Allahhhh is machtiiiig schalt het door de nacht. Het duurt even voor ik het me realiseer; we zijn in Turkije! Als de oproep voor het gebed is afgelopen val ik weer in een diepe slaap. Morgen hebben we een rustdag na drie dagen rijden waarin we 2600 km hebben afgelegd.

We zijn in Edirne, de eerste plaats na de Bulgaarse grens die door de vele minaretten die in de lucht priemen al een echte Turkse sfeer oproept.

Een meesterwerk is de Selimiye Moskee ontworpen door architect Sinan. Met zijn bijna 83 meter hoge minaretten domineert hij het stadsbeeld van Edirne.

Het is heerlijk weer en we slenteren door de straatjes en zitten in de schaduw op een terras. Wow dit begint echt op vakantie te lijken! s’Avonds eten we een heerlijke mix van allerlei soorten kebab die is afgedekt met een flinterdun brood dat bol staat van de hete lucht. Dat is dus de komende drie weken ons lot, heerlijk eten!

Na het ontbijt van brood met kaas, tomaten, komkommer en olijven vertrekken we richting Ankara. We pakken de E80 in plaats van de oude D100 en schieten goed op. Tot we Istanbul naderen, daar komen we in de file terecht die duurt tot na de brug over de Bosporus. Zoals de Lonely Planet al beschrijft: “Getting in and out of Istanbul can be a nightmare especially in the rush hours when both the Bosporus Bridges come to a standstill”. Het is heet en ook de motoren worden heet. De 1150GSA van Leo staat in het rood en ik zit op mijn 1200GS al een tijdje tegen een rode gevarendriehoek en een oliekannetje aan te kijken. Als we eindelijk weer kunnen rijden gaat de temperatuur van de motoren (en van ons) gelukkig snel naar beneden. Aan het eind van de dag bereiken we Ankara en zijn verbaasd hoe groot deze stad in 20 jaar is geworden. Na enig zoeken rijden we eindelijk de wijk in waar het hotel moet zijn. Als we dan ook eindelijk het hotel aan de andere kant van de boulevard zien, kunnen we er niet bijkomen. We worden meegenomen in de maalstroom van het verkeer. Het is echt oppassen want regels zijn er niet! Uiteindelijk zien we van het plan om Ankara te bezoeken af. Het is hier een gekkenhuis! We willen de stad uit maar dat is niet eenvoudig. We moeten richting Konya maar er zijn geen borden meer. Als we weer de weg vragen aan 2 mannen stapt een van de twee (Ismaël) achterop bij Leo en loodst ons zo naar de weg richting Konya. Bijzonder vriendelijk want hij moet wel een heel eind terug lopen! Het is intussen gaan regenen en begint ook al te schemeren dus als we net na Golbaçi een hotel zien twijfelen we geen moment. Het ziet er erg sjiek uit maar de prijs van YTL 78 valt alles mee. (YTL 100= ± € 50) We genieten van de maaltijd onder het genot van een flesje wijn met begeleiding van life muziek. Het dessert van vers fruit is ‘a gift’ from the hotel. Beter in de stemming kun je niet komen!

Na het ontbijt gaan we op weg richting Cappadocie met zijn grillige vulkaanlandschap. De wegen zijn goed en al vroeg in de middag zien we de surrealistisch gevormde rotsformaties van Göreme voor ons liggen.

Het is even schrikken als we zien hoeveel hotels en souvenirstalletjes er zijn gekomen. Het blijft een wonderlijk gezicht de harde lavaresten die als puntmutsen in het door erosie verder verdwenen landschap zijn achtergebleven. We rijden eerst door naar Zelve met zijn feeënschoorstenen.

Het Open air Museum ligt aan de rand van Göreme dus we zoeken eerst een hotel zodat we dat in onze gewone kleding kunnen bezoeken.

We gaan te voet naar het museum. Het is allemaal heuvel op en ook warm maar wel de moeite waard. De meeste touringcars zijn alweer vertrokken dus we kunnen op ons gemak de in de zachte tufsteen uitgehouwen kerken en woningen bekijken. De volgende dag gaan we na een heerlijk ontbijt op ons dakterras met schitterend uitzicht weer verder.

We proberen nog om de 4- baans weg te verlaten en de oude weg die vroeger door de dorpjes liep te vinden. Daarvoor volgen we kilometers gravelweg om uiteindelijk toch weer op de nieuwe weg uit te komen. Ja, de vooruitgang in Turkije gaat snel.

Wat blijft is de vriendelijkheid van de mensen. Als we in Sivas op zoek zijn naar ons hotel en de weg vragen klimt er weer iemand achterop om ons tot voor de deur af te leveren. De volgende dag is het een lange rit richting Trabzon aan de Zwarte Zee, dus rijden we om 8 uur Sivas uit. We nemen een alternatieve route binnendoor. Blijkbaar zijn ze met de weg bezig want op hele stukken ontbreekt het asfalt.

