Met onze trouwe Citroen HY1600 gingen we op pad. Niet voordat het motorblok één week van te voren eruit moest om die vervelende tik uit de motor te halen. Een uitgelopen lagerschaal was de oorzaak. Motor weer in elkaar gezet en het avontuur kon beginnen. Met de vrienden Chris en Meis in hun Mercedes 207 als gids, die op herhaling gingen. Het is 21jaar na dato geschreven en de foto's zijn van dia naar jpg overgezet, en niet van een al te hoge kwaliteit helaas.
Naast ons huis klaar voor de verre reis die via Duitsland, Oostenrijk, Joegoslavie en Bulgarije ging. Door Joegoslavie moest je nog over de z.g "dodenweg". Het was een tweebaans weg die de verbinding was tussen west en oost. De vele autowrakken bewezen dat het inderdaad een heel gevaarlijke weg was.
De afstand van 2600km in drie dagen afgelegd. Na een aanrijding in Duitsland en een nachtelijke inbraak bij Beograd waren we op de camping in Edirne aangekomen.
Een beetje door Edirne gelopen om aan Turkije te wennen. Wat een verademming na Joegoslavie en het arme Bulgarije. Alles is hier opgeruimd en de mensen zijn zeer vriendelijk. Alle financiële zaken na de inbraak hier gelijk geregeld. We hadden geen pasjes meer, maar konden op vertoon van paspoort toch voldoende contant opnemen om de reis voort te zetten.
Bij een "autoruiten specialist" het ingeslagen zij-ruitje weer laten inzetten. Een heel karwei omdat het niet echt een constructie van deze tijd was. Na vier uur tobben mocht het resultaat er zijn en moesten we , inclusief de flinke fooi en vele glaasjes thee, 17gulden afreken.
Onderweg naar Ankara een lunchstop.
In de buurt van het Ankara voetbalstadion een camping in het park kunnen vinden. Na het avondeten zijn Chris en ik een wandelingetje door het park gaan maken. Onze aandacht werd getrokken door traditionele muziek en zang. In het donker zaten mannen flink aan de alcaholische drank. We werden direct uitgenodigd en hadden een heel leuk uurtje met deze kerels en als broeders gingen we uit elkaar. ( rechtsonder zie je nog een schimp van de muziekant)
Brutale apen wilden weten waar we vandaan kwamen. We antwoorden dat we Eskimo's waren. Vonden ze maar heel vreemd!!.
Straatbeeld in Ankara, is anno 2008 niets meer van te vinden. Op onze laatste motorreis in 2006 was Ankara veranderd in een moderne metropool.
Op weg naar de Zwarte zee, in april kan het nog flink sneeuwen.
Een bezinepomp die nog met de slinger aangedreven werd. En er werd altijd thee en een koekje aangeboden.
Vissers bezig met hun materieel.
Sacherijnige herder met "angora" schapen.
Op de camping aan de zwarte zee in de buurt van Ünye.
De eigenaar had voor ons zijn BBQ opgestookt en had praatjes voor twee. Het was heel gezellig. Het zou ook gelijk de laatste camping richting oosten zijn.
Veehandel langs de kant van de weg.
Kleurige markt.
Af en toe was het van: wie kijkt er nou naar wie?
Het Sumela klooster hier nog niet ontdekt door het massa toerisme. Nu rijden de touringcars af en aan en is die éne tafel met vier stoelen vervangen door enkele restuarants.
Laatste blik op de Zwarte zee. In de buurt van de stad Hopa zijn we het binnenland in gereden.
We reden door prachtige canyons.
We krijgen de ruimte...Bij deze oploop kregen we te horen dat de weg verderop niet meer begaanbaar zou zijn door hevige sneeuwval. Je zou het hier niet zeggen maar in de bergen sneeuwde het nog. Via een alternatieve route de weg naar Kars vervolgd.
Een "short cut" !!
Recht door of links af???? Het werd links en het landschap was fantastisch.
Bij gebrek aan campings maar vrij camperen.
