uur al donker maar nog steeds warm en we drinken wat op het terras van cafe Sissie. Het terras is gelegen aan het centrale plein wat een beetje doet denken aan de Plaza’s in Peru.

Rond negenen gaan we eten. Het is gezellig druk en de locatie is prachtig! We zitten op een etage aan een overdekte binnenplaats. Ook net als in ons hotel veel smeedwerk. Er speelt een gitarist die later met een viool de tafels langsgaat. Omdat wij enthousiast klappen worden we 2 maal met een bezoek vereerd. Het eten is heerlijk, we hebben wat mezze’s en daarna een kebab en we drinken er een Libanese wijn bij. Met ook nog een toetje hebben we voor € 32 gegeten. En dat op zo’n locatie!

21 augustus. 2e Dag in Aleppo.

Vandaag gaan we Aleppo verder verkennen dus de motoren blijven lekker staan.

Via de Bab Antakiye (Antiochiepoort) gaan we naar de soukh. Maar daar is dus niets te beleven. Het is vrijdag en dat waren we even vergeten! Dus dan maar gelijk naar de citadel.

Op het plein voor de citadel zijn wel heel uitnodigende terrassen waar je heerlijk in de schaduw wat kan drinken en tegelijkertijd van het uitzicht en de mensen kan genieten. Ze hebben er ook heerlijke ijskoffie.

Meer dan 2000 jaar heeft men op en aan de citadel gebouwd. Sultan Malik een zoon van Saladin (de gesel van de kruisvaarders) was verantwoordelijk voor de bouw van het poortgebouw. De glacis (schuine ophoging) heeft een helling van 48º.

Het is bloedheet, maar we lopen alles af. In de citadel bevinden zich ook 2 moskeeën waarvan volgens de legende Abraham in de kleine zijn schapen en geiten heeft gemolken.

Ook zijn er nog een badhuis, amfitheater, Turkse kazerne en nog veel meer, maar ook kerkers waar gevangen kruisvaarders hebben gewacht op betaling van losgeld. Het is een stad op zich.

Het uitzicht vanaf de citadel over de stad is vanaf alle kanten overweldigend.

Eenmaal buiten kom ik tot de ontdekking dat we de troonzaal met gerestaureerde rijk versierde houten plafond vergeten zijn. Helaas…we hebben geen zin om terug te gaan, liever strijken we neer op een terras om een salade te eten met een lekkere melek check erbij. We vatten moed en gaan de zon weer in. Richting het archeologisch museum wat een aardig stukje wandelen is vanaf de citadel. We dwalen een beetje door de straatjes en komen zowaar toch nog op een groentemarkt terecht. Blijkbaar gaat de verkoop van verse waar ondanks de vrijdag gewoon door.

We worden enthousiast begroet en er worden allerhande groenten aangeboden. Men wil ook graag op de foto. Wanneer je dan de foto laat zien is het wel even schrikken voor ze.

Het is even zoeken en ook nog een keer vragen, maar dan zijn we toch bij het National Museum. De entree is een replica van de ingang van het Aramese tempelpaleis in Tell Halaf en is imposant.

Het herbergt een van de belangrijkste archeologische verzamelingen van het Nabije Oosten. Het is ook imposant met de basalten en bronzen beelden uit Mari, Ugarit en ook Hama die dateren vanaf 2500 v.C. Het blijft knap hoe ze in die tijd al zulke beelden konden maken. We mogen ook niet fotograferen, dat staat er tenminste op de borden, maar de suppoost wijst ons juist op de objecten. Achteraf wil hij daar dan wel weer bakshish voor hebben. Waarschijnlijk hebben we dan toch nog zeldzame plaatjes…

We drinken nog een biertje bij the Baron voor we naar ons hotel terugkeren. We hebben een grotere kamer gekregen en alle spullen die we s’morgens hadden klaargezet zijn keurig hier naar toe verhuisd. Vanavond gaan we een ander restaurant proberen. Volgens ons boekje moet El Kandar goed zijn. We zoeken, maar vinden het niet. We vragen het nog eens bij de receptie en de man die de koffers naar de kamers brengt, brengt ons naar het restaurant. Het is dezelfde als waar we zelf ook al voor stonden, het Al Cantara. Het is waarschijnlijk Italiaans voor El Kandar…Het is een Italiaans restaurant in een oud Arabisch huis. We nemen een tafel op het dakterras met uitzicht over Aleppo.

Het eten is voortreffelijk, ze vergeten alleen het 2e wijntje te brengen. Als vergoeding wordt het toetje niet gerekend. Voor we naar het hotel gaan lopen we eerst nog met de kaart de wijk uit om te kijken hoe we morgen de stad uit moeten rijden. Het is gezellig druk op straat en de winkels zijn geopend. We verbazen ons over de etalages met gewaagde kleding en lingerie met daarnaast de winkel met de bekende lange regenjassen. Grotere contrasten zijn er niet te bedenken!

22 augustus. Aleppo-Dyar az Zawr. 247Km.