Gelukkig is het droog dus het onverhard rijden gaat prima. We passeren mooie dorpen en klimmen hoger en hoger. Op een gegeven moment krijgen we helemaal geen verharde weg meer en volgen alleen nog maar een spoor. De omringende bergen hebben besneeuwde toppen en wij passeren ook plakken sneeuw. Waarschijnlijk is het op deze hoogte geen doen vanwege de vorst e.d. om een weg aan te leggen. Het is prachtig rijden door dit verlaten berglandschap maar eenmaal weer op het asfalt besluiten we om toch maar de weg te volgen anders gaan we Sumela vandaag niet halen. Op het moment dat we een vrachtauto passeren zien we ook de politieauto aan de kant staan. Ik duik nog terug maar dat heeft geen zin zoals later zal blijken als Leo gezeten in de politieauto de video krijgt getoond waarop we 106 km i.p.v. de toegestane 80 km rijden. De Turkse ‘ blik op de weg’ ! De bekeuringen worden uitgeschreven en dat is ook hier niet mis. Voor ieder is dat YTL 206, in eurootjes dus 103 euro p.p.! De volgende kilometers worden met gepaste snelheid afgelegd want dit is de weg naar Erzurum en die staat blijkbaar bekend om de controles. Het landschap is hier fantastisch. De bergen hebben alle kleuren met daarboven de besneeuwde toppen van hogere bergen en de weg slingert hier als een lint doorheen. Soms is het best griezelig want er drijft een soort van petroleum op de weg. Heb ook geen zin om uit te proberen of het glad is….

Bij de benzinestations krijgen we weer cay (thee) aangeboden en bij het afrekenen ook nog een zeem cadeau. Eindelijk gaan we bij Macka de weg naar Sumela in. Deze weg voert door het nationale park en het is druk. Na de entree voor het park betaald te hebben komen we in een toeristische heksenketel terecht. Bij de carpark voor het klooster is het megadruk met touringcars, busjes, auto’s en mensen, heel veel mensen. Het terrasje met een tafel en vier stoelen van 20 jaar geleden is een groot restaurantcomplex met souvenirwinkels geworden. De eerste reflex is omkeren en wegwezen maar ja we willen het klooster weer zien dus parkeren we de motoren en gaan op zoek naar een slaapplaats. We kunnen een hutje huren voor YTL 120 voor een nacht.

Dat is erg duur voor Turkije maar we doen het toch want we zitten op een fantastische locatie aan de voet van het klooster. De volgende ochtend na het ontbijt( wat gelukkig ook in de prijs zat) beginnen we de klim naar het klooster. Het is nog vroeg dus de toeristenbusjes uit Trabzon zijn nog niet gearriveerd. Het is best een pittige klim en ook al warm dus we zijn blij dat we dit niet in het motorpak hoeven te doen. Het klooster blijft mooi om te zien en wordt ook mooi gerestaureerd en de plek zo ingeklemd tussen de rotswanden is spectaculair.

Op de weg naar beneden komen we de eerste toeristen alweer tegen. Om precies 11.00 uur rijden we weer weg. Vandaag langs de Zwarte Zee en dan bij Hopa het binnenland weer in naar Artvin. De kust is dramatisch veranderd. De 2-baans weg is hier vervangen door een 4-baans weg die soms ook 6-banen is. Wel makkelijk maar ook buitengewoon lelijk. Waar nog geen weg is zijn ze er wel mee bezig wat tot de meest vreemde en gevaarlijke omleidingen leidt. Vrachtwagens met enorme rotsblokken rijden af en aan. Over een jaar is de hele kust een snelweg met fly-overs geworden. Voor we afslaan naar Artvin gaan we nog even tanken. Mijn tripteller is net bij 418 km op reserve gegaan en bij de pomp heb ik nog 89 km te gaan. Een record! Dat betekent dat ik dus meer dan 500 km op een tank zou halen. Daar hebben die bekeuring en de wegwerkzaamheden vast mee te maken. De weg naar Artvin slingert zich door de bergen van de zee af. We hebben weer de mooiste vergezichten over de bergen. Het is oogsttijd voor de thee want langs de kant van de weg is men druk doende om de thee in balen te stouwen die dan aan de weg gezet worden.

Zo’n 10 kilometer voor Artvin is een enorme stuwdam gelegd en de bestaande wegen worden alvast naar hoger gelegen oorden verlegd. Hier volgen we dus de hele tijd opgebroken of in aanbouw zijnde wegen. Arme motorbanden!

Artvin ligt in de bergen en het centrum is zo te zien helemaal bovenin dus volgen we de weg met hairpins door de stad naar boven. De straat waar de hotels zijn ligt helemaal bovenin. We kunnen een kamer krijgen alleen vragen we ons af waar we de motoren moeten stallen. Op de 40 cm hoge stoep gaat dat zeker niet lukken! De hoteleigenaar laat ons vanuit het hotel een straatje aan de achterzijde in de diepte zien en na ons 3 x verzekerd te hebben dat het safe is gaan we overstag.

We eten in het hotel en hebben zicht op de motoren. Als we hebben afgerekend en weg willen lopen (het is intussen donker geworden) gaat net op dat moment het alarm van de 1150GSA af en we zien 3 jongens weghollen of de duivel zelf ze op de hielen zit. Nou dat is alvast goed voor de gemoedsrust. Slapen doen we toch al niet die nacht omdat de nachtclub van het hotel pas om 4.00 uur stopt… De volgende morgen blijkt alles in orde. Alles zit nog op en aan de motoren en we gaan weer op pad. Als we Artvin uitrijden zien we pas hoe hoog we hebben gezeten. We draaien via een goede weg met heerlijke bochten van de stad weg.

