Tunesië 2010.

21 mei Oostvoorne (NL) – Bodio (CH) 950Km.

We vertrekken op 21 mei om 7.00uur in de ochtend met als reisdoel Tunesie. Het is best fris en dat blijft het de hele dag. Wel lekker om te rijden en we schieten goed op. Als we zo’n 300. km van Genua, onze bestemming van de volgende dag, zijn gaan we een slaapplaats zoeken. Dat valt nog niet mee in dit deel van Zwitserland. Er zit niet zoveel in het smalle dal waar we doorrijden. De dorpjes rijgen zich aaneen maar geen hotel. We stoppen bij een gebouw met een uithangbord met daarop een bed. Ha een hotel! Maar eenmaal binnen lijkt het meer op een bordeel. We stappen dus weer op en rijden verder. Het begint al een beetje te schemeren maar dan in Bomio zien we eindelijk iets wat er uit ziet als een hotel. De kamer in hotel Albergo Stazione in Zwitserland kost inclusief ontbijt rond de € 90,00. Wel duur om te overnachten, maar ja Zwitserland is nou eenmaal niet goedkoop. De motoren mogen achter het hotel staan.

22 mei Bodio (CH) – Genua (IT) 271Km.

We vertrekken na het ontbijt rond 8.30uur. Het is lekker weer en we rijden van Bodio weer mooi binnendoor naar de grote weg. Daar krijgen we heel wat files door wegwerkzaamheden. Gelukkig zijn we toch nog ruim op tijd bij de boot. De boot ligt al aan de kade, maar voor we aan boort mogen moet eerst de e-ticket die we thuis al hadden uitgeprint hier nog omgewisseld worden voor een echte ticket, en we moeten ook een kaartje invullen voor de Italiaanse douane. Intussen vergapen we ons aan de auto’s zie staan te wachten voor de boot. Dit hebben we niet eerder gezien. Het is onbegrijpelijk dat je zo over de weg mag! Blijkbaar zijn ze in Italië niet aangehouden vanwege de (over)lading op het dak. Iets wat in Tunesië naar later zal blijken heel normaal is…

Als we de tickets hebben mogen we aan boord. We worden naar het midden van het schip verwezen en moeten de motoren parkeren tussen twee ringen in het dek. Je wordt zo neergezet dat de motoren gelijk in de juiste positie staan om vastgesjord te worden. Want dat hoeven we niet zelf te doen. (Later als we op bestemming zijn blijkt de motor keurig met spanbanden over het zadel met daaronder een partij rubber tegen het beschadigen gesjord. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt!) We gaan op zoek naar onze hut en stellen ons in op een aantal uren varen…

23 mei Genua (IT) – Tunis (TN).

Het was een kalme zee en we hebben heerlijk geslapen. We gaan nu ook maar op de briefjes uit die we in moeten vullen voor de Tunesische douane en de politie. We krijgen bij de receptie 3 briefjes die in het Arabisch en in het Frans zijn. Dat is lekker, dat zijn nu net twee talen die we niet spreken! Maar natuurlijk is er altijd hulp nabij. Naast ons zit een Tunesier die Nederlands spreekt en die ons natuurlijk wil helpen en zo vullen we vlotjes alle briefjes in.

De geplande aankomst zal rond 14.00 uur zijn, maar omdat we uit ervaring weten dat het ontschepen meestal niet zo snel gaat besluiten we om in Tunis een hotel te zoeken en daar de eerste dagen door te brengen. We zijn gelukkig over de helft, want dat varen gaat wel vervelen!

Dan zien we eindelijk land, de kustlijn van Tunesië met de witte huizen wordt steeds duidelijker. We worden opgeroepen om de hutten leeg te maken. We trekken de motorkleding aan en pakken alles in. Leo heeft de voering uit zijn rallyepak gehaald want het is prachtig weer en warm. Dan volgt een hele tijd wachten voordat we eindelijk naar beneden mogen en ook dan worden we in groepjes doorgelaten. Dat is om dringen op de smalle trappen te voorkomen.

We staan vooraan, dus als alles is opgepakt rijden de loopplank af naar beneden de regen in. Ja inderdaad, het regent!!! Dat is een teleurstelling! We sluiten aan in de rij voor de douane. Er komt een mannetje in uniform de gegevens opnemen, maar daarna is het wachten tot we eindelijk aan de beurt zijn. Daarna volgen de ‘gewone grensperikelen’, er wordt een hoop gestempeld en getypt en als je dan naar het volgende loket mag wordt je weer terug verwezen omdat iemand helemaal in het begin is vergeten een handtekening te zetten. Het is intussen gaan onweren en het hoost. Gelukkig staan we redelijk droog onder de overkapping en Leo trekt zijn Gore tex voering toch maar aan onder zijn jas. Eindelijk na diverse loketten bezocht te hebben mogen we naar het eindpunt waar we de laatste zaken af moeten geven. Leo rijdt weg maar ik wordt teruggefloten! Ik moet nog een papiertje afgeven want dit is dus de politie. In de stromende regen zoek ik gezeten op mijn motor in m’n papieren naar het bewuste doorslagje, geef het af en dan mag ik ook door. Leo gaat nog even terug, want hij had dat papiertje dus ook niet afgegeven. De GPS wordt op de motor geschroefd en we rijden door de regen over de schuimende weg naar Tunis. Het is gelukkig niet druk, en men rijdt ook rustig want het is spekglad. We hebben het hotel (Carlton) snel gevonden en staan druipend bij de receptie. Ze hebben een kamer en de motoren mogen in de parkeergarage. Het Carlton is centraal gelegen aan de Avenue Habib Bourguiba dus we boeken hier gelijk 2 nachten. We kunnen vanaf hier zo de medina in en de Avenue Habib Bourguiba is een mooie laan met veel terrassen waar s’avonds wordt geflaneerd. Er zijn zelfs cafés waar bier wordt geschonken.

24 mei Tunis.

Na een uitgebreid ontbijt gaan we gewapend met de Lonely Planet en met regenjassen, want het is vannacht weer gaan regenen en dat doet het nog steeds, naar buiten. Als eerste gaan we naar de Medina.

Vroeger wás de Medina Tunis. Het is in de 7e eeuw door de Arabieren opgericht en als je vanuit de nieuwe stad de Medina ingaat met zijn smalle deels overdekte straatjes betreed je een andere wereld.

De Medina staat in zijn geheel op de Unesco lijst, en is volgepakt met palijzen en monumenten. Alle wegen lijden naar de Zayrouna Moskee. Zaytouna betekent olijfboom, volgens de overlevering hield zijn oprichter de Hasn Ibn Nooman hier lezingen onder een olijfboom. Wij volgen een wandeling uit ons boek die ons door alle oude souks voert. Telkens als we even stil staan om de route te bestuderen krijgen we hulp aangeboden. Eenmaal gaat iemand ons ook voor maar deze wijkt volkomen van de route af dus die wordt vriendelijk bedankt. Bij de Tourbet el Bey, worden we door een enthousiaste gids rondgeleid.

Er bevinden zich in dit mausoleum uit de Husseinidische dynastie meer dan 160 graven. Een tulband aan het hoofdeinde geeft aan dat de teraardebestelde een man is. Deze gids staat er op om ons de Moskee te laten zien. Maar voor we daar zijn bezoeken we eerst een stadspaleis met de mooie binnentuin.

Als we dan daarna via de Koranschool bij een privé berbermuseum komen waar we entree moeten betalen haken we af. Het blijkt weer een tapijtwinkel te zijn. We laten ons terugbrengen naar het begin om de wandeling te vervolgen.

We (ver) dwalen nog wat rond en vinden na wat zoeken Dar Hammadou Pacha, een paleis uit de 17e eeuw wat nu een restaurant is. Aan de buitenzijde is het niet aan te zien dat het van binnen zo monumentaal is. We krijgen de gebruikelijke olijven en gefrituurde deegenvelopjes en nog meer lekkers vooraf en mijn dorade wordt aan de tafel gecoupeerd.

Buiten is de zon gaan schijnen en we lopen naar Soukh ech-Chechia hier worden de vilten hoofddeksels (meestal rood) opgeborsteld en verkocht.