Na weer een goede nacht zitten we om 7.30 uur al in de prachtige ontbijtzaal. De motoren zijn gepakt en staan in de goede richting. Het alarm is vele malen afgegaan. Van de jongens van de receptie die meelopen om ons uit te zwaaien horen we dat het publiek zich graag met de motor op de foto liet zetten en ja, en als je er tegen aan stoot gaat het alarm af.

Het is nog rustig in de stad op dit tijdstip dus al snel verlaten we het centrum en rijden richting vliegveld de stad uit. De wegbewijzering is niet echt fantastisch dus er wordt wel eens een afslag gemist. Dat het hier geen probleem is hebben we al gezien. Je gaat gewoon links rijden en als je een geschikte plek zie dan ga je daar via de middenberm naar de andere kant en zo kom je weer terug. We willen naar de Assad stuwdam maar dat valt niet mee.

De toegangsweg is afgesloten met een slagboom en er lopen zwaar bewapende militairen. We moeten onze passen inleveren die meegenomen worden het huisje in en daarna gaat de boom toch open en mogen we door. Als we bij de stuw de motoren parkeren om te kijken komt er direct een militair aangelopen met zijn geweer in de aanslag. Hij spreekt geen Engels en lijkt erg fanatiek. We mogen niet eens over de rand kijken! We keren en rijden dezelfde weg terug. Daarbij passeren we 2 mannen op een lichte motor die zo gebiologeerd zijn door ons dat ze blijkbaar vergeten te kijken waar ze rijden. Ik hoor een schrapend geluid en zie ze in mijn spiegel nog net met een sierlijke duik de stoep opgaan. Ik twijfel of ik moet stoppen om hulp te bieden, maar de taxi die achter mij rijdt, en het zeker heeft zien gebeuren rijdt gewoon door. Leo heeft er helemaal niets van gemerkt en stopt dus ook niet. Ik krijg pas de kans om het te vertellen als we vele kilometers verder weer op de weg naar Dayr Az Zawr zitten. We zijn gestopt bij een wegrestaurant voor thee. Het restaurantje, primitief maar proper, wordt gedreven door een Koerd.

Met gebaren en weinig Engelse woorden hebben we een leuk gesprek terwijl we thee uit grote bierpullen drinken. Volgens hem ben je als westerse vrouw niet veilig in Dayr Az Zawr. We zullen wel zien. Je kan zien dat het land hier nog bevloeid wordt want het is allemaal nog redelijk groen.

Het landschap wordt nu veel meer woestijn en het wordt ook steeds heter. Bebouwing komen we ook bijna niet meer tegen. Alleen hier en daar wat tenten. De weg lijkt eindeloos en er is nauwelijks ander verkeer. De temperatuurmeter komt boven de 40ºC!

Dayr Az-Zawr is weer een grotere stad en ook drukker. We vragen de weg de weg naar het Ziad hotel (€35) en vinden het gelukkig best snel. Het is erg heet op de motor nu. De motoren mogen op het bordes voor de receptie, alleen is de opstap veel te hoog. We plaatsen ze dan maar op het trottoir in het zicht van de receptie en doen ze goed op slot en op alarm. Als we fris gedoucht van uit het airco hotel naar buiten stappen slaat de hitte ons tegemoet.

Dayr Az Zawr ligt aan de Eufraat en is een levendige marktstad waar mensen uit de hele omgeving naar toe komen. De stad heeft ondanks de ‘boom’ door de vondst van olie haar bedoeïenen karakter weten te behouden.

Het is ook de stad waar de enige brug over de Eufraat is. Deze brug, gebouwd door de Fransen tijdens de doortocht in de 20er jaren, overspant de Eufraat met vier pijlers voorzien van tui-kabels.

We drinken een biertje op het terras van Al-Jesser-al-Kabir dat aan de Eufraat ligt en van waar we zicht hebben op de brug. We besluiten hier vanavond ook te eten want ze zijn ondanks de 1e dag van de Ramadan geopend. Als we terug lopen naar het hotel zien we de Syrische manier van insectenbestrijding. Het lijkt effectief want we hebben geen muggen gezien. Dat er s’avonds buiten ons niemand in het restaurant was zal er wel niets mee te maken hebben…

23 augustus. Dayr az Zawr-Palmyra. 212Km.

Na het uitgebreide ontbijt, waar we vanwege de jalla jalla niet veel van eten, zitten we om 8 uur op de motor. We proberen onze weg Dayr-Az-Zawr uit te vinden, maar het is allemaal verboden in te rijden of verplichte rijrichting. Als we dan een straatje richting de hoofdweg zien is deze weer verboden voor motorfietsen! Op dat moment passeert er een Syriër op de motor die vraagt;’Palmyra?’ En als Leo bevestigend antwoord en aangeeft dat we ook nog moeten tanken, is het ‘follow me’ We rijden het straatje in wat verboden is voor motorfietsen en door een straat met inrijverbod en worden netjes afgeleverd bij een tankstation op de weg naar Palmyra. Ja, voor wie zouden die regels nou eigenlijk gelden…? Voor SYP 1.728 hebben we beiden weer een volle tank. Dat is omgerekend dus €27,00!!! We rijden de woestijn weer in. Het waait hard en hele stukken zitten we scheef op de motor.