We volgen een rivier die in een kloof verdwijnt. Het is prachtig rijden langs de rood/bruine wanden met de snelstromende rivier naast ons.

Dan wordt het landschap meer steppe achtig en zien we ook weer de herders met hun kuddes. We gaan ook over de Çam Pass (2540 m) en rijden tussen de besneeuwde bergen. Er is verder nauwelijks verkeer. Zelfs nu is het moeilijk voor te stellen dat er in de huisjes die we onderweg zien ook in de winter mensen wonen!

Bij Kars wordt Ani al aangegeven. Het is nog een 45 km rijden tot het dorpje Okacli aan de Armeense grens. Je hebt nu geen permit meer nodig waarop je bij de diverse militaire posten een stempel moest halen, je koopt nu een kaartje bij de kiosk en dit jaar mag je alles zelfs fotograferen. Ani is een vroegere hoofdstad van een Armeens koninkrijk uit de 9e eeuw waar toen bijna 100.000 mensen woonden. De architectuur bereikte aan het eind van de 10e eeuw een zeer hoog niveau. Na de verovering door de Mongolen in 1239 en een verwoestende aardbeving in 1319 werd de stad verlaten. De ruines van Ani zijn -ook al heb je geen verstand van architectuur- een must.

Het spectaculaire desolate landschap met daarin de wonderlijk goed bewaard gebleven ruines op het door de wind gegeselde plateau wat uitkijkt over de Turks/Armeense grens zijn zeer de moeite waard.

Ondanks dat het zeer warm is lopen we in onze motorkleding bijna het hele terrein over.Teruggekomen bij de poort staat er een jongen bij de motoren. Hij verteld dat hij uit Çanakkale komt en hier zijn dienstplicht vervult. De Turken uit West turkije worden naar Oost turkije gestuurd om hun dienstplicht te vervullen en andersom. Allen tellen de tijd af waarop ze weer terug naar huis mogen. We rijden weer dezelfde weg terug naar Kars en stoppen nog even bij het dorp Okacli waar we weer de muurtjes van mest zien die wordt gebruikt om op te koken en de huizen te verwarmen. Hout kom je op deze boomloze hoogvlakte niet tegen.

Kars ligt op een hoogte van 1768 m op de kale Oost Anatolische hoogvlakte en ondanks dat is het er aangenaam warm. Het zonnetje geeft de stad een vrolijk aanzien. Het is niet echt een Turkse stad wat waarschijnlijk komt omdat het door de eeuwen heen door de Mongolen, Perzen en tot 1918 door de Russen werd bezet. In de nadagen van het Tsaristisch regime werd het rechthoekige stratenpatroon aangelegd en veel huizen ademen een Russische sfeer. We vinden een hotel in het centrum van de stad. De motoren mogen weer op de stoep en de koffers worden weer naar de kamer gedragen.

Zelfs over de kamerprijs valt te onderhandelen! We brengen een aangename middag in Kars door waar we ook een konditorei bezoeken. Behalve de overheerlijke baklava hebben ze in turkije veel lekkere zoetigheden. Als we de volgende dag de stad uitrijden komen we in een dorp, waar aan de kant van de weg mannen bezig zijn om een paard te beslaan. We stoppen om te kijken en worden vriendelijk begroet.

Het is een prachtig gezicht het dorpje in de kale hoogvlakte met als achtergrond de besneeuwde bergen. Hier doen we het voor!

We rijden door een schitterend landschap langs de Armeense grens. Er zijn vanwege de Koerden veel controle posten hier en soms moeten we ook stoppen om onze papieren te laten zien maar dat kan ook nieuwsgierigheid zijn want eigenlijk is men meer geïnteresseerd in onze reisdoelen dan in de papieren. Ook deze militairen komen allemaal uit het westen. We rijden de 240 km naar Doğubayazit zonder verder veel verkeer tegen te komen. Het geeft ons het “Long way round “gevoel.

Doğubayazit is weer de eerste “stad” (36.000 inw) die we hier tegenkomen. De stad ligt op een hoogte van 1950m met hoge bergen op de achtergrond waaronder de bekende Mt Ararat.

De meeste bezoekers komen hier voor de Ishak Paşa Saray, een schitterend paleiscomplex wat op een plek met een adembenemend uitzicht is gebouwd. Het is ook de plek vanwaar men vertrekt voor de tocht over land naar Pakistan en India, de Iraanse grens is hier 35 km vandaan. Om bij het paleis te komen moeten we dwars door de stad en eenmaal buiten de stad houdt de weg ook direct op en we moeten de 7 km over een onverharde stoffige weg die op het laatst met een paar hairpins tot aan het paleis stijgt.

De ligging is fenomenaal! Het paleis kijkt uit over de stad en de omringende bergen waaronder Mt Ararat die helemaal in de wolken is gehuld. We parkeren de motoren en kopen een ticket.