Dan komen we in Halfaouine, het echte oude Tunis. Het ligt buiten de Medina en zodra je erbuiten stapt betreed je een andere wereld. Hier geen toeristen meer en ook geen souvenirs.

Het is wonderlijk, je zit hier niet ver van de moderne stad met zijn brede boulevards en terrassen waar bier wordt geschonken. Halfaouine is Tunis meest kleurrijke nog oorspronkelijke stadsdeel. Er valt veel te zien en te fotograferen.

En dat hebben we dus ook gedaan.

Tunis heeft een heel leuke Medina en het oude oorspronkelijke Halfaouine maakt het zeker de moeite van een bezoek waard.

25 mei.

Het is prachtig weer en we gaan vandaag de omgeving van Tunis verkennen. De oude stad Carthago ligt op 10 km van Tunis en is met de trein te bereiken. Het station van de TGM is niet ver van het hotel en een dagkaart kost TD1.200 (€ 0.55) dus daar hoeven we het ook al niet voor te laten!

We stappen uit bij Hannibal Carthago. Carthago was een belangrijke Fenicische handelsstad in Noord Afrika en werd in 814 v.C. gesticht als hoofdstad van het Punische rijk. De stad was oppermachtig op de handelsroute tussen Sicilië en de straat van Gibralter tot het in 146 v.C. door de Romeinen werd verwoest. Volgens de legende (en dat spreekt me veel meer aan) werd de stad opgericht door de gevluchte prinses Dido van Tyrus. De legende vertelt verder dat de prinses door de Numidische koning Hiarbas werd verwelkomd. Zij vroeg hem om slechts zoveel land als ze met een enkele ossenhuid kon omgeven. Dido sneed van de huid een lange smalle reep, waarmee ze een hele heuvel afbakende. Op deze heuvel, Byrsa genaamd, bouwde ze een citadel. Wij wandelen hier naar de top van Byrsa Hill waar het Musée National de Carthago zich bevind in de school van de voormalige Franse kathedraal.

Byrsa Hill was het spirituele middelpunt van de oude stad, maar meer dan fundamenten zijn er niet meer te vinden. Het is grondig verwoest.

We dalen de steile heuvel weer en lopen nog naar de oude Punische haven, maar daar is niet veel meer van over. We hebben genoeg ruines gezien voor vandaag en we stappen weer in de TGM en laten ons naar het eindpunt, Sidi Bou Said rijden. Volgens de boekjes een must. Het is even schrikken van de vele toeristen en souvenirstalletjes, maar als we naar boven lopen richting de vuurtoren is het al snel rustig.

Het idyllische Moorse stadje staat bekend als het mooiste plaatsje van Tunesië. De onberispelijk witte huisjes met het frisse blauwe verfwerk zijn inderdaad bijzonder charmant. Niet in de minste plaats door de vele bloemen en planten die de huizen sieren. Ondanks de vele toeristen heeft het zijn karakter weten te behouden. Het loont de moeite om de klim omhoog via de steile smalle hobbelig staatjes te maken. Eenmaal boven wordt dat beloont met een uitzicht over de azuurblauwe zee.

Met de TGM gaan we weer terug naar Tunis waar we s’avonds eten bij Andalous, een restaurant met Tunesische klassiekers als couscous en lamsspies. Daarna zitten we nog heerlijk op een terrasje met een Tunesisch biertje. Morgen weer verder…

26 mei Tunis-Kairouan 348Km.

Het is weer schitterend weer en op de terrassen zitten al mensen. Dit is heel wat anders dan toen we 2 dagen geleden arriveerden. We halen de motoren uit de parkeergarage en zetten ze voor het hotel. De bagage gaat er weer op en weg zijn we weer.

Het is best al druk en het duurt even voordat we de drukte van Tunis achter ons laten en Cap Bon oprijden. Tot het hoogste punt is het mooi rijden. We passeren leuke dorpjes waar het markt is.

Daarna wordt het druk en toeristisch. We eten in Hammamet een broodje en dan pakken we de grote weg naar Kairouan. We zien vrachtwagentjes met allerlei waar wat er hoog gestapeld op ligt. Een met een lading matrassen is zo hoog beladen dat de hele boel door het gewicht is scheefgezakt. Hij lijkt op het punt te staan om te kapseizen. We passeren hem maar gauw. Als we later na het tanken bij de tol aankomen is het zaakje door de politie aan de kant gezet. Maar daarna komt ook hij met dezelfde lading door de tol en stopt langs de weg. Er stappen twee mannen uit die om de auto heen lopen met een houding van ‘ik snap niet wat het probleem is?’ Ze stappen weer in en vervolgen heen en weer wiegend hun weg.

Wij rijden door naar Kairouan en zien bij het binnenrijden direct tegenover de Aghlabid Basins het Continental Hotel. Het heeft een goede stalling voor de motoren en een kamer kost incl. ontbijt TD76. s’Avonds eten we een 4 gangen menu voor TD16 met een flesje rode Magon voor TD7.

27 mei Kairouan.

Na het uitgebreide ontbijt steken we de weg over en gaan naar de Aghlabid Basins. Deze door de Aghlabidische heersers aangelegde bassins zijn meesterwerken van Arabische waterbouwkunde. De bekkens lijken volmaakt rond, maar hebben respectievelijk 48 en 47 hoeken. Het water werd via een aquaduct uit bronnen die 36 km. van Kairouan bij de berg Djebel Cherichera lagen aangevoerd. Ze zijn meer een bezienswaardigheid door het ontwerp dan als site zelf.

Dan wandelen naar de Medina waar de Grote Moskee, Djamaa Sidi Oqba, is. Deze deels uit leem opgetrokken moskee is de heiligste Islamitische plaats in Noord Afrika. Hij in niet toegankelijk voor niet moslims, maar we mogen wel een blik naar binnen werpen bij een van de 17 fraai bewerkte poorten.

In deze Moskee heerst ook weer een weldadige rust. Geen geluid van buiten lijkt door te dringen, terwijl er toch allerhande (voornamelijk) souvenir stalletjes aan de buitenzijde zijn.

Het lukt ons om weg te komen en we lopen in de verder heerlijk rustige medina met zijn leuke straatjes en pleinen die nog een goed beeld van een oude Arabische binnenstad geven.

We bekijken de Moskee met de drie deuren die opvalt door de drie deuren die de gehele gevel in beslag nemen. Ook deze is niet toegankelijk voor niet Moslims. Een schril contrast met het Midden Oosten waar we wel de Islamitische heiligdommen mochten bezoeken. Uiteraard met voor de vrouwen wat extra kledij, maar toch… Wel toegankelijk is het grafmonument van een heilige, de Zaouia de Sidi Abid El-Ghariani. Het ragfijne stucwerk en de houtschilderingen zijn bijzonder mooi.

We gaan op weg naar de Bir Barouta die zich in het hart van de medina bevind en komen door het weverskwartier.

Het is even zoeken naar de Bir Barouta. Om bij de bron te komen moeten we een deur door en een trap op naar boven. Daar is de bron die verbonden zou zijn met de Zem-Zem bron in Mekka. Het rad wat het water uit de bron schept wordt voortbewogen door een geblindeerde kameel (anders wordt ie duizelig!) die rondjes loopt. Door dit heilige water te drinken kun je een dure reis naar Mekka uitsparen.

We gaan de trap weer af naar beneden en vragen ons af hoe de kameel naar beneden komt. Misschien is hij als jong beest naar boven gegaan en zal hij straks als hij oud en op is in onderdelen zijn post verlaten? We lopen weer in de Medina waarbij we door de schoenenstraat komen. Hier zitten een aantal werkplaatsjes naast elkaar waar alleen maar schoenen worden gemaakt. Het is fascinerend te zien hoe snel dat gaat.

De ene snijd het model, de volgende klopt het leer uit en de derde plakt ze. En dan maken ze per werkplaatsje nog een ander modelletje ook! Kairouan is echt een leuke stad met een oorspronkelijke Medina. Alles ademt hier nog het leven van alledag.

28 mei Kairouan-Jerba 420Km.