Het zand blaast over de weg, maar met rond de 35ºC is het uit te houden. De eindeloze weg door de woestijn is leuk om te rijden. Het is weer niet druk en wat er tegemoet kom, of door ons wordt ingehaald, toetert of seint en zwaait. Het is ongelofelijk dat er hier mensen wonen, maar getuige de enkele huisjes die we zien zal dat toch zo zijn. Tijdens een stop plakt Leo het karton, wat de GPS en zich zelf tegen de hitte moet beschermen vast met duct-tape. Met de stormachtige wind zou het zo wegwaaien. Wellicht een idee voor Wunderlich en consorten om hier wat voor te maken?

Voor twaalven, en dus voor de ergste hitte begint, rijden we Palmyra binnen. We rijden gelijk door naar de ruines omdat daar ook het Zenobia hotel is en we hadden bedacht om daar, vlak bij de ruines, te overnachten. Het is te gek, niets geen toegang of hek, je kan zo de site op rijden! Waar heb je dat nog? We maken foto’s bij de triomfboog en ik koop een ansichtkaartboekje van het mini Arabiertje die niet van wijken wil weten. Zonder vervelend of opdringerig te zijn overigens. Het gaat allemaal op een prettige ontspannen manier.

Het is hier prachtig, zover als je kan kijken zie je de zuilen oprijzen. En rustig, er zijn nauwelijks andere toeristen! Het wordt intussen erg warm zo in de motorkleding dus we rijden naar het hotel wat inderdaad aan de rand van de site ligt, vanaf het terras heb je een fantastisch uitzicht. Daar is de prijs dan dus ook naar want een kamer kost € 84 voor een nacht… Dat vinden we toch wel een beetje veel, maar dan krijgen we te horen dat er ook kamers zijn voor € 57. Dat klinkt al veel beter! Deze kamers zijn kleiner en ingericht al bedoeïenen tent. Ze zijn heel leuk en alles, zoals airco en nette badkamer is aanwezig. De motoren kunnen op de parkeerplaats achter het hotel. In de volle zon dat wel…Het is te warm om de site op te gaan en zoeken daarom een plekje op het terras in de schaduw en eten een lekkere salade. Daarna brengen we een bezoek aan het museum waar veel is te zien.

Tegen het einde van de middag, als de zon wat minder fel is en de temperatuur iets draaglijker wordt, wandelen we de site op. Helaas zijn de bel tempel en het theater dan al gesloten, maar er is nog voldoende te zien en het is mooi licht om te fotograferen.

Er is een bedoeïene die ritjes op een kameel Casanova genaamd aanbied. Als hij de kameel voor op onze ‘nelles’ gids ziet is hij geroerd, het is de vader van Casanova die aan een stuk glas in de maag is gestorven. Een kameel kost tussen de 3 en 4 duizend Euro. Hoe sneller hij is met de kamelenrennen hoe hoger de waarde.

Het is niet moeilijk om in deze omgeving voor te stellen hoe deze stad in zijn glorietijd onder Koningin Zenobia moest hebben gebruist. Zenobia was niet iemand die toekeek hoe haar leger ten strijde trok, ze nam zelf actief deel aan de strijd, wat haar veel roem opleverde.

Nog vreemder is het verhaal van de Franse Gravin Margot d’Andurain, een groot bewonderaarster van Zenobia. Deze avonturierster van goeden huize nam in de 20er jaren samen met haar man in Palmyra de ‘herberg van Zenobia’ (het huidige hotel Zenobia) over.

Deze avonturierster vereenzelvigde zich volkomen met haar heldin. Net als Zenobia lapte ze alle regels en afspraken aan haar laars, was ruw in de omgang, besteeg een dromedaris, reed jeep en droeg een korte broek en leidde een bedoeïenen stam. Haar man kwam onder verdachte omstandigheden om en Margot hertrouwde met een van haar dienaars en bekeerde zich tot de islam om op bedevaart naar Mekka te kunnen. In Arabie werd ze opgepakt en opgesloten met allerhande zwendelaars. Eigenlijk had ze gestenigd moeten worden, maar de ambassadeur van Frankrijk in Djedda slaagde er in om haar uit de gevangenis te krijgen, waarna ze in de harem van de gouverneur belandde en het naaktlopen zou hebben onderwezen aan de vrouwen. In de jaren daarna is ze nog internationaal spionne geweest en na de oorlog hielp ze een aantal Duitse officieren te ontsnappen naar Zuid Amerika… In 1946 werd ze dood aangetroffen op een boot. Aan de hand van haar armband kon ze geïdentificeerd worden….

24 augustus. Palmyra-Ma'lula. 273Km.

Na het ontbijt gaan we met de motor de site op. Het is nog vroeg en via de asfaltweg is alles goed te bereiken. We stoppen toch nog even bij de triomfboog om die ene foto te maken. En die andere.....