De ligging is fenomenaal! Het paleis kijkt uit over de stad en de omringende bergen waaronder Mt Ararat die helemaal in de wolken is gehuld. We parkeren de motoren en kopen een ticket. paleis worden we ongevraagd rondgeleid door een oudere man die redelijk Engels spreekt. Hij weet veel te vertellen over het paleis en begeleid mij de hele tijd de trapjes op en af. Heel voorkomend maar in de wat donkere ruimtes vraag ik Leo om toch wat dichter bij me te blijven… Na de rondleiding blijven we nog wat staan praten en wil hij weten wat voor werk we doen. Hijzelf heeft een bank in Doğubayazit. Dan komt de onvermijdelijke vraag hoeveel kinderen we hebben. We hebben het intussen opgegeven om erover te liegen en zeggen dus: no kids. Hij kijkt ons ongelovig aan en slaat de handen langs elkaar daarbij uitroepend NO KIDS en dan toch bij dezelfde vrouw blijven? Dan moet hij lachen en bekend ons dat hijzelf ook maar ėėn zoon heeft. Bij het afscheid krijg ik twee dikke zoenen van hem en als hij wegloopt hoor ik hem nog mompelen no

We hebben intussen honger gekregen en lopen naar iets wat eruit ziet als een restaurantje een stukje boven Ishak Paşa. Het uitzicht van hier over het paleis is nog mooier en we blijven nog even staan om een foto te maken. Aan een tafeltje zit een Turk die ons in perfect Engels aanspreekt en we raken aan de praat. Zijn vriend komt er ook bij zitten en nodigt ons uit om ook te gaan zitten en wat te drinken. Hij blijkt de baas van het restaurantje wat de naam Parachute Camp draagt. Hij stelt zich ook voor als Parachute. Dat is niet zijn echte naam maar iedereen hier kent hem onder deze naam. Hij heeft vroeger in het paleis gewoond. Zijn vader was de ticketverkoper. Hij organiseert nu samen met zijn neef Hakan tochten naar de top van de Ararat en ze hebben ook een resque team en leiden berggidsen op.

Omdat ze zo goed Engels spreken vragen wij ze of ze de tekst van de bekeuring en de brief die we daarbij hebben gehad voor ons willen vertalen omdat wij eigenlijk niet weten wat de bedoeling is. Parachute leest de tekst door en vertaald daarna voor ons; De bekeuring moet binnen 15 dagen worden voldaan en dan kan je korting krijgen. Kom je na 15 dagen dan wordt hij verdubbeld en nog eens 15 dagen betaal je het drievoudige! Oei dan moeten we snel handelen! Parachute stelt voor dat hij en Hakan ons hierbij helpen. Ze hebben contacten bij de politie in Doğubayazit en kunnen misschien wat voor ons regelen. We hoeven ons ook niet te haasten want we kunnen blijven slapen. Parachute laat ons de kamer zien. Het is een grote ruimte met kussens langs de wanden en er ligt een stapel matrassen met dekens waar we voor onszelf een bed van kunnen maken. Een douche is er niet maar wel toiletruimtes met wasbakken. Maar we zijn toch ook wel blij als de bekeuring geregeld wordt. We gaan samen met Parachute en Hakan in de auto naar Doğubayazit. Naar het belastingkantoor waar we een sofinummer moeten krijgen. Parachute schudt handen van belangrijk uitziende mannen, er wordt weer de nodige cay gedronken en uiteindelijk betalen we ieder YTL 150 en krijgen een bewijs dat we betaald hebben. Zo dat is geregeld! We gaan weer in de auto naar boven en trakteren op een biertje voor de goede afloop. Dat is ook het enige wat we mogen betalen want vanaf nu zijn we hun gasten. De man met de Groucho Marx snor heeft een hele heldere kijk op de wereld. We brengen een geweldige avond kletsend en filosoferend door met z’n vieren door en drinken en klinken op het Parachutism. Eigenlijk willen ze dat we langer blijven maar dat doen we niet ondanks dat we het heel erg naar ons zin hebben op deze bijzondere plek zo boven Ishak Paşa.

De volgende dag gaan we dus weer op pad na beloofd te hebben dat we nog eens terugkomen en dan meegaan naar Iran, volgens Parachute en Hakan een absolute must. We rijden de onverharde weg weer naar beneden naar Doğubayazit. Het landschap blijft fascineren. We zien ook weer de tenten waar de nomaden die met hun vee door het land trekken verblijven.

We rijden naar het Vanmeer en hebben de hele tijd de besneeuwde vulkaan Mt Nemrut in het vizier. Het is een inactieve vulcaan wiens eruptie ook verantwoordelijk is voor de vorming van het Vanmeer.We rijden kilometers langs de gestolde lavastroom.

Als we in een dorp stoppen om te tanken loopt het hele dorp weer uit. De mensen zijn nieuwsgierig en willen weten uit welk land we komen. Ze vinden het geweldig dat we vanuit Nederland op de motor naar turkije komen om hun land te bezoeken, waarbij we op plaatsen komen die ze zelf ook alleen uit de boekjes kennen.

Ik moet ook hier weer denken aan de opmerkingen van een Turkse collega ;’ Ga je naar het Oosten nou daar lopen ze met geweren en daar schieten ze mee ook! Kijk maar uit het zijn terroristen en barbaren!’ Onze ervaringen hier zijn alleen maar positief. Juist het Oosten van Turkije boeit. Het landschap is er van een desolate schoonheid en puur. Ook de mensen zijn er nog puur en toerisme is er nauwelijks. We worden uitgezwaaid als we weer verdergaan. Het is niet druk op de weg en we schieten lekker op. Dan staat er ineens een filetje, we gaan er voorbij en komen dan bij de oorzaak. Een vrachtwagentje volgeladen met paprika’s en tomaten ligt op de kop op de weg en een stukje verder ligt een andere vrachtwagen op zijn kant. Er zijn al voldoende mensen op de been om te helpen dus we rijden door de onderdelen die her en der over de weg liggen en de zoete lucht van geplette tomaten en paprika’s verder.