We rijden om 8.30 de stad uit. Het landschap is niet opwindend. Kilometers lang rijden we langs olijfgaarden die eindeloos lijken en naar olijven geuren. Als we El-Jem binnenrijden zien we het Colosseum al boven de huizen uittoornen. We rijden er naar toe en via het voetgangersgebied rijden we tot de winkeltjes die op het Colosseum uitkijken. Niemand kijkt hier van op en we worden uitgenodigd om de motoren bij een van de zaakjes te parkeren.

Het is koffietijd, dus we drinken hier gelijk maar een heerlijke cappuccino. We mogen de jassen en de helmen ook achterlaten als we het Colosseum gaan bezoeken. Een aanbod wat we graag aannemen want het is heet! Het amfitheater van El Jem, het Romeinse Thysdrus, is het grootste amfitheater van Noord-Afrika en bood plaats aan 30.000 bezoekers. Het is gebouwd in de 3e eeuw a.C.

Het theater is nog redelijk compleet ondanks dat er op deze plek flink gestreden is. Voor het op de werelderfgoedlijst stond hebben ook plaatselijke bewoners Romeinse elementen gebruikt om hun huizen te verstevigen en te verfraaien. Hier werden vroeger gladiatorengevechten gehouden waarbij fikse prijzen uitgeloofd werden en de sponsor in de Koninklijke loge mocht zitten. Van bovenaf zijn de toegangen tot de gangen te zien waar de dieren, gladiatoren en andere ongelukkigen hun laatste momenten doorbrachten, luisterend naar 30.000 mensen die riepen om hun bloed, voor ze de arena ingejaagd werden. Nu word er in juli het festival van El Jem gehouden. Dan spelen er bekende kamerorkesten en worden er bekende operazangers uitgenodigd. Het Verona van Noord Africa. We eten in het restaurantje en dan gaan we weer verder richting Gabes nu. We passeren de bekende eetstalletjes waar de gevilde schapen naast hun vachten hangen ten teken dat er verse waar is.

De nieuwe verse waar scharrelt nietsvermoedend rond onder hun lotgenoten. Het blijft een luguber gezicht. Hierna volgen de fruitstalletjes en dan weer kilometers lang olijfolie. Althans dat is wat we in eerste instantie denken.

Het blijkt benzine te zijn. We wagen ons er niet aan. Het kost al bijna niets en je weet niet wat de kwaliteit is van deze ‘losse’ benzine is. Het wordt steeds zanderiger en nu en dan zien we palmen tussen de olijfbomen. Als we weer meer het binnenland in gaan stijgt de temperatuur op mijn temperatuurmeter ook vlotjes naar de 41ºC!

Voor het eerst deze vakantie wordt het echt heet! Als we weer richting Djerba gaan naar de kust zakt de temperatuur weer een beetje. We komen bij de pont en willen in de rij gaan staan. We worden naar voren gedirigeerd de boot op. Na ons gaat de klep dicht en de boot vaart weg. We wachten met de portemonnee in de aanslag om een kaartje te kopen, maar er is geen kaartverkoper te zien.

Eenmaal van de pont worden we ook bij de controle doorgewoven. Zouden motoren soms gratis zijn??? We zijn weer een bezienswaardigheid en er wordt volop gefotografeerd. We rijden eerst een rondje over het eiland. Het is ook hier nog steeds erg warm ondanks dat de hele lucht dicht zit. Misschien dat het daarom wel zo benauwd is. Langs de kust is het enorm kaal met hier en daar een palmboom. En ook erg rustig.

Meer het binnenland in staan verspreid wat huizen en we zien ook hier en daar een Moskee. Djerba moet erg toeristisch zijn, maar daar is op dit eiland van de lotuseters buiten de Touristic Zone weinig van te merken. We passeren de hoofdstad Houmt Souq (70,000 inwoners) en rijden door naar de Touristic Zone. Deze ligt aan de mooie stranden van Sidi Mahres. We rijden eerst een beetje rond en na hier en daar geïnformeerd te hebben (te duur TD200 of vol) komen we bij Residence Dar Ali. Het ziet er heel leuk uit en heeft ook een eigen zwembad. Voor minder dan de helft van de vorige hebben we hier zelfs half pension.

De kamer is leuk ingericht en we hebben ook een eigen terras met tuin. Hier houden we het wel even uit!

We boeken dus 2 nachten met het voornemen om de volgende dag aan het strand door te brengen. We drinken een biertje op het terras en het diner eten we op het dakterras. Het was drukkend heet en bewolkt, maar met de avond koelt het toch snel af.

29 mei- Djerba.

Als we wakker worden horen we de wind, het is ook donker in de kamer en dat klopt want het is zwaarbewolkt. Dat wordt geen strand vandaag! We nemen een taxi naar Houmt Souq, de hoofdstad. Het is een leuk stadje wat voor het merendeel bestaat uit restaurants en souvenirwinkels.

Van de oorspronkelijke Soukh is er niets meer te vinden. Wij hebben hem in ieder geval niet gevonden.

We eten een heerlijke cous-cous op een terras en nemen weer een taxi terug naar ons hotel. Als we daar binnen aan de koffie zitten begint het te regenen. Het stormt ook en alles wat weg kan waaien is aan de kant gezet of binnen gehaald. Als het weer droog is besluiten we om naar het strand te lopen om naar de golven te kijken, natuurlijk doen we geen jas aan want we zitten op Djerba en dat zal toch niet nodig zijn? Nog maar net op weg begint het te regenen. We schuilen en als het weer droog is lopen we terug om onze regenjassen te halen… Het valt niet mee om tegen de storm in het strand op te komen. Het zand en het zout komen aangestormd. In de luwte van een strandhuisje kijken we naar de zwiepende palmen en de schuimende golven.

Is dit nu Tunesië? We hebben nu al meer regen gehad dan in de vakanties naar Ierland! Een stukje verderop aan de weg staan mensen in auto’s naar de golven die over het muurtje slaan te kijken. We lopen terug en douchen op de kamer het zand en zout weg. Later op de middag begint het pas echt te regenen. Het klettert tegen de ramen en in een mum van tijd staat alles blank. Het onweert er ook nog bij. Als we ’s avonds laat nog een ommetje maken waait het nog steeds hard, maar we zien sterren en een volle maan. Zou het dan toch nog mooi weer worden? Dan boeken we er morgen nog een nacht bij!

30 mei Jerba – Tataouine 214Km.

Vannacht werden we zelfs wakker van de regen en zagen het water onder de deur door de kamer in komen dus nog een nacht er bij is geen optie. Het stormt nog steeds en het is zwaarbewolkt. Het ontbijt wordt buiten bij het zwembad geserveerd.

Bij het vertrek spreken we de eigenaresse van het hotel. Het weer is volgens haar echt uitzonderlijk slecht en ze vindt het heel erg dat we geen zon hebben gehad. Ik zeg nog dat we die nog wel meer dan genoeg zullen krijgen, we gaan zuidelijker en het zal toch wel een keer beter worden!? De motoren die al de tijd buiten hebben gestaan zien er niet uit. Eerst onder het zand gewaaid, daarna regen en dan weer zand. Het begint ook al een beetje te roesten door de zoute lucht. We pakken alles weer in en rijden weg. Voor me zie ik Leo op de GSA schuin in de wind hangen. De wind heeft hier op het kale eiland vrij spel!

Via de door de Romeinen aangelegde dam verlaten we Djerba en zetten koers naar Medenine. We tanken en gaan de RC113 op. Daar moeten we al snel aan de kant omdat ik mijn regenpak aan moet trekken.

Bij een eerdere stop had ik al mijn buff omgedaan want met rond de 20ºC is het best wel fris. Het wordt uiteindelijk toch wel weer droog, maar ik hou mijn pak maar aan want er hangen nog allemaal buien in de lucht. Op de route die we volgen zouden volgens de kaart veel Ksars moeten liggen, maar waarschijnlijk zijn de dorpjes die we doorkomen ook Ksars. Leo besluit om de oorspronkelijke route die op de GPS staat weer te gaan volgen en bij Bayra pikken we die weer op. Het is wel weer mooi rijden hier, maar het blijft oppassen want het schuim staat op de weg en zo hier en daar is het ook best glad.