Dan rijden we door naar het dal van de graven. Het is prachtig om te zien deze torens, die met de burcht op de achtergrond, uit het zand verrijzen. Deze vallei telt tientallen torengraven.

De graftoren van Elahbel uit 106 gaat open op het moment dat wij er zijn. We kopen een kaartje dat ook voor het graf van de 3 broers geldig is. De sarcofagen zijn verdeeld over 2 verdiepingen als schuifladen in wandnissen. Op de korte zijde was een portretbuste van de dode afgebeeld. Hier werden in totaal 300 graven ontdekt. De baas lag beneden, de familie op de verdieping en de slaven nog hoger. Aan de resten is de oorspronkelijke luister nog af te zien.

De toren gaat weer op slot en we rijden naar het volgende graf. Dit graf, een hypogeum, is onderaards en werd bij toeval tijdens bouwwerkzaamheden ontdekt. Het is het graf van de drie broers en dit graf is versierd met veelkleurige wandschilderingen. Het is prachtig maar er mag helaas niet gefotografeerd worden, dus we zullen het met de herinnering moeten doen. In de kelder van het museum in Damascus is het Yarhai-hypogeum, een van de mooiste graven uit Palmyra, te zien.

We rijden nog even naar de burcht Qala’at Ibn Maan, vanwaar je een goed uitzicht moet hebben over de omgeving.

Dan verlaten we Palmyra, maar gaan eerst nog op zoek naar een benzinepomp. Dat valt niet mee, hij is goed verborgen. Als we eenmaal op de weg zijn komen we uiteraard langs een grote benzinepomp… Vandaag is Ma’aluula het reisdoel. Het is weer prachtig rijden over de lange, eindeloze wegen.

Dan passeren we het Bagdad cafe. Passeren? Ja Leo rijdt gewoon door! Gelukkig komt dan al snel de volgende waar we wel stoppen. Volgens de GPS is dit ook niet de echte, maar deze ziet er gewoon erg leuk uit en misschien is het wel de laatste die we tegenkomen op deze weg. We drinken hier lekker een glas thee en ik koop mijn eerste souvenir van Syrië. Drie koperen eieren die versierd zijn met kleurige bloemen. Kost niks, neemt geen plek in maar zijn wel leuk.

Als we verder rijden passeren we het, volgens de GPS, echte Bagdad café. We draaien, want ja, je komt hier nou ook niet elke dag en dan is het toch zonde om de echte te missen... Het is hier wel veel drukker met toeristen dus het zal de echte wel zijn.

Al snel gaan we weer op weg door het mooie heuvelige woestijnlandschap. Het wordt drukker en de weg wordt ook slechter, diepe sporen zijn in het asfalt getrokken door het vele vrachtverkeer wat hier passeert. Niet echt fijn, want mijn teller nadert de 100.000km en dat wil ik wel vereeuwigen maar de berm is zo nu en dan zo slecht dat je daar ook niet zo maar even in schiet! Ik hou mijn teller in de gaten en op het moment dat het zo ver is, is het gelukkig even wat rustiger zodat we normaal de, hier stenige, berm in kunnen. Niet op het mooiste punt van Syrië maar toch wel een mijlpaal!

We passeren de industrie van Homs met zijn meststoffabrieken die draaien op de fosfaat uit de mijnen van Palmyra. Het wordt echt druk nu en we komen in de file. We gaan langs de file maar dat is oppassen want de grote vrachtauto’s doen dat ook en draaien eruit zonder te kijken naar de motorrijder die daar ook rijdt! Dan komen we bij de oorzaak van de file, een vrachtauto is van de andere weghelft doorgeschoten en gekanteld. De cabine zit tegen de rotswand gekreukeld. Een motoragent regelt het verkeer en laat ons, motorrijders, door.

We rijden nu op een rustiger stuk doordat het verkeer achter ons opgehouden wordt. Al snel krijgen we borden Ma’aluula en en na een mooi stukje door een wat bergachtiger gebied rijden we het op 1500m hoogte gelegen Ma’aluula binnen. Ma’aluula is een van de drie dorpen in Syrië waar nog Aramees, de taal van Jezus, wordt gesproken. Waarschijnlijk is het door de geïsoleerde ligging bewaard gebleven. Er zijn mensen die Ma’aluula voor het mooiste dorp van Syrië houden, het is in ieder geval spectaculair om te zien hoe de huizen als zwaluwnesten tegen de steile rotsen hangen! Gelukkig loopt er wel een weg door... De steile weg gaat met hairpins naar boven en komt uit op het plein voor het klooster van de heilige Thekla. We parkeren de motoren en lopen de trappen op het klooster in.