Dat hebben we hier al vele malen gezien, ernstige aanrijdingen. Turkije heeft een van de hoogste ongevalcijfers van de wereld en als je de capriolen soms ziet kan je het begrijpen. Ze houden erg van hard rijden en halen in ook als dat niet kan. Om te overleven op de Turkse wegen is het zaak om defensief te rijden en het rijden in het donker te vermijden. Op het oog goede wegen kunnen ineens overgaan in hele slechte wegen met diepe gaten. Er zijn ook geen borden die dat aangeven, het gebeurt gewoon! We brengen de nacht door in Tatvan, een echt traditionele en conservatieve Turkse stad waar we alleen mannen op straat zien. De enkele vrouw die we zien is traditioneel gekleed met hoofddoek en lange regenjas. We hebben zelf het idee dat wij er in Volendammer kleding rondlopen zo wordt er naar ons gekeken.

Als ik later in een etalage van een modezaak naar de naveltruitjes en moderne broeken sta te kijken vraag ik me toch echt af voor wie dit nu eigenlijk is……. De rit van Tatvan naar Bitlis gaat vlot maar in Bitlis wordt de weg slecht en dat blijft hij tot vlak bij Dyarbakir. Soms verdwijnen we helemaal in het stof en zien dus ook niets meer. Ik vrees voor mijn banden en velgen want het is verraderlijk. Zo is de weg redelijk en kun je doorrijden, dan is hij weer vol gaten en moet je op de rem om er doorheen te laveren.

Voor Dyarbakir stoppen we even om in de Planet voor een hotel te kijken. Een hotel binnen de stadsmuren is toch wel het leukst, dan moeten we alleen nog even de hektiek van de stad in. We draaien een paar keer rond in het centrum want alles is eenrichtingverkeer maar staan dan toch eindelijk voor het Balkar hotel. De kamer is prachtig en met airco en de motoren mogen in de parkeergarage. De hoteljongen gaat weer achterop bij Leo om de weg te wijzen naar de garage. Dyarbakir is het centrum van de Koerdische opstand en wordt ook wel de hoofdstad van Koerdistan genoemd. Voor wij uit Nederland vertrokken waren er tijdens demonstraties weer 24 dodelijke slachtoffers gevallen maar nu is de rust weergekeerd. De oude mannen lopen nog in de Koerdische klederdracht, een broek met het kruis ter hoogte van de knieën.

We brengen de hele middag door in het oude centrum waar sinds ons vorige bezoek in 1987 niets lijkt veranderd. Ik knoop een doek om mijn hoofd en we lopen door de poort de binnenplaats van de Ulu Cami op. ‘Je gaat op de foto’ zegt Leo en inderdaad er staat een man foto’s van ons te maken. Dan komt er een ander aangelopen die zich verontschuldigd voor de foto’s. Hij stelt zich voor en zegt dat ze van de Turkse T.V. zijn en bezig zijn met een film over Dyarbakir. Hij zou het graag door de ogen van een toerist laten zien en vraagt aan ons of we mee willen werken. Hij verzekert dat het niet lang hoeft te duren. Ach waarom ook niet? We vinden het eigenlijk wel leuk.

De cameraman komt erbij en er wordt even overlegd. Er wordt ons verteld wat we moeten doen en stap voor stap wordt alles gefilmd. Na afloop worden we hartelijk bedankt en de crew wil ook nog met ons op de foto. We staan alweer buiten de moskee als de regisseur nog aan komt lopen. Hij heeft nog even snel een cadeautje voor ons gekocht. Een bidsnoer waar de mannen mee lopen en de gebeden mee zeggen. Erg leuk, zouden ze dan toch wat aan de filmbeelden met ons hebben? We gaan de straten achter de hoofdstraat in. De oude ambachten zijn er nog steeds en zijn nog even fotogeniek als toen. We zien de smid bezig in zijn smederij een zeis te maken en als ze het fototoestel van Leo zien wordt er nog harder geslagen. Iedereen hier is weer erg vriendelijk en vind het leuk om op de foto te gaan. We krijgen ook weer cay aangeboden.

Het is een labyrint van allemaal straatjes en op een gegeven moment zijn we ook een beetje verdwaald. Hier geen winkeltjes en werkplaatsen meer maar vrouwen en kinderen. De vrouwen zitten in groepjes op straat te kletsen en groeten op ons ‘merhaba’ vriendelijk terug. Dan zien we een groepje vrouwen met kinderen die op een houtskoolvuurtje aubergines aan het roosteren zijn. Op de vraag van Leo of hij een foto mag maken wordt verlegen gereageerd maar het mag wel.

Weer terug op de hoofdstraat heeft het nieuws van fotograferende toeristen zich blijkbaar snel verspreid want nu komt men aan ons vragen of ze op de foto mogen!