Dan slaat Leo linksaf en gaan we een slechter wordende weg op die uiteindelijk alleen nog maar uit gaten met hier en daar een spoortje asfalt bestaat. Aan het einde gaat hij met een scherpe draai naar rechts steil omhoog en dan rijden we de binnenplaats van Ksar Hallouf op.

Een Ksar bestaat uit ghorfa’s, voorraadkamers, die als cellen in een honingraat op en naast elkaar rondom een binnenplaats liggen. De bouwwerken stammen uit de berbertijd en sommigen gaan terug tot de 14e eeuw. Het is niet echt duidelijk of het alleen maar voor de opslag van graan heeft gediend of dat men er ook in woonde. Het is prachtig om te zien en we zijn de enige toeristen. Als we de motoren parkeren begint het meteen weer te regenen. Uit het niets staat er een man voor ons die zegt de gids te zijn. Hij legt uit dat met het geld wat de Ksar opbrengt het hele dorp wordt onderhouden en dat er al een school, ziekenhuis en Moskee van zijn aangelegd. Er wordt dus goed aan verdiend en dat blijkt ook als hij na de rondleiding rustig TD20 durft te vragen.

We hebben dan wel een aantal ruimtes gezien o.a. een woonruimte (zal wel koel zijn zonder ramen in de zomer maar ik moet er niet aan denken hier te verblijven!) en de ruimte waar de olijvenpers staat. In de Moskee zijn symbolen als de vissen en de hand van Fatima nog te zien.

We starten de motoren en draaien van de binnenplaats af en nemen heel rustig op de achterrem het steile draaitje, maar nu naar beneden, en hobbelen verder tot we de asfaltweg weer bereiken. We vervolgen onze weg gaan de bergen in en rijden door het schitterende landschap van de Jebel Dahar. Het is prachtig rijden, echt genieten!

We stoppen om wat te eten en drinken en van de omgeving te genieten. Het is hier ook erg rustig. We hebben nog geen ander verkeer gezien. Er is intussen een heel donkere bui aangekomen en voor we op de motoren kunnen springen barst deze los.

Met de helm op en met de rug naar de bui gekeerd wachten we tot deze over is. De temperatuur zakt naar 16ºC! Als het ergste voorbij is gaan we weer verder, maar het wordt niet meer droog. Het is een hele mooie pas om te rijden, maar er is helaas weinig van de omliggende bergen te zien omdat ze allemaal in de donkere buien verdwijnen. Gelukkig zijn we nog wel net op tijd om deze Dinosaurus met jong te zien die naar de andere kant van de berg wandelen.

Als we Tataouine bereiken is het inmiddels al na drieën. Het is best inspannend rijden met de regen en de daardoor gladde wegen, en zonde ook want het kan zo anders zijn. We houden het voor gezien vandaag. Op de GPS zien we dat we vlak bij het Sangho Hotel staan, volgens de Planet een comfortabel hotel met een aanbevelenswaardig a-la-carte restaurant. Dat hebben we wel verdiend na al die regen! Een kamer hier is een eigen bungalow. Het is alleen steeds even zoeken want ze lijken allemaal op elkaar.

Het is hier dat we ook informatie vragen over de weg naar Ksar Ghilene. Er zijn hier gidsen die groepen met 4X4 begeleiden en ons afraden om het met de motor te doen. Er zou door de wind veel zand zijn. We kunnen ons dat na deze weersomstandigheden ook wel voorstellen en aangezien we geen zin hebben om zo ver van huis de problemen op te zoeken laten we dit plan varen. Ach Tunesië heeft nog zoveel te bieden en je moet wat overhouden om voor terug te gaan toch? Het restaurant is inderdaad aanbevelenswaardig, we laten ons de lamskoteletjes goed smaken!

31 mei Tataouine Matmata 233Km.

Het is zomer! De lucht is staalblauw en het is ook al warm. We gebruiken het overdreven uitgebreide ontbijt op het terras aan het zwembad. Er is zelfs een heel buffet met alle soorten koek en gebak! Dat laten we maar staan want de motorbroek begint al te knellen.

We pakken alles weer in en op en zetten koers richting Chenini. Het landschap zier er heel anders uit dan gisteren in de regen. We stoppen nu dan ook regelmatig voor een fotootje.

We rijden door het nieuwe Chenini en gaan dan de weg omhoog naar het oude Berberdorp wat in de bergen is gebouwd. We nemen een afslag naar links en komen bij een oude witte Moskee met een wel erg scheve minaret. Piza, volgens de jongen die hier met een halfblinde oude man rondloopt.

Het is de Moskee van de 7 slapers. Hij leidt ons rond en laat ons de plek van de 7 slapers zien.

Volgens de legende hadden 6 mannen (Christenen) en een hond zich verstopt in een grot om aan de wreedheden van de Romeinen te ontsnappen. Ze zijn in slaap gevallen en toen ze na 400 jaar ontwaakten was de wereld om hen heen Islamitisch en geheel ontdaan van Romeinen. Tijdens de slaap waren hun lichamen door blijven groeien en ze waren nu 4m geworden. Dat ze vrijwel direct na hun ontwaken zijn overleden moet toch wel een teleurstelling zijn geweest. Gelukkig hebben ze zich nog net tot de Islam kunnen bekeren zodat ze verzekerd waren van een plaatsje in het paradijs.’

Ook zouden de 7 slapers hier in de gigantische, meer dan 4 meter lange graven begraven liggen. De lange graven buiten echter, zijn familiegraven, men werd achter elkaar i.p.v. naast of boven elkaar begraven. Het is een hele leuke rondleiding en het geheel is een stop zeker waard!

We rijden terug en nemen nu wel de afslag naar Chenini. Als we stoppen staat er direct al iemand bij de motoren om ons rond te leiden. Chenini ligt tegen de berghelling, de huizen bestaan uit naast elkaar in de bergen uitgegraven ruimten. We nemen genoegen met foto’s vanaf de parkeerplaats want het is te heet om in motorpak de klim omhoog te maken.

Liever rijden we door naar Douiret, eenzelfde bergdorpje wat nog niet gerestaureerd is. De 20 km daar naar toe zijn weer mooi om te rijden met ook nog mooi zicht op Chenini en het prachtige landschap.

Bij Douiret kunnen we gewoon tot aan het stadje rijden, dus daar kijken we wel even rond. Het wordt gerestaureerd, maar het is hier stil. Geen gidsen die je gelijk rond willen leiden. De ligging is net zo spectaculair als van Chenini dus echt snappen doen we dat niet…

In dit gebied rondom Tataouine zijn ook veel Ksars te vinden. Ksar Ouled Soltane waarvan delen nog uit de 15e eeuw stammen is goed bewaard gebleven. Het geheel is gesitueerd rondom twee binnenplaatsen en sommige tellen 4 verdiepingen.

We laten ons rondleiden door een jonge gids die ook nog leuke zelfgemaakte schilderijtjes verkoopt. Hij weet veel te vertellen. Vooral de uitleg over de bijzondere grote houten sloten is interessant. Ook het feit dat sommige ghorfa’s met een trap zijn te bereiken en anderen niet. Het blijkt dat degenen die voldoende geld hadden een trap lieten maken om hun opslag te bereiken. Het is maar een weet…

We gaan verder naar Ksar Ezzahra, die bijna net zo mooi is als de vorige maar omdat het verder is van Tataouine komen hier niet veel toeristen. Om er te komen moeten we een stukje onverhard tussen Mghit en Ezzahra. De Ksar kan inderdaad wedijveren met Ouled Soltane, maar het is wel drukker want de scholen komen net uit.

We vervolgen onze weg en het is weer opmerkelijk hoe stil het is op de weg. Het is een zeldzaamheid als je ander verkeer tegenkomt. Het is heerlijk ontspannen rijden.

Onderweg zien we nog vele Ksars. Sommigen vervallen anderen nog heel gaaf. We stoppen bij een winkeltje waar ook een Ksar is. Ik koop er een fles water en 2 pakken kaakjes voor €1.

Deze is ook opmerkelijk gaaf. Het lijkt er op of deze nog in gebruik is. In sommige openingen zit een deur met een enorm slot eraan en in de ruimten staan hier en daar nog potten.

We rijden een prachtige pasweg naar Matmata waarbij we oorspronkelijke dorpjes passeren. Het is weer een schitterende rit over een mooie verlaten weg door een fantastisch landschap.