Onderweg hadden we al bedacht dat het te laat wordt om nog door te rijden naar Damascus. Aan het eind van een rijdag is het geen goed idee om in de hitte in een drukke stad te moeten zoeken naar een hotel. We hadden al gelezen dat het ook mogelijk is om in het klooster te overnachten. Als we dus worden aangesproken door een nonnetje (ze zijn echt klein hier!) met de vraag of we willen blijven slapen antwoorden we bevestigend. De kamer is eenvoudig en schoon en er is zelfs nog een douche. Om warm water te krijgen moeten we het schakelaartje omzetten. Dat alles voor SYP 1000 (€ 14) geld wat gebruikt wordt voor de opvang van weeskinderen. Dat wordt dus goed besteed! We brengen de bagage naar de kamer en pakken een douche (koud, want het wil niet warm worden…) en gaan daarna een rondje door het klooster maken. Het is een Grieks-orthodox nonnenklooster uit de 20e eeuw. De kleine kapel en grot pal daarboven herbergt het graf van de Heilige Thekla. Vanaf het terras heb je mooi uitzicht op het dorp.

We lopen bergaf het dorp in en kopen bij een bakkerij heerlijke baklava en een vers ijsje. Misschien niet verstandig, maar wel erg lekker! Het duurt lang voor we aan de beurt zijn want de hele winkel staat vol. Achteraf blijkt het een Syrische familie uit de buurt van Tiel, ze zijn ook met vakantie. Ik had al even de illusie dat ik ineens Arabisch verstond… De motoren blijken wel erg veel aandacht te trekken. Om beurt klimt men er op om op de foto te gaan. Dat is nou niet echt de bedoeling dus we zetten ze toch maar op alarm. Als we later in een restaurant zitten te eten horen we het alarm ook steeds af gaan…Weer terug bij het klooster moeten we mee naar moeder overste. Die vindt het maar niks dat de motoren daar zo onbewaakt staan en wil ze in het klooster hebben. Het duurt even voor we het lieve mens aan het verstand hebben gepeuterd dat we de motoren toch echt niet de trap op kunnen dragen…! Ze denkt nog even na en besluit dat ze dan in de hal van een bewoonster aan de zijkant van het klooster moeten. We rijden de motoren er naar toe en met veel kunst en vliegwerk weet Leo ze met behulp van een steen de hoge stoep en het trappenhuis in te manoeuvreren. We hopen dat we ze er de morgen ook weer uit krijgen…

25 augustus. Ma'lula- Damascus. 34Km.

Na een ontbijt van Sultana’s met water (er was geen ontbijt inbegrepen) gaan we de motoren uit de ‘garage’ halen. Helaas vergeten we een foto te maken van het onderkomen. Leo manoeuvreert ze achterwaarts naar buiten door de krappe toegang en ik hou ze tegen om ze zo gecontroleerd van de stoep en over de steen op straat te krijgen. Zo komen beide motoren weer naar buiten. We rekenen af en laden de bagage weer op. Het leven is hier intussen ook weer op gang gekomen. De bakker brengt zijn brood naar buiten en ook is men bezig een enorme vinyl poster met afbeelding van de stad op een frame te nieten. Dat zal voor het feest van de Heilige Thekla zijn wat 14 september is.

En we genieten nog even van de antieke stukken die hier gewoon in gebruik zijn…

Damascus.

We rijden een mooie rustige route binnendoor over Seydnaya. Zo rijden we geleidelijk de drukte van Damascus binnen. Ik volg Leo op de voet terwijl hij zich door de GPS de stad in laat leiden. Het gaat allemaal goed tot we de verkeerde afslag nemen. Hier loopt het dood in nauwe straatjes en eenrichtingverkeer. Leo parkeert de GS en loopt met een visitekaartje van het hotel, waar we naar toe willen, naar een taxi. De chauffeur bestudeerd het kaartje en wil ons voorrijden. ‘Wel rustig aan’ geeft Leo hem mee, want we hebben er niets aan als we hem in de zee van andere gele taxi’s kwijtraken. De chauffeur doet het keurig. Met de alarmlichten aan gaat hij ons voor door het stadsverkeer. We lijken wel VIP’s! Zo doorkruisen we heel de stad om vervolgens voor het Afamia (€50) afgeleverd te worden. Dat hadden we dus nooit gevonden. We moeten wel dubbel parkeren, maar dat staat alles hier dus dat zal geen probleem zijn.

Als we de kamer hebben geboekt brengen we de bagage boven en gaan terug om de motoren te stallen. Voor het hotel is geen ruimte om de stoep op te kunnen. Aan de achterzijde ook niet maar men maakt ruimte. Wel is hier weer een hoge stoep die weer met behulp van een steen genomen wordt. Dan over de stoep tot voor de receptie, en op de jiffie tegen het opzitten en op alarm. Zo, we zijn in Damascus…! Het hotel is heel centraal gelegen. Alles is te voet te bereiken. Aangezien de voorraad SYP weer aardig aan het afnemen is gaan we eerst maar pinnen. Helaas doen alle automaten waar het MAESTRO logo op staat het niet. Uiteindelijk worden we door de zoveelste bank doorgestuurd naar de Audi Bank. Daar staan zelfs geen logo’s op de automaten dus we geloven er niets van! Maar bij navraag worden we toch weer naar de anonieme automaten verwezen. Tot onze verbazing hebben we nu zelfs keus…SYP en USD! Alsof het voor niks is tanken we gelijk bij. Nu hebben we ook voldoende dollars voor alle grensformaliteiten. Weer voorzien van cash gaan we eerst wat eten want behalve de Sultana’s hebben we nog niets gehad. Net of we ook aan de Ramadan doen. Niet alles is geopend met de ramadan maar we vinden toch een coffeeshop. Hier bestellen we iets kleins wat uiteindelijk blijkt te bestaan uit 4 boterhammen dik belegd met kip met rauwkost en friet. Het glas vers vruchtensap is heerlijk. Omdat coffeeshop hier waarschijnlijk betekent waterpijp en roken gaan we weer snel naar buiten. We komen bij de soukh al-Hamidiyeh een overdekte Arabische markt.