Leo wimpelt het allemaal lachend af en ze moeten er zelf ook om lachen. s’Avonds eten we op het dakterras van ons hotel in de ondergaande zon met uitzicht over de stad en de oude basalten stadsmuur. Als we de volgende dag vertrekken is het nog steeds schitterend weer. We zetten koers naar Kahta. Over goede wegen rijden we door een landelijke omgeving waar men op het land druk bezig is om met mankracht de oogst binnen te halen. Als we stoppen om de weg te vragen vertelt men ons ook dat het nu allemaal nog redelijk groen en kleurrijk is maar dat over 2 weken alles door de zon bruinverbrand zal zijn. Ik kan het me voorstellen want het is echt bloedheet. We zien ook de nomadententen weer en mensen die met de hele huisraad op paarden of ezels onderweg zijn naar een andere plek.

Er staan ook veel bijenkorven langs de kant en constant hoor je de bijen tegen het scherm van je helm tikken. Het gaat ook wel eens mis. Leo wordt door een bij -die waarschijnlijk in zijn kraag is gevallen- in zijn buik gestoken (AUW!) en ik krijg er een in mijn mouw die ook gelijk prikt. Mijn arm blijft een week lang gezwollen en pijnlijk. Alleen hiervoor is het al noodzakelijk dat je je goed kleed. We gaan de bergen weer in op een gegeven moment zien we het nieuwe stuwmeer liggen wat is ontstaan door de afdamming van de Tigris en de Eufraat. Een enorm project met 22 dammen en 19 elektriciteitscentrales waarvoor 3 miljoen hectare (!) land onder water is gezet. We moeten met de boot over om bij Kahta te komen. Het is maar een klein veer waar de auto’s achteruit op moeten omdat je er via dezelfde kant weer af moet. Gelukkig kunnen wij de motoren aan boord draaien.

Als de boot vertrekt, heeft iedereen zich weer om ons heen verzameld en moeten we de kaart laten zien met de route die we volgen. Als ik op een gegeven moment omkijk zie ik twee Koerdische mannen vol belangstelling mijn helm bekijken. Ze vragen zich vast af of dat nu lekker zit. De ene man besluit het te proberen en zet de (voor hem veel te kleine) helm op.

De hilariteit is groot en de man zet het warme ding snel weer af. Als we de boot verlaten kunnen we in de verte Nemrut Daği al boven alles uit zien. Dit is een andere berg dan de vulkaan bij het Vanmeer. Op deze berg ligt een van de meest bizarre monumenten van Turkije. In de 1e eeuw voor Christus liet koning Antiochus op de ruim 2000m hoge top van deze berg een perfect kegelvormige grafheuvel aanleggen van 60 m hoog. Op deze heuvel werden aan 3 zijden locaties gecreëerd om de goden te eren. Nu na ruim 2000 jaar liggen op de Nemrut Daği nog steeds de resten van de monumenten. Weliswaar geteisterd door aardbevingen waardoor de hoofden van de oorspronkelijk 9 m hoge beelden verspreid tegen de heuvel liggen. Ondanks de vele onderzoeken heeft men het graf van Antiochus nog steeds niet gevonden. Alhoewel wordt afgeraden om Mt Nemrut op eigen gelegenheid te bezoeken besluiten we toch het erop te wagen. Voor Kahta nemen we de afslag en gaan een kleine weg op die zich door kleine dorpjes waar de tijd stil heeft gestaan omhoog slingert. Het wordt smaller en dan gaat het asfalt over in klinkers om daarna over te gaan in een soort van kinderhoofdjes die schots en scheef en op ongelijke hoogte liggen. In de 1e versnelling hobbelen we de 6 km naar de top. Harder kon niet want bij een beetje te veel gas stuitert het achterwiel.

Boven is het erg rustig want de meeste toeristen komen voor de zon op- en ondergang met busjes naar boven. We eten en drinken wat in het cafeetje en beginnen dan de beklimming naar de grafheuvel. Het is steil en we stoppen regelmatig om van het uitzicht te genieten. Dan komen we aan de eigenlijke grafheuvel die bestaat uit vuistgrote stenen (hoe hebben ze die 2000 jaar geleden hierboven gekregen?) We komen bij het oostelijke terras. De chaos die we ons herinneren is niet meer. De koppen die toen lukraak verspreid lagen staan nu keurig op en rij en zijn ook afgezet met een ketting. Zo ook met het westelijke terras. Het is iets minder dramatisch dan in onze herinnering maar toch nog steeds de moeite van de rit en de klim waard. Eigenlijk ongelofelijk dat het na ruim 2000 jaar verblijf op deze hoogte er toch nog zo goed uit ziet.

In de verte komt een dreigende lucht aan en met de rit voor ogen die we nog voor de boeg hebben gaan we weer naar beneden. Samen draaien we de motoren een voor een op het steile stukje en dan gaan we weer naar beneden. Nu hoeven we bijna geen gas meer te geven alleen maar bij te remmen.