In Matmata nemen we onze intrek in hotel Kousseila. Matmata staat bekend om zijn grotwoningen en dan vooral het grothotel Sidi Driss waar delen van Star Wars zijn opgenomen. Nou hebben we dat nooit gevolgd dus dat zegt ons ook niet veel, maar nadat we ons hebben geïnstalleerd lopen we toch naar hotel Sidi Driss. Via een ondergrondse tunnel bereiken we een uitgegraven centrale binnenplaats. Hier werd in de leem verder gegraven om ruimtes te creëren en hier kun je dus overnachten.

Het lijkt ons niet aantrekkelijk om in zo’n donker hol zonder ramen de nacht door te moeten brengen. Als we weer buiten in het boekje zoeken waar dan de andere woningen zijn worden we aangesproken door een jongen. Hij biedt aan om ons bij iemand thuis te laten kijken om een goede indruk te krijgen. Na enig aandringen gaan we overstag. Hij gaat ons voor de heuvels op en nu vanaf deze hoogte zien we pas echt de vele gaten die woningen voor moeten stellen en de ingangen van de tunnels die toegang verschaffen.

Het zijn enorme kraters en er staat niets omheen om aan te geven dat er dus niets meer is. We mogen in de woning van een 80 jarige vrouw kijken. We mogen overal kijken en fotograferen behalve mevrouw zelf. Het ontbijt voor de volgende dag is al in voorbereiding dus hier wordt nog echt gewoond.

Na de rondleiding brengt Mustafa ons naar een restaurantje waar we buiten gezeten met een prachtige view genieten van een heerlijke maaltijd.

In het donker wandelen we weer naar beneden naar het hotel. De nacht in hotel Kousseila wordt besteed met een muggenjacht. We worden opgevreten door de agressieve bloeddorstige monsters!

1 juni Matmata - Douz 100Km.

Het beloofd alweer een prachtige dag te worden en we hebben maar een korte rit naar Douz. We pakken alles weer in en verlaten Matmata . We rijden weer een prachtige tocht door de bergen. Onderweg zien we nog meer grotwoningen.

Omdat we toch de hele dag nog voor ons hebben stoppen we ook bij een museum. Het wordt omgebouwd tot hotel, waarbij men probeert om het in de oorspronkelijke staat te houden. In het museum zijn veel gebruiksvoorwerpen tentoongesteld.

We krijgen uitleg van de klusjesman die goed Engels spreekt en aan het eind van de rondleiding drinken we in het naastgelegen café koffie. We worden attent gemaakt op de asbak die op tafel staat. Het moet een schoen met daarop de afbeelding van George Bush voorstellen. Tsja, die twee zijn letterlijk en figuurlijk onlosmakelijk met elkaar verbonden…

Het landschap wordt vlakker en ook meer woestijn. We krijgen nu ook borden die waarschuwen voor overstekende kamelen.

Dan zien we ook een kameel langs de weg staan, ik stop er bij en de kameel en ik staan elkaar een tijdje aan te kijken en net als Leo met de camera aan komt lopen besluit ze om de woestijn in te kuieren.

Voor we Douz inrijden kijken we eerst waar de hotels zijn. De Zone Touristique ligt aan de Palmenoase en hier liggen de meeste luxe hotels. Deze oase is met ongeveer een half miljoen palmbomen de grootste van Tunesië. We hebben het niet nageteld, maar zijn er op weg naar de Zone Touristique wel doorgekomen. Door een verkeerde afslag te nemen komen we van het asfalt op een zandpad terecht.

Het is erg mooi, maar omdat er hier vele paden zijn en geen wegbewijzering besluiten we toch maar om de asfaltweg terug te zoeken want hier kun je nog heeeeel lang rondrijden. Leo probeert nog een stukje te filmen, maar met één hand aan het stuur in het mulle zand valt dat niet mee.

We nemen onze intrek in hotel Mehari Douz, een super-de-luxe hotel met twee zwembaden en dat voor nog geen € 80 halfpension. Dit hotel ligt ook het dichtst bij het grote duin. Als we dus zijn geïnstalleerd is dat ook het eerste wat we bezoeken. Ik denk alleen dat we het niet gevonden hebben ‘dichtbij’ zal wel een afstand per kameel zijn want het enige duin wat wij vinden kan de concurrentie met Rockanje nog niet aan! Of we zijn na Erg Chebbi te verwend. De rest van de middag brengen we aan en in het zwembad door.

2 juni Douz - Tozeur 286Km

Het ontbijt zou tot 9.00 uur zijn , maar als we om 8.30 uur het restaurant binnenlopen is iedereen al weg en het buffet wordt al opgeruimd. Wel staat er een tafel voor ons klaar met 2 borden met daarop jam en andere lekkernijen. In een rap tempo wordt de hele tafel volgeladen met brood, pannenkoekjes, yoghurt, eieren enz. Ook nog voor beiden vruchtensap en koffie en thee. Dat krijgen we dus nooit op! We rijden Douz uit en zetten koers richting Tozeur. Het is nu echt woestijn waar we door rijden.

Dan rijden we onder de kamelenboog door het oasestadje Kebili binnen, het administratieve centrum van de regio die Nefzaoua wordt genoemd naar een Berberstam die al tijdens de Romeinen leefde. Hier zien we ook weer zo’n mooi beeld op een kruising staan zoals we dat al vaker hebben gezien in Tunesië.

Na Kebili, als we de afslag hebben genomen naar wat op de GPS als ‘mooie duinen’aangegeven staat, zien we ineens een groep motoren staan. We rijden er naar toe en parkeren ook onze motoren. Het blijken Italianen die met een volgwagen en bus een weekje door Tunesië toeren. Erg spraakzaam zijn ze niet.

We drinken er een kopje koffie, met recht een kopje want het lijkt wel een poppenservies! Waarschijnlijk is deze toeristenwinkel met de vreemde rotspartijen ook wat de GPS aangeeft als mooie duinen. We gaan weer door het zand terug en naar de weg. Dan komen we op de ca 60 km lange weg die over de Chot Al Jerid richting de Algerijnse grens gaat. De weg oneindig en er is verder ook weer geen ander verkeer te bekennen.

De weg loopt over een talud wat 2m boven de zoutvlakte uitsteekt. Hierdoor heb je mooi zicht over de vlakte. Aan de ene kant wordt hij begrensd door bergen en de andere kant lijkt eindeloos.

Hier zijn ook de souvenirstalletjes waar ik mijn rose de sable koop. Het is een leuke manier van afdingen. In plaats van met de prijs omlaag te gaan komen er steeds meer zoutrozen en stenen bij. Ik begin met een kleine roos, meer wil ik eigenlijk niet hebben, en sta al snel met zes roses en ook nog een mooie amethist. Het moet TD100 kosten, maar dat doen we natuurlijk niet, dus ik leg een aantal zaken terug. De prijs zakt gelijk naar TD40. Uiteindelijk koop ik 4 roses du sable de amethist en nog een mooie steen voor TD30. Nu maar zien dat we het nog heel thuiskrijgen!

Verderop gaan we nog (te voet) het talud af de zoutvlakte op. Het lijkt of het bestaat uit zeskantige tegels. Een typisch verschijnsel wat we ook op de zoutvlakte van Uyuni hebben gezien. Foto effect is niet helemaal gelukt!!! We stoppen ook nog om naar de bus te kijken die daar ooit achtergelaten is. Het is een wonder dat hij zover is gekomen!

We laten de zoutvlakte achter ons en rijden weer door een bergachtig landschap over een smalle weg waar ineens een paar hele scherpe bochten in zitten. Ook staan hier een aantal grote borden die waarschuwen voor overstekende kamelen. Je kunt ze niet missen!

We krijgen zicht op Chebika wat met zijn palmentuin prachtig afsteekt tegen de ruige bergen.

We volgen de weg omhoog naar oud-Chebika, maar het is te warm om de kloof in te gaan op zoek naar de waterval. In plaats daarvan parkeren we de motoren bij een restaurantje waar ook onze Italiaanse vrienden zijn neergestreken. Die zijn wel kloof die bij ingegaan en komen kapot terug. Wij nemen genoegen met een foto. Niet voor niets heette Chebika vroeger Qasr el shams, kasteel van de zon. Het is er ongenadig heet.