Hier zijn behalve souvenirs ook veel stoffen en kleding te koop. Het is lekker druk maar opvallend genoeg heb je ook hier geen last van opdringerige handelaren. Je kan dus op je gemak rondslenteren.

Behalve de lange regenjassen is er ook mooie kleding in de etalages, waar de vrouwen ook daar de nodige aandacht voor hebben. Weliswaar met lange rokken, maar toch ook modieus en smaakvol. Je ziet ook helemaal niet zo veel vrouwen die helemaal gesluierd zijn. Degene die wij zagen stond met de oogbedekking opgetild naar een etalage met niets verhullende lingerie te kijken…!

De soukh komt uiteindelijk uit bij de Omaijadenmoskee, die laten we voor vandaag links liggen. We lopen er omheen en dwalen door het oude stadsgedeelte erachter.

Het zijn smalle straatjes waar dan ook geen autoverkeer mogelijk is. Zo nu en dan lukt het om een blik door een openstaande deur in de betegelde hal te werpen.

Als we bij de bakker door de ruit naar de roodgloeiende oven staan te kijken worden we binnen gevraagd en natuurlijk mogen we een foto maken.

De hitte is bijna ondraaglijk als je er voor staat. Er is niet eens ventilatie! En dan te bedenken dat het nu, in de ramadan met temperaturen van rond de 35ºC en hoger, gewoon doorgaat. En dan mogen die jongens niet eens drinken! We komen weer op het plein bij de moskee waar de mensen in een kring staan te kijken hoe anderen (voornamelijk kinderen) de duiven voeren. Je kan er voer kopen en dat wordt ook veelvuldig gedaan. Blijkbaar hoeven de duiven zich niet aan de ramadan te houden…

Als het donker is eten we in de buurt van het hotel en maken nog een ommetje door nachtelijk Damascus. We kijken nog even bij de hal van het voormalige Hedsja station, overblijfsel van de spoorlijn die vroeger liep tussen Damascus en Medina.

26 augustus. 2e Dag in Damascus.

Na een uitgebreid ontbijt (met bruin brood en omelet!) Gaan we na een bezoekje aan het internetcafé in het postkantoor naar het Nationaal Museum. We twijfelen of we de juiste richting uitlopen en vragen aan een passant of dit de richting van het Museum is. De man denkt even na en gaat ons voor, om dan een officieel uitziend gebouw binnen te gaan. We lopen maar mee, want het is onbeleefd om door te lopen. Hij gaat een kamer binnen waar een belangrijk uitziend heerschap achter een groot bureau aan de telefoon zit. We voelen ons opgelaten… We moeten wachten tot hij klaar is en vragen dan de weg. Zoals we zelf al dachten zaten we in de goede richting… We bedanken onze goedbedoelende gids en gaan verder. De ingang van het Nationaal Museum bestaat uit de originele façade van het woestijnfort Qasr-al Hayr al-Gharbi, welke de Omajjdenkalief Hisham in 730 liet bouwen.

We drinken eerst een cappuccino in het café in de mooie museumtuin.

Het museum is interessant. Er is weer veel uit Mari (± 2500 v.C) te zien. Vooral de kleitabletten met het eerste alfabet zijn bijzonder. In de kelder van het museum is de inhoud van een graftoren uit Palmyra tentoongesteld. Het laat de sluitstenen zien waarop de overledenen zijn afgebeeld (er zijn er 30) en ook een afscheidsmaal is afgebeeld. Leuk om nu te zien hoe de torens die we in Palmyra hebben bezocht oorspronkelijk waren. We drinken een frisje op het terras en gaan via de soukh naar de Omajjad Moskee. De soukh verveelt nooit, er is zoveel te zien! We lopen even binnen bij bar-bakkerij Bakdash waar het ijs op basis van melk, amandelen en pistachenoten manueel met een stamper wordt gemaakt. Alleen nu niet want het is ramadan…We kunnen het ook niet laten om toch weer even bij de suggestieve lingerie te kijken die hier gewoon naast de winkel met de lange jassen hangt!