Bij Hotel Caravanserai draaien we van de weg af naar beneden om te kijken voor een kamer. Op het campinkje staan 3 motoren en 2 tentjes, verder zijn er geen gasten. We nemen een kamer in het leuke hotelletje met schitterend uitzicht op de omliggende bergen. Als we na de douche lekker buiten aan een wijntje met Mahmoud de eigenaar zitten te praten komt er een auto aangereden. Er stappen 3 mensen uit. Een westerse man en vrouw en een Turk. De rust is direct weg. De man vraagt ons in bekakt Engels hoe de kamers zijn maar daar we zelf net zijn gearriveerd kunnen we deze vraag niet beantwoorden. Ze gaan met Mahmoud mee om de kamers te bekijken. De Turk laat zich in een stoel zakken onderwijl verzuchtend ‘Oooh they use me like a slave’. Nieuwsgierig geworden vragen we wat er aan de hand is. De man verteld dat hij leraar Engels is en de 2 westerlingen die werken voor “Lawyers without borders” begeleid. Ze komen nu uit Dyarbakir waar ze de dood van de 24 demonstranten onderzoeken. Het is een apart stel en volgens de Turk zijn ze famous. Het stel komt weer terug en zegt dat ze naar een ander hotel gaan kijken maar dat als ze hier terugkomen we gezamenlijk eten. Ze rijden weg en Mahmoud zegt dan al dat ze terug zullen komen. We horen inderdaad weer een auto aankomen en daar zijn Marie uit Denemarken, Claus uit Zweden en Joshua de Syrische Koerd die in Dyarbakir woont weer. Ze betrekken de kamers en Marie verruilt haar mantelpakje voor een spijkerbroek met naveltruitje. Het wordt een hele gezellige avond waarin van alles besproken wordt en we ook nog met Joshua en Yassin ( een jongen die in het hotel werkt) op Koerdische muziek zingen en dansen. Vooral de zang van Yassin met zijn breekbare stem is ontroerend.

Dan moeten we helaas afscheid nemen want morgen gaan Claus en Marie met Joshua naar boven om de zonsopgang op de Nemrut Daği te zien en dat betekent dat ze dus om 4.45 boven moeten zijn. Daarna gaan ze nog slapen want ze vliegen weer dezelfde dag naar Ankara en dan naar huis. Wij gaan morgen ook weer verder en zullen ze dus niet meer zien. Na een heerlijk ontbijt met een omelet nemen wij de volgende dag afscheid van Yassin en Mahmoud. Het afscheid van Yassin is allerhartelijkst. Leo krijgt 2 zoenen op de wang van hem.

Als we weg willen rijden komen net de Duitse motorrijders terug van Nemrut Daği. Ze vertellen dat er doordat er de vorige dag door de bewolking geen zonsondergang was er nu wel 300 mensen op de top waren! Toeristen die vanuit alle windstreken met busjes worden aangevoerd. Een gekkenhuis dus! De motorrijders hebben 4 maanden vrij en zijn op weg naar het Baikalmeer. Hij, Andreas Hülsman en zij Claudia Jaschob schrijven voor het Duitse blad Touren Fahrer wat ook een van de sponsors van deze reis is. Op www.kurs-ost.de kun je hun reis volgen. Ja er zijn altijd mensen die het beter hebben geregeld… Eindelijk vertrekken we dan toch. We rijden nog een stuk door de bergen en gaan bij Karamanmaras de tolweg op. We kunnen goed doorrijden over deze weg met vele tunnels. Als we hem verlaten moeten we YTL 3 p.p. afrekenen. Dat is dus helemaal niets! Het wordt drukker en ook de bebouwing neemt steeds meer toe. Eigenlijk hebben we beiden alweer heimwee naar het oosten… Dan volgt nogmaals een tolweg naar Mersin en daarna gaan we de kustweg op. Dat is wel even schrikken! De kust wordt door de meeste Turken als het mooiste van Turkije aangemerkt maar wij kunnen dat nog niet ontdekken. We rijden langs grote steden met allemaal hotels, resorts en hoge bebouwing. We kijken in de L.P. voor een plekje aan het strand. Kizkalesi blijkt de beste optie. Na enig zoeken vinden we een hotel wat direct aan het strand ligt.

Het stadje en ook ons hotel is nu druk bevolkt met Amerikanen die in Adana gelegerd zijn maar die over 2 dagen weer weg zijn. We mogen de motoren in de tuin van een vriendelijke buurvrouw zetten die een restaurant naast ons hotel heeft. We krijgen alweer een beetje vrede met de situatie als we s’avonds bij buurvrouw Nür een heerlijke Osmanische schotel eten. De volgende dagen brengen we luierend en zwemmend aan het strand door. We rusten heerlijk uit en kunnen ook gelijk wat kleding wassen. Na 4 dagen besluiten we weer verder te gaan. Het is niet echt aantrekkelijk om weer in het leren pak te gaan maar als we eenmaal rijden is het toch lekker om weer op de motor te zitten. De kustweg slingert hier omhoog en omlaag door de pijnbossen. Het is prachtig om te rijden met alleen maar bochten.

Voor Alanya begint de verstedelijking en rijden we weer langs de enorme rijen met hotels en appartementen en we besluiten om hier nooit heen te gaan! Na Antalya wordt het gelukkig weer mooi en we nemen de afslag naar Olympos. We dalen door het bijzonder gevormde Bey-gebergte af naar zeeniveau. Hier in het Bey-Mountains Coastal National Park is het verboden om stenen woningen te bouwen dus hotels vind je er niet. Je kunt hier overnachten in een treehouse. We slaan ons kamp op bij Caretta Caretta een klein treehouse camp wat als enige ook nog een stenen woning heeft. De woning dateert nog uit de tijd dat het nog geen national park was. Voor € 10 p.p. hebben we de Orange Room met eigen douche en toilet incl. ontbijt en avondeten.