We vervolgen de weg en slingeren via een prachtige weg de berg op omhoog.

We willen oud Tamerza bezoeken een van de meest fotogenieke van de oude steden in Tunesië. Het is even zoeken en we stoppen in de schaduw om even de boeken te raadplegen. Er komen 2 jongens aangelopen van wie de oudste aanbiedt om ons te brengen. Oud Tamerza is namelijk alleen te voet te bereiken. De jongste zal op de motoren passen. Het is best een eind lopen over de zandvlakte en bloedheet in je motorpak.

We moeten onze gids dan ook remmen voordat we in de hitte de hele stad doorsjouwen. Tamerza is evenals Chebika na de overstromingen van de Oued Horchane in 1969 geheel verlaten.

Als we weer bij de motoren komen geeft mijn temperatuurmeter op de motor 42ºC aan. Hij staat dan wel in de volle zon, maar als we weer rijden zakt hij niet verder dan 40ºC! We prijzen ons weer gelukkig met de camelbaks waaruit je ieder moment als er behoefte aan is een slok kan nemen, ook als je loopt. De jongen biedt nog aan om met ons naar de waterval te lopen, maar dat doen we maar met de motor. Over de weg is het toch nog een paar kilometer voor we de parkeerplaats met souvenirstalletjes oprijden. De grote waterval stelt niet veel voor. Dat komt omdat het nu het droge seizoen is.

Een souvenirverkoper verteld ons dat afgelopen september op dezelfde plaats in één uur tijd 250mm regen was gevallen waardoor alles was weggevaagd. Alles wat er nu staat is nieuw. Ze hebben ook geen cent gekregen van de overheid, en ik vraag me af hou ze dat hier bij elkaar moeten verdienen, want is er geen toerist te bekennen!

We kunnen ons er nu wel beter een voorstelling maken van hoe het mogelijk is dat er in zo’n droog gebied alles verwoestende overstromingen, die steden als Chebika en Tamerza wegvaagden, kunnen voorkomen. Voor vandaag stond ook Mides nog op het programma, maar dat laten we varen, het is te heet. In plaats daarvan rijden we door het fantastische landschap naar Tozeur.

We boeken 2 nachten in het Grand Oase Hotel. De motoren staan netjes op een bewaakte parking en wij liggen een half uurtje later heerlijk in een van de zwembaden van het hotel. s’Avonds schuiven we weer aan voor het buffet voor TD 13 p.p. met een lekker flesje wijn erbij. De attente receptionist vertelde dat wanneer het avondeten bij de kamer wordt geboekt TD 20 kost en als je het apart betaald TD 13.

3 juni Tozeur.

Na weer het bekende uitgebreide ontbijt gaan we te voet de stad in. Er zijn een aantal zaken die we willen bezoeken waaronder het Dar Charaït museum. Het gebouw waar het museum in is gehuisvest is een reproductie van een oud paleis. Het museum is verdeeld in 3 delen. Wij kiezen voor de replica’s van scene’s uit het Tunesische leven zowel uit het verleden als uit het nu. Zo zien we de slaapkamer van de laatste gouverneur van het Ottomaanse Rijk,

diverse trouwscènes en een Hamman. Ook veel kleding, sieraden, wapens en gebruiksvoorwerpen. Onze tweede keus is Dar Zaman. Volgens de omschrijving de verbeelding van de prehistorie tot nu. We gaan door de poort en staan in de tuin met dinosaurussen. Ze komen hier dus echt voor!

Dan moeten we naar binnen en met een soort van tijdmachine komen we in de prehistorie. Er loopt iemand mee die voor ons de Engelse tekst inschakelt. Via de Neandertalers en de geschiedenis van Dido in Karthago, Hannibal en de berbers komen we uiteindelijk in het hedendaagse Tunesie.

Werkelijk fantastisch! Alles begeleid met bijbehorende geluiden en als een soort hoorspel gebracht. Heel verrassend. Dit zou je eigenlijk aan het begin van de reis moeten doen. Weer buiten wandelen we via de weg die langs de palmentuin ligt naar Belvedere Rock, een rots waar gezichten in uitgehouwen zijn.

Een ervan moet gelijkenis vertonen met Abdulcachem Chebbi, een in Tozeur geboren dichter, maar die kennen we niet dus we kunnen niet kijken of het klopt.

In de rots zijn treden uitgehouwen waarmee je toegang krijgt tot de spectaculaire sunset view over de oase en de zoutvlakte. Wat hier verder de bedoeling is van de beeltenissen en het adelaarstandbeeld is niet duidelijk. Ook de reisgidsen zijn hier niet duidelijk over. (later thuis via Google ook niet trouwens) We lopen terug en drinken in een cafeetje langs de oase een heerlijke verse jus. We lopen nog even de palmentuin in, maar dat is nog een hele wandeling dus we besluiten om dat morgen eventueel met de motor te doen. In plaats daarvan gaan we naar het oude Tozeur. Dit stadsdeel is gebouwd in de 14e eeuw en bestaat uit nauwe, deels overdekte straatjes en kleine pleinen. Het is beroemd om de huizen die zijn opgetrokken in de traditionele leemsteenarchitectuur. De stenen steken uit en vormen geometrische patronen op de gevels. Deze bouwstijl wordt alleen in Tozeur en het vlakbij gelegen Nefta gevonden.

Het is er heerlijk rustig, uitgestorven zelfs, maar dat komt misschien ook omdat het weer veel te warm is om ook maar wat te doen.

Op de terugweg gaan we de verkeerde richting en zijn dan een eind van het hotel. Het is in de hitte best weer een eind tippelen en het is daarna echt heerlijk om weer in het zwembad af te koelen!

Op een gegeven moment koelt het wel erg af, het begint te waaien en er komt bewolking. O jee als dat maar weer geen omslag is. Later horen we van een CD verkoper dat het vandaag erg warm is geweest 39ºC.

4 juni Tozeur – Sbeitla 311Km.

We staan bijtijds op, want dan kunnen we in de koelte rijden. Maar het is bewolkt en niet zo heet. In ieder geval lekker om te rijden, als het maar droog blijft. We stoppen eerst even bij de bank om te pinnen, dan kunnen we voorlopig weer even vooruit.

We gaan naar Nefta wat bekend staat om zijn verzonken palmenoase de Courbeille. Een kloof die is begroeid met palmen deelt de stad in tweeën. We rijden weer richting de Algerijnse grens en de lucht wordt steeds dreigender. Als we eenmaal bij Nefta stoppen om de toeristische route te zoeken begint het te spetteren. Gelukkig waait het snel over! Op zoek naar de juiste route komen we ook weer in de palmentuin terecht. Wel leuk maar niet de bedoeling.

Dan vinden we het uitkijkpunt bij cafe la Courbeille, daar heb je er goed zicht op. Eigenlijk hadden we er meer van verwacht. We rijden terug naar Tozeur en nemen daar de weg naar Gafsa. Daarna volgt Kasserine. Het is niet echt een boeiend landschap en we komen door dorpjes waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Ook zien we hier veel diepe plassen, het heeft hier dus flink geregend. Tegen drieën rijden we Sbeitla binnen. Het is even zoeken naar hotel la Jeunesse.

Het is een heel leuk hotelletje met kamers rond een binnenplaats. Alles is keurig in de verf en het is schoon. En dat voor maar TD 30! Eigenlijk is het plan om de Romeinse site te bezoeken, maar we blijven lekker op een terras hangen. Sbeitla is echt oriëntaals. Behalve de oproep voor het gebed is de hele preek te horen. Het lijkt Teheran wel! Intussen gaat iedereen door met waar men mee bezig was.