De Omajjad Moskee is, na Mekka en de rotskoepelkerk in Jeruzalem, een belangrijke pijler voor de islamitische wereld. We lopen naar de toeristeningang die aan de Bab al-Amara is gelegen en zien daar ook het mausoleum van Saladin, een Koerdische Moslim die een grote rol heeft gespeeld in de strijd tegen de kruisvaarders en die door zijn manier van strijden zonder bloedvergieten ook veel respect genoot bij de vijand. Toen hij in 1193 in Damascus stierf, en men zijn schatkist opende om de begrafenis te bekostigen was er niet genoeg geld over om die te financieren. Saladin had het meeste weggeschonken aan hen die het beter konden gebruiken… Hij ligt begraven in het mausoleum in een houten sarcofaag. De marmeren sarcofaag geschonken door keizer Wilhelm II in 1898 is leeg.

Alvorens de Moskee binnen te kunnen moet ik eerst een bruine nylon mantel met capuchon aan. Hier worden we aangesproken door iemand die mij aan een mantel helpt en die we daarna ook niet meer kwijt raken. Iets waar we later zeker geen spijt van hebben want deze officiële gids genaamd Johannes, dat is de betekenis van zijn Syrische naam, is hier in deze wijk opgegroeid en weet heel veel te vertellen. Bovendien is het ook nog eens een gezellige vent met humor.

De rechthoekige binnenplaats van 122 bij 50 wordt aan drie zijden omzoomd door arcades met twee verdiepingen. Het is een ontmoetingspunt waar men komt om nieuwtjes uit te wisselen, een dutje te doen in de schaduw galerijen… Kortom er heerst een ontspannen sfeer.

Onze gids probeert me voortdurend voor de camera te posteren, en het duurt even voor we hem er van overtuigd hebben dat we ook foto’s willen hebben waar we zelf niet op staan.

De gebedszaal is ook immens groot en wordt zacht verlicht door de 70 gekleurde vensters. De marmeren schrijn met naar verluid het hoofd van Johannes de Doper en de zogenoemde Jezusminaret geven aan hoezeer het christendom en de islam met elkaar verbonden zijn.

Onze gids verteld dat de oproep tot gebed in heel Syrië nog life gebeurd. Als de oproep begint neemt hij ons mee naar een deur waar achter een ruimte is waar een mannenkoor voor een microfoon staat te zingen. We mogen maar even kijken, want slecht voor de akoestiek, en ook niet fotograferen. Het idee dat ik ‘s nachts uit de slaap wordt gehaald door echt gezang en geen bandje geeft toch wel een beter gevoel… Na de oproep gaat men in gebed en in plaats van dat we ons moeten verwijderen (meestal mag je niet op gebedsuren in de moskee) moedigt Johannes Leo aan om foto’s van de biddende mannen te maken. Dit tekent toch wel de sfeer in deze Moskee!

Ik zit intussen gezellig met onze gids te praten en hij laat me foto’s zien van zijn motor. Hij is trots op zijn motor, een 125cc Part, en zegt dat die hem jong, slank en in goede conditie houdt. Hij is in ieder geval onvermoeibaar! We verlaten de Omajjad Moskee en bezoeken daarna de Moskee gewijd aan Say’yeda Roqayya, de jonggestorven dochter van Imam al Husain, de kleinzoon van Mohammed die in Karbala is onthoofd. Het is een sji’itisch heiligdom en er zijn vooral veel pelgrims uit Iran. Er is een gescheiden gedeelte voor mannen en vrouwen.

In het vrouwengedeelte gaat het er vrij emotioneel aan toe, en ik voel me niet echt op mijn gemak. Ik wordt naar een schrijn geleidt waar ik geld door een hek moet werpen. Maar ik heb niets bij me! Dan zien ze dat ik een toerist ben en laten me met rust. Hierna brengen we de bruine mantel die ik nog steeds draag terug en gaan met onze gids naar de kruidensoukh. Maar eerst komen we nog door de zoetigheidsoukh…

We bezoeken ook nog een badhuis waar hij eigenlijk wil dat ik in traditionele kleding op de foto ga, maar dat gaat niet want de dienstdoende mannen mogen mij vanwege de ramadan niet aanraken! Leo wil niet dus houdt het op. Gelukkig komen we nog langs het openbare badhuis uit de tijd van Nuredin (12e eeuw) en hier zijn allemaal mannen in badhuiskleding. Uiteraard mag ik niet naar binnen…

De man is onvermoeibaar en als we om 18.30 uur in Beit Jabri, een oud Arabisch huis wat nu restaurant is, zijn willen we echt niet meer de Christelijke wijk in. We nemen afscheid van Johannes. Het was een hele leuke middag in aangenaam gezelschap. In House Jabri, zoals het ook genoemd wordt, is men net bezig om de tafels te dekken. Er worden al allemaal gerechten neergezet, de koude meze’s. We kunnen blijven en krijgen samen een tafel voor 4. De zaal loopt al snel vol. Het is een ramadanmaaltijd met ook nog een warm buffet waar je inclusief de meze’s en het drinken (geen alcohol) één prijs voor betaald.