Zomer verblijf van Schaapherders. En dat het nog frisjes was kun je wel zien.
Een indrukwekkend desolaat landschap. De uitlaat viel er regelmatig onderuit. Een eigenaardig soort constructie die niet bestand was tegen het gehobbel. De auto veerde bij gaten in de weg nogal diep in, waarbij de uitlaat af en toe gekraakt werd......typisch HY.
Het "normale" vervoer in die dagen.
Zoals gewoonlijk weer enorme belangstelling.
De nieuwe bril moet voor de foto wel even op!
Hier op weg naar de antieke stad Ani.
Om in Ani te komen moest je voor een permit eerst naar de politie, daarna naar het leger om stempels te halen. Ani ligt nl pal aan de Russische grens. We zijn nooit in Ani aangekomen omdat er toch nog een stempeltje ontbrak. Halverwege werden we tegen gehouden door een millitaire post die ons zonder stempel niet doorliet. Door het hele gedoe ontbreken de foto's.
In 2008 hebben we dit stuk nog een keer gedaan. Je kan nu zonder problemen naar Ani toe.
Terug in de tijd.......let even op de wielen van de kar.
Op deze plaats hebben we overnacht. Bij het opstaan kwamen de herders met hun kuddes. We vonden het toen heel Bijbels, en nog wel een beetje.
Onderweg naar het Van meer kwamen we dit jochie tegen, misschien werkt hij nu ook in het westen, wie zal het zeggen.
Bij het Van meer weer wild gekampeerd, fikkie stoken maar. Op de foto met het kampvuur zie je rechts een man die helemaal vanuit het dorp, wat zeker vijf kilometer van het kampement lag, op zijn fiets eten kwam brengen. Zijn vrouw had hem gestuurd nadat ze in de verte ons vuur hadden gezien. En dat in de ramadan...in onze westerse ogen onvoorstelbaar.
Prachtig landschap en te zien dat het hier ook nog vroeg in het jaar was.
Binnenkomst in de stad Bitlis
Bij de stad Dyarbakir was ook geen camping, maar was het wel mogelijk bij de Ormani te kamperen. Even uitleggen wat de Ormani is: De Ormani is vergelijkbaar met onze boswachterij, alleen hebben ze bevoegdheid voor het dragen van wapens. Houtstroperij komt heel veel voor en dat is dus hun eerste prio.
Een aantal Ormani medewerkers had vrij genomen om ons de volgende dag in de stad rond te leiden. De bushalte was bij de ingang van de ormani dus dat was eenvoudig. Maarrrrr dat was volgens onze nieuwe vrienden niet de bedoeling.......een taxi met passagiers werd staande gehouden en de passagiers werden uit te taxi gehaald en wij moesten er in....nee wat genant, dat wilden we absoluut niet. Maar geen van onze nieuwe vrienden en passagiers wilde wijken. Wij MOESTEN in de taxi. Hij werd zelfs betaald. De hele dag werden we begeleid en bewaakt want het boterde niet echt tussen de Turkse overheid en de Koerden. Alles werd betaald en aangekochte souvenirs werden gedragen. We waren echt te gast.
Dit is nou de enige echte primus reparateur in Turkije. Werkte in een soort grot ofzo...
De hele dag mensen om ons heen en die meeliepen. Je voelde je een filmster.
Handwerklieden met hun bizniz op straat. En een koffertje van een parfum verkoper.
Dit spul probeerde geld af te troggelen door te dreigen het zeer jonge katje op straat te smijten. Nou smijt maar hoor......Bluf dus...
De sleutelboer en stoffenmarkt.
Dit zie je nu niet meer. Hout gestookte waterkokers.
Blik vanaf de oeroude stadsmuren van basalt. Janet stootte haar hoofd ontzettend in een kleine doorgang. Er sprong nog net geen stukje van het basalt..vergeet je nooit meer.
Hier een deel van onze vrienden. Zeer vermoeid want het is nog steeds ramadan.
s'Avonds was het een groot feest. Met de andere Ormani mensen aan tafel was het met de nodige drank die wij bij ons hadden héééééél gezwwellllig oeps.. Ja ja niet iedereen was streng gelovig en deed aan de ramadan.