We eten s’avonds bij Relais Erridha een heerlijke Tunesische salade met lamskoteletjes en een ijsje toe. Met een biertje er bij zijn we TD 29 kwijt. Het biertje is dan wel alcoholvrij maar smaakt er niet minder om. Op de radio horen we muziek die we ook in Libanon hebben gehoord en vragen wie de zangeres is. We zouden graag een CD van haar kopen. Het is Eliza en de jongen biedt aan om een CD voor ons te kopiëren bij een vriend en die dan na zijn werk bij het hotel af te leveren. We slaan het aanbod beleefd af en rekenen af. Eenmaal terug bij het hotel blijken er meer gasten bij te zijn gekomen. Onze landkaart die we s’middags op de binnenplaats hadden laten liggen en daarna weg was is nog niet terecht. We wachten nog maar even af…

5 juni Sbeitla – El Kef ?Km.

Het ontbijt is op de binnenplaats en dan zien we dat de andere gasten ook motorrijders zijn. Het zijn 2 Italianen op een Transalp en een Suzuki DR. Ze zijn naar Ksar Gilane geweest en volgens hun was het goed te doen. Alleen de laatste 500m was zand. Nou ja, we gaan er niet voor terug. We vragen de hotelier of hij onze kaart al heeft. Daarop klopt hij op een kamerdeur en gaat naar binnen. Bij de derde kamer is het raak en komt hij met de kaart naar buiten. Even later komt hij ook de CD brengen die de jongen toch nog voor ons afgegeven had. We rekenen af, halen de motoren uit de stalling en rijden naar de site. Sufetula, zoals de stad in de oudheid heette, moet een imposante stad zijn geweest. De tempel voor de drie hoogste goden aan het forum bestaat uit drie afzonderlijke door loopbruggen verbonden gebouwen.

Behalve de tempels die voor een stad uit de 1e eeuw nog redelijk gaaf zijn, zijn er ook nog mozaïekvloeren. De Italianen die we daar ook weer tegenkomen zijn onder de indruk van de staat waarin de monumenten in Tunesië verkeren. Volgens hen zijn ze er in Italië helemaal niet zuinig op!

We rijden Sbeitla weer uit richting Makthar. Het is een hele mooie rit dwars door de bergen en ook heel plezierig met mooie slingers. Het is weer heel rustig en de enige medeweggebruikers zitten op een ezeltje.

We bezoeken ook de site bij Makthar. We parkeren de motoren bij het museum en gaan door het museum de site op. Deze door de Numidiërs in de 3e eeuw v C gestichte stad verleende asiel aan de vluchtelingen uit het verwoeste Carthago. Ook Makhtar is de moeite van een stop waard.

Als we terug komen bij de motoren staat er een paar meter verder een militair. Staat hij daar op de motoren te passen? We rijden weg en moeten even later draaien want we zitten verkeerd. Als we weer langs het museum rijden is de militair weg. Er volgt een mooie rit naar Agar. We stoppen bij een bijzondere rotsformatie langs de weg. Het lijkt wel of de rotsblokken zo gestapeld zijn, maar waarschijnlijker is dat dit het werk is van moeder natuur.

Als we ook hier en daar in het landschap ruines zien begrijpen we dat dit Haidra moet zijn. We hebben de afslag gemist. Het is heel uitgespreid en na alles wat we vandaag hebben gezien hebben we hier niet erg veel zin meer in dus we gaan door naar El Kef. Het is wederom rustig, maar we komen nu wel ander verkeer tegen. Het zijn voornamelijk pick-ups die werkelijk bijna bezwijken onder de enorme lading hooi die er op ligt.

Vlak bij El Kef zien we een hotel en we stoppen. De ongeïnteresseerde receptioniste heeft een kamer en met een sleutel lopen we lange gangen en diverse trappen af naar de kamer. Dat is dan ook nog eens een bedompt hok dus dat doen we niet. We komen in de spits in El Kef aan. Het is erg druk en heet. We vragen een paar keer naar hotel Ramzi wat we op het oog hebben maar komen op de een of andere manier steeds ergens anders. Dan zien we het, en tegen het verkeer in (eenrichting) rijden we er naar toe. We parkeren de motoren langs de stoep en gaan naar binnen. Leo zegt nog ‘als ze geen parkeerplaats voor de motoren hebben gaan verder’. De parking blijkt voor het hotel te zijn dus Leo wil verder, maar ik heb er geen zin in om weer die heksenketel in te gaan en wat anders te zoeken. Het meisje van de receptie verzekerd ons dat er toezicht is en morrend stemt Leo toe om te blijven. El Kef (Arabisch voor rots) ligt op een hoogte van 780m in de heuvels. Op de top is een kashbah met een panoramische view. Daar wandelen we eerst naar toe. Het is even zoeken naar de juiste toegang door de nauwe straatjes naar boven en het valt op dat de theehuizen en restaurants uitpuilen van de mannen. Dit is de eerste Arabisch getinte stad die we tegenkomen in Tunesië. Er heerst echt een andere sfeer. Misschien ook omdat het totaal niet toeristisch is.

Het uitzicht vanaf de Kashbah die we uiteindelijk toch vinden is mooi. De Kashbah ging eigenlijk sluiten, maar we mochten nog even naar binnen om van de view te genieten.

We lopen de straatjes weer naar beneden en gaan op zoek naar wat te eten. De meeste zaakjes zitten vol met theedrinkende mannen, maar naast het hotel zit een soort van shoarmazaak. We bestellen lamskoteletten die prima smaken. Ik heb een onrustige nacht met dromen van motoren die weg zijn.

6 juni El Kef – Tabarka ?Km.

De volgende morgen staan de motoren er natuurlijk nog en alles zit er ook nog aan. Het alarm is zelfs niet afgegaan. We ontbijten in de ruimte onder het hotel en rijden nu het nog rustig is El Kef weer uit.

We hebben al vele kudden met schapen gezien de laatste dagen, maar nu zien we in de verte een enorme kudde over de weg aankomen. Als een grauwwitte golf komen ze aangelopen. We stoppen om een foto te maken maar oeps, het kaartje is vol dus gauw de andere camera gepakt. In de tussentijd hebben de herders en de honden de schapen naar de kant gedirigeerd en gaan ze het land in. Jammer want ze namen echt de hele weg in beslag!

We gaan nu echt richting het noorden maar voor we daar zijn hebben we eerst nog de highlights zoals Bulla Regia en Dougga te bezoeken.

Doordat we de afslag naar Dougga missen komen we eerst in Bulla Regia. We parkeren de motoren op het enige plekje waar schaduw is en kopen kaartjes.

Deze plek is vooral bekend door de ondergrondse villa’s die de Romeinen er vanaf de 2e eeuw n.C. bouwden. Evenals de Berbers van Matmata hadden de Romeinen ook deze manier om de hitte te ontvluchten ontdekt. De villa’s zijn in de twintiger jaren blootgelegd en de meest waardevolle mozaïekvloeren en beelden die deze woningen sierden zijn naar het Bardomuseum overgebracht. De woningen zijn ook vernoemd naar de voorstellingen op deze mozaïekvloeren. Zo is er het huis van de jacht. Met een beeltenis van een leeuwenjacht en een hal met een geometrisch patroon.

Het huis van de vissen, de oudste van de villa’s met een fontein en een visthema.

Het is allemaal prachtig en goed te vinden, maar het pronkstuk van alles het paleis van Amphitrite waar ook nog de mozaïekvloer moet liggen is onvindbaar. We proberen om aan de hand van de aanwijzingen van de gids de ingang te vinden. Maar alles lijkt op elkaar. Volgens de aanwijzingen in de Planet is de entree ‘near the metal great in the pavement’. Als we het al bijna opgegeven hebben zien we twee vrouwen lopen die even later ineens zijn verdwenen. Daar is dus de ingang! En inderdaad, we gaan een stenen trap af naar beneden en komen in een gang die leidt naar een grote hoge ruimte. Hier is een prachtig mozaïek van een naakte Venus geflankeerd door 2 centaurs en cupido’s waarvan twee op de ruggen van dolfijnen waarvan de een in de spiegel checkt of zijn haar wel goed zit.

Het is prachtig bewaard gebleven en ook Bulla Regia is de moeite van een stop zeker waard! Boven de grond is er ook nog van alles te zien, maar daar we ook Dougga nog hebben laten we dat voor wat het is en we gaan terug naar de motoren. We kijken even op de kaart en zien dan dat we voor Dougga terug moeten. Op de terugweg zien we nu dan ook het verschoten bordje en gaan nu door weer een landschappelijk mooi gebied op weg naar Dougga.