Het is natuurlijk veel te veel. We nemen een proefje van alles en kunnen echt niet meer op. Om ons heen wordt druk aan de waterpijp getrokken. Als nagerecht (ja, ook nog) krijgen we twee zoete flappen waarvan de een is gevuld met noten en de ander met iets van citroen. We rekenen af en rollen naar buiten. Het is druk op straat. Er zitten een paar oude mannetjes langs een muur lekker een waterpijp te roken die ons wenken. Maar we kunnen niet… we hebben geen moment te verliezen en moeten snel een bezoek brengen aan het openbaar toilet! Waarschijnlijk zijn de warmte en het vele eten te veel voor onze arme darmpjes…Even later lopen we op de soukh langs Bakdash die nu wel geopend is. Het is druk en we lopen naar binnen om te kijken hoe het ijs wordt geslagen.

Met een grote stompe knots staan de ijsberijders in de bakken te stampen. Als ik even een kijkje neem in een van de bakken wordt ik uitgenodigd om het zelf eens te doen. Het is typisch ijs wat niet snel smelt, en men knipt het gewoon in plaats van te scheppen. We kopen toch maar een ijsje want we zijn nu eenmaal hier. Moe maar voldaan zoeken we het hotel weer op.

27 augustus. Damascus- Grens- Jerash(Jor.) 281Km.

Als de wekker om 6.30 uur afloopt lukt het niet om eruit te gaan. Leo is er vannacht 2x uit geweest vanwege buikloop. We dubben of we zullen vertrekken of niet. Het is niet echt prettig om zo op de motor onderweg te zijn. We besluiten om nog een dag in Damascus te blijven, maar een uur later gaan we er toch uit en besluiten om te vertrekken. Na het ontbijt bezoeken we eerst de farmacy en dan komt Leo tot de ontdekking dat zijn zonnebril weg is. Waarschijnlijk gisteren ergens laten liggen. Niet zo heel erg want het was geen splinternieuwe meer, maar hier kan je echt niet zonder! Dus moeten we ook eerst nog een zonnebril kopen. Uiteindelijk vertrekken we toch nog voor 10 uur. Het is dan wel weer druk geworden, maar het lukt ons om de weg de stad uit te vinden. We willen binnendoor naar Bosra, maar het lukt niet om de weg naar Najha te vinden. We stoppen en Leo houdt een passerende legerauto aan. Ze stoppen (de machinegeweren staan voorin…) en Leo vraagt welke richting Najha op is. Er wordt even overlegd en dan wordt er meegedeeld dat ze ons voorrijden. Ze rijden voor tot Najha (let wel, het is bijna 40 km…!) en dan stoppen ze. We bedanken ze en vervolgen onze weg richting Bosra. Aardige jongens die militairen. We rijden binnendoor tot Suweida, een grotere plaats waar we de aandacht trekken.

Het landschap veranderd hierna. De weg is weer eindeloos en we zien grote bedoeïenententen en vee.

Bosra.

Het is mooi rijden tot Bosra een stad die ook op de werelderfgoed lijst staat. We komen voor het theater, het hoogtepunt van een bezichtiging van Bosra. Er is veel meer te zien maar we houden het bij het hoogtepunt. We volgen borden naar het theater en komen bij een restaurant uit. Hier moet je parkeren voor het theater en omdat het bewaakt is ook betalen. We krijgen ook nog mee dat het maar voor drie uur is… Als we bij het theater aangekomen kaartjes kopen blijkt dat het helemaal niet zo is en we mogen de motoren voor de ingang zetten. We gaan terug en halen de motoren en het geld (wat zonder morren wordt terugbetaald) en parkeren ze voor de ingang. De motorjassen kunnen we afgeven bij de receptie. Dat scheelt alweer want het is bloedheet hier!

We wandelen door de poort en lopen via omgangen en trappen omhoog. Het is daar mooi, maar we komen niet bij het theater. De routebordjes ontbreken volledig…

Na nog een aantal pogingen, en het is niet lekker klimmen in je motorbroek op het heetst van de dag, beginnen we weer opnieuw. En dan komen we toch eindelijk via een poortje op de bovenste ring van het theater en zien het in zijn volle glorie liggen.

Het theater van Bosra behoort tot de best bewaard gebleven Romeinse theaters ter wereld. We trotseren de hitte en gaan de trap af naar beneden. Hier krijg je echt goed een indruk van de grootsheid van het toneelgebouw die een paleisgevel compleet met zuilen en nissen voor moet stellen.

Het lukt niet om via hier het theater te verlaten. Daarvoor moeten we de trap omhoog tussen de tribune nemen. Buiten op het plein is het heerlijk zitten op een terrasje onder een parasol met wat te drinken.

We starten de motoren en gaan verder naar de Syrisch/Jordaanse grens. Daar aangekomen worden onze kentekens en namen op een briefje genoteerd en mogen we door naar de immigration. Om het land te mogen verlaten moeten we ook weer een uitvoertax betalen van SYP 500 p.p.! Het is officieel want het gaat ook weer via de bank met papiertje invullen en zo… Ja, je komt er niet zo maar in, en gaat er ook niet zo maar uit! Het gaat gelukkig wel sneller…Als we dan bij de laatste controle weer SYP 100 betalen p.p. zijn we klaar met Syrië. Dus op naar de volgende grens…. Jordanië.

"Klik" voor het vervolg door naar Jordanië!

Top.