We maken s’avonds gelijk een excursie naar Chimaera ook wel genoemd ‘brandende steen’. Een hele rotshelling staat hier continue in brand. De vlammen worden brandend gehouden door natuurlijk gevormd aardgas. Het is erg warm en de vlammen maken het nog zweteriger. Het is je niet moeilijk voor te stellen dat men vroeger geloofde dat dit veroorzaakt werd door een dier dat bestond uit een leeuw een geit en een draak.

De volgende dag wandelen we door de prachtige omgeving naar de ruines van Olympos en het strand. Er is geen schaduw op het strand te vinden dus we brengen de middag lekker luierend in het op een hippiecamp lijkende treehouse camp door. Een heerlijk relaxte sfeer met gezellige zitjes, hangmatten, lemontea en goede muziek. We vertrekken pas laat de volgende dag omdat het ontbijt vanaf 9.00 uur is. We rijden verder langs de kust. Door het ontbreken van grote steden is het ook weer leuk rijden langs leuke plaatsjes zoals Kaş waar we koffie drinken met een verrukkelijke baklava.

Uiteindelijk eindigen we s’avonds in Muğla wat een heel leuk stadje blijkt, een verademing na al het betonnen kustgebeuren. Het is wel heel voorzichtig rijden want de wegen zijn hier spekglad. Als je heel voorzichtig remt op weg naar een verkeerslicht grijpt de ABS al direct in. De rotondes worden door iedereen als waren ze geplaveid met ijs voorzichtig gerond. We besluiten om de kust te verlaten en verder te gaan via het binnenland en ook Pamukkale te bezoeken. Het binnendoorrijden is lekker ontspannend en rond het middaguur bereiken we Pamukkale. We parkeren de motoren bij een restaurant en mogen daar ook de rest van onze spullen achterlaten. We lopen naar de kalkterrassen. Een heleboel van de bekkens staan droog. Of dat aan het seizoen ligt of aan de hotels die ook het heilzame water gebruiken voor hun geneeskrachtige baden is niet duidelijk. Het is verboden om met schoenen over de kalkterassen te lopen. We laten onze laarzen achter aan de rand van het water en met de leren broek opgestroopt waden we verder door het lauwe water.

Ook hier wil men weer weten waar we vandaan komen, en willen met ons op de foto. Gek dat je bij een bezienswaardigheid zelf een bezienswaardigheid wordt. Voor de ruïne van Hieropolis is het te warm en we gaan terug naar het restaurant waar we wat eten. De eigenaar wijst ons een leuke route door het binnenland en uiteindelijk komen we aan het einde van de middag in Akhisar. Het plaatsje komt niet voor in de L.P. maar er is wel een hotel. Als we stoppen en de motoren willen parkeren komt er iemand naar buiten die ons een betere plek wijst. Direct voor de deur in het zicht van de camera’s! Hij blijkt de manager van het hotel en wil dat we voordat we naar de kamer gaan eerst nog iets van het hotel drinken. Als we op onze kamer zijn wordt er op de deur geklopt. De manager wil ons even op de weekmarkt wijzen die vandaag is en die misschien wel leuk is voor ons. Dat is hij zeker! Het is een echte traditionele markt met heel veel groenten en fruit. Als we terug gaan naar het hotel om daar te eten blijkt een deel van de zaal afgezet. Er is vandaag een bruiloft. Om ons vrij zicht te geven wordt een plant opzij geschoven. De zaal loopt langzaam vol met honderden bruiloftsgasten, De vrouwen houden de regenjassen aan en de hoofddoek op en gaan bij elkaar zitten evenals de mannen die ook bij elkaar kruipen. Het feest begint pas als het bruidspaar arriveert. Dan zitten wij net aan ons dessert wat ook weer door het hotel wordt aangeboden…In de gang staat de 7 verdiepingen tellende bruidstaart te wachten die wordt aangesneden aan het einde van het feest.

Als we later bij de lift staan om naar de kamer te gaan komt de manager op ons af. Hij wil ons graag een stukje van de taart met wat te drinken aanbieden. Wanneer hij ons later ook voorstelt om met ons de stad in te gaan weigeren we dat vriendelijk met het excuus dat het al laat is. Voor deze man is niets te veel! We brengen we nog een bezoek aan Troje bekend van het paard.

Er is veel voorstellingsvermogen voor nodig om uit de vele lagen puin nog een stad voor te stellen, maar het moet toch een bijzondere plek zijn als men iedere keer weer de moeite heeft genomen om hier een stad te bouwen waardoor er nu elf(!) steden op elkaar staan. We overnachten in het nabijgelegen pensionnetje en gaan vandaar de volgende morgen naar Kuşadasi waar we de boot naar west Turkije nemen. Nog een nachtje in Edirne en de vakantie in Turkije zit er weer op! We brengen de nacht door in hetzelfde hotel als op de heenweg en eten ook s’avonds weer die heerlijke kebabschotel. Een perfecte afsluiting van een schitterende reis door een boeiend, avontuurlijk en gastvrij land. We komen zeker nog eens terug maar dan zal het accent vooral op Oost Turkije liggen!