Het is hier echt landelijk en we komen veel schaapskuddes en mannen op ezeltjes tegen. Ook pick-ups met allemaal vrouwen erin die waarschijnlijk van het land terugkomen. Een leuk gezicht al die fleurig geklede vrouwen in de bak. Dan is het weer jammer van zo’n compactcamera. Het duurt zo lang voor hij het wegschrijft dat het er maar voor de helft op staat. Via het nieuwe Dougga rijden we over een smalle weg over de heuvel naar de historische site. Bij een slagboom moeten we entreekaarten kopen en dan rijden we nog een stukje tot we bij de entree komen. We parkeren de motoren aan de rand en dan zie je gelijk op wat een mooie plek Dougga is gebouwd.

Het is echt een Romeinse stad met een view. Gesitueerd op een heuvel, omringd door olijfbomen en uitkijkend over de graanvelden met de beboste heuvels op de achtergrond harmonieert het heel mooi met het landschap van het Teboursouk gebergte. Ja, die Romeinen wisten echt wel de plekjes te kiezen!

Dougga is een van de mooiste Romeinse monumenten in Afrika en mag dus niet ontbreken. Het is niet de beste tijd voor een bezoek zo half in de middag, maar gewapend met pet en camelbak moet het toch lukken.

Het capitool , gewijd aan de goden Jupiter, Junu en Minerva is een van de mooiste Romeinse monumenten van Afrika. Zes kolommen van 8 meter hoogte ondersteunen de driehoekige gevelkap . In de nu lege nissen in de zaal stonden eens de beelden van de goden.

Met een beetje verbeelding kun je de karren nog over het plaveisel horen ratelen. Hoe vaak moet er niet overheen zijn gereden voor je zulke sporen hebt?

Er is nog veel meer te zien maar dat ligt allemaal verder en naar beneden op de helling. Het is bloedheet en we hebben niet zo heel veel puf meer. We drinken nog even wat bij het café in de schaduw en rijden dan dezelfde weg weer terug naar het nieuwe Dougga. Vandaar gaat het binnendoor richting Tabarka. De weg leidt nu door een bosachtig gebied naar het Kroumirie gebergte.

Het is prachtig rijden en we klimmen steeds hoger tot we bij Ain Draham komen. Dit ligt op een hoogte van 900 meter. Het hoogste punt hier is de Jbel Bir (1014m) en het is niet ongewoon als hier sneeuw valt. Hier hebben veel Tunesiërs hun zomerverblijf. Vanwege de hoogte en de bossen is het er aangenaam koel. De weg die Ain Draham verbind met Tabarka is een van de mooiste van Tunesië. Vanuit het Kroumirie gebergte met de kurkeiken draait de weg als een eindeloze kurkentrekker naar beneden en heb je soms zicht op de diep-blauwe zee beneden. Dan rijden we Tabarka binnen. We zoeken even naar het hotel wat we in de boeken hadden uitgezocht omdat dit ook centraal zou liggen in Tabarka, maar dat klopt niet echt. We moeten een heuvel op en vanaf hier is het een aardige afstand naar het strand en naar Tabarka. We gaan de heuvel weer af en rijden direct naar de Touristic zone. Dit is wel wat verder van Tabarka maar wel dicht bij het strand. We nemen een kijkje bij Dar Ismail een 5 sterren hotel aan Montazah Beach. Voor 2 personen betalen we hier TD100 voor half pension.

7, 8 ,9 juni Tabarka.

Het strand is mooi en makkelijk te bereiken. Ondanks dat het aan het strand ligt heeft het hotel ook nog een enorm zwembad. Langs dit zwembad loop je naar het mooie strand waar ook parasols en ligstoelen van het hotel zijn. Hier houden we het wel even uit!

Het is een heerlijk hotel met vriendelijk personeel en ‘s morgens en ‘s avonds buffet. Een heel goed concept voor alweer een heel redelijke prijs. We brengen een dag aan het strand door en zwemmen in de zee. De temperatuur van het water is zo vroeg in het jaar al lekker.

Via het strand lopen we naar Tabarka. Een echte vissershaven en bekend om zijn koraal. Het is er helemaal niet druk. Alle restaurants serveren verse vis, die gaat hier dan ook direct van de boten naar de restaurants dus verser kan bijna niet.

Vanaf de oude have heb je ook zicht op Les Aiguilles (de naalden) een groep van puntige rotsen die een populair foto object zijn.

10 juni Tabarka – Tunis ?Km.

Dan na drie dagen luieren wordt het tijd om te vertrekken. Het is van hier niet ver naar Tunis waar we weer op de boot moeten dus we hebben de tijd om nog mooi te rijden. Onderweg valt op dat de telegraafpalen bijna allemaal getooid zijn met een korf waarin ooievaars hun nest hebben. Dit zowel in als ver buiten de plaatsen die we passeren. Soms kunnen we de jonge ooievaartjes in het nest zien zitten.

Het plan is om via Sidi Mechrig langs de kust te rijden. Daarvoor verlaten we de doorgaande weg en rijden door een mooie weg door een groen gebied. Het is wel oppassen want er zijn ineens hele slechte stukken met diepe gaten.

Eenmaal afgeslagen naar Sidi Mechrig bestaat het asfalt alleen nog maar uit stukken. Het is wel weer heel mooi en vooral rustig om te rijden.

Dan houdt het asfalt helemaal op en naarmate we Sidi Mechrich naderen krijgen we steeds meer zand.

Het laatste stukje naar de auberge is allemaal zand. We parkeren de motoren op een vlak hard stukje. Uit de naastgelegen politiepost komt een man die een praatje aanknoopt. Van hem horen we dat de auberge dicht is vanwege een verbouwing. Hij gaat nog even voor ons binnen vragen, maar een bakje koffie gaat niet lukken. Als we hem vertellen dat we de weg verder langs de kust willen volgen kijkt hij bedenkelijk. Er is daar nu heel veel zand en hij zou er zelf niet met een motor heen gaan. Nu zitten we zelf op deze laatste vakantiedag niet op problemen te wachten dus we rijden weer terug en rijden naar Bizerte.

Hier strijken we neer op het terras van Sidi Ahmed Tijani omdat de schotels van de andere gasten er goed uit zien en dat zijn ze dus ook. Terwijl we eten staan de motoren een stukje verder onder de waakzame ogen van de jeugd van Bizerte.

Dan gaan we op het gemak naar La Goulette waar we ruim op tijd zijn voor de boot dus we parkeren aan de haven. Als we een parkeervak indraaien staat er een soort van parkeerhulp gedienstig te wijzen en net te doen of hij die plek voor ons geregeld heeft. We maken de laatste TD op aan wat te drinken (een heerlijke verse citroenlimonade ) en een broodje, want we weten niet wanneer we weer wat te eten krijgen. Als we ons weer richting de motoren begeven is daar ineens de hulp weer die even af wil rekenen voor het aanwijzen van de parkeerplek. Ja als hij nou echt wat had gedaan, we gaan het niet zo maar weggeven. We rijden het haventerrein op en sluiten aan bij de andere motorfietsen. We moeten de e-tickets ook nog omwisselen voor echte tickets. Daar gaat ook nog de nodige tijd overheen want het loket van GNV is nog niet open. Als we die hebben kunnen we in de rij gaan staan met de paar andere motoren en gaat het wachten beginnen.

De boot heeft vertraging en we doden de tijd met de andere motorrijders. Een ervan de Griek Ilios met een Varadero die de boot naar Venetië moet hebben en drie Duitsers met cruiserachtige motoren en een Harley. Het is al donker als we eindelijk naar de douane mogen en dat duurt dan ook nog de nodige tijd voor alle formaliteiten zijn afgehandeld. Eindelijk mogen we door de kade op. De boot wordt nog ontscheept dus hier gaat ook nog de nodige tijd mee heen.

Het is al laat op de avond als we aan boord mogen. Dat zal morgenavond dus ook niet vroeg in Genua worden en we prijzen ons gelukkig dat we daar direct van de boot af een hotel geboekt hebben. De vakantie in Tunesië zit er op. Het was er bijzonder mooi en ook hier zullen we zeker nog een keer terugkomen.

Einde.