Dat zeg ik: heel gggllezellig...
Op weg naar Harran kwamen we in een file van tankautos terecht.
Het dorpje is beroemd vanwege hun bijzondere bolvormige bouwsels trulli's genaamd en dat de aartsvader Abraham van hier vertrok naar Kanaän.
Kinderen laten zich makkelijk fotograferen en strijden voor een plaatsje.
Mevrouw heeft heel wat te vertellen maar er is geen soep van te koken... de familie wil toch wel op de foto.
Even tijd voor de voetjes.
Eindelijk weer een camping en gelijk wat luxe. Het was eigenlijk een hotel met flinke tuin. Het restaurant mocht er zijn in deze halfwoestijn.
Respect kreeg de vrouw van het groene busje,. Ruim boven de zeventig was ze alleen op pad. Oost Turkije was in 1987 niet een voor de handliggend doel voor een vakantie. De meeste reisgidsen behandelden het westen en verder niets.
Je passeert de Romijnse brug Cendere opweg naar de berg Nemrut Dag. In 2005 hebben we hem niet meer kunnen vinden. We hadden het idee dat de brug in het nieuwe stuwmeer zou zijn verdwenen maar het blijkt niet zo te zijn.
Een helse klim naar de top. Tegenwoordig mag je niet meer naar boven. Het is los materiaal en dat wordt naar beneden geschoven.
De koppen zijn hier echt gerold.
Weer die verdomde uitlaat.....
Laat in de avond, in het donker zijn we op de camping in Goreme geariveerd. Dus we hadden niets van de omgeving gezien. Als je s'ochtends opstaat valt je bek open van verbazing.
Wonderlijke wereld. Tegenwoordig passeer je een modern toegangscontrole om er te wandelen.
Zo maar een plaatje van onderweg en een olie check..
De route voerde door de mooiste dorpjes.
De kloof van Ilara.
In de kloof.
Elke 30 á 40km is er een rustplaats voor mens en dier. Voorloper van ons hedendaagse hotel. Hier is dat bij Sultan Hani.
De conservatieve stad Konya met het Mevlana klooster van de derwisjen, de Alaettin moskee.
De één spreekt geen Turks en de ander alleen maar......dat schiet lekker op...
Straatjes in Konya.
Turks fruit.
Pamukkele. Hier rijden we met de bus tot aan de basins. Dat is nu ondenkbaar.
Aphrodisias. Uiteraard een antieke Griekse stad.
Aan sommige stompen kon je nog zien dat er brand gewoed had. Rechts de Odeon, een vijver vol met brulkikkers.
Prachtig uitzicht vanaf het theater van Pergamon op het stadje Geyre.
Het theater van Efese.
Zicht op de marmeren straat.
De Celsusbibliotheek, gerestaureerd door Oostenrijkers. En rechts de plee waar je heel sociaal het laatste nieuws kon delen.
Bursa, mausoleum van Mehmet 1 uit de Osmaanse tijd.
Met de pont van Yalova naar Kartal.
Naar Istanboel via de grote weg. Rechts de grote brug die Europa met Azié verbind.
De blauwe moskee met rechts het interieur.
Interieur en tijd voor de koffie...
Het Topkapi paleis.
Ingang van het Topkapi paleis. Je kunt er wel een dag ronbrengen, zoveel is er te zien.
Een geschenk van een Perzische veldheer, een troon versiert met parels, diamanten en smaragden.
Ingang en interieur van de harem.
Zicht en op de drijvende brug over de Goudenhoorn. Deze houten brug is jaren geleden geheel afgebrand.
Deze prachtige auto's zie je niet meer, de veerbootjes nog wel.
"Verse" vis uit de Bosporus.
Binnenplaats en kerkhof van de grote moskee.
Uiteraard mag een bezoek aan de grote Bazaar niet ontbreken. Zaak is niet te verdwalen.
En hier eindigde een heel mooie